...Z wiarą w Boga jest jak z lataniem. Może i nie jesteśmy ptakami, na rękach w powietrze się nie wzniesiemy, ale sny Dedala i Ikara o tańcu w chmurach drzemią w każdym z nas. Ktoś musiał zatem wymyśleć samoloty, balony, spadochrony. By poczuć trochę wolności i oderwać się od ziemi, wypowiadając wojnę poczciwemu prawu grawitacji.
Wierzyć, znaczy wzbić się - ze swoim niespokojnym sercem - w przestworza nieznane, bez skrzydeł. Myślę o tym, bo wciąż jestem świadkiem rzeczy i wydarzeń, o których jeszcze kiedyś mógłbym pomyśleć: zwykły przypadek, zbieg okoliczności, sztuczka nad sztuczkami. Kto raz spotkał na swojej drodze Boga, żywego i realnego, wszedłszy w zawiłość doświadczenia Jego obecności, ten już nigdy nie pomyśli, nawet na moment, że bez skrzydeł nie da się ulecieć w głąb tajemnicy. Niespokojne serce musi ostatecznie spocząć w Bogu...
To było 10 lat temu. Studiowałem wtedy filologię polską na Uniwersytecie Szczecińskim. Młody chłopak, z małej warmińskiej wioski, z legitymacją studencką w ręku, wylądował w dużym mieście. Zamieszkałem w akademiku. Nowe znajomości, kumple, wykłady, imprezy - życie studenckie. Wtedy w akademikach nie było internetu czy telewizji. Było za to życie towarzyskie, wysiadywanie do późnych godzin nocnych na korytarzach i w klubach studenckich. Mijały tygodnie. Wódka lała się litrami, dym palonej trawki - szwendał się bezwiednie korytarzami studenckiego organizmu. Przyszedł moment, że sięgnąłem przysłowiowego dna. Zawalone wykłady, moralność poniżej zera, pustka wewnętrzna coraz dotkliwiej dawała znać o sobie. Skreślono mnie w końcu z listy studentów. Wrak człowieka, z parszywą wewnętrzną samotnością, zawył któregoś wieczoru głęboko we mnie, ogłaszając całemu wszechświatu, że jestem prawdziwym zerem. Pamiętam ten wieczór. Leżałem w ciemnym pokoju, za oknami padał dołujący mnie jeszcze bardziej deszcz. Zacząłem płakać. Jak małe dziecko. Zerwałem się z łóżka, chwyciłem kurtkę i wybiegłem na zewnątrz. Myślałem - koniec. Jestem skończony. Co powiem moim rodzicom? Gdzieś, pięćset kilometrów stąd, harowali ciężko, by ich ukochany synek wyszedł na ludzi, ukończył studia i był szczęśliwy. Wierzyli we mnie. Dali mi wszystko, co mogli dać, odbierając sobie bardzo wiele. Szedłem tak długo, z tymi myślami. Deszcz mieszał się z moimi łzami. Pamiętam jak wtedy kląłem , przeklinałem, chciało mi się wrzeszczeć, wyć, krzyczeć, uciec gdzieś - ale dokąd? Aż w końcu stanąłem przed kościołem. Był późny wieczór. Kościół zamknięty. Uklęknąłem przed drzwiami, oparłem o nie swoje czoło i zacząłem wrzeszczeć do Boga. Potrzebowałem Go. Kiedyś słyszałem, jak w kościele mówili, że On przyszedł do chorych a nie do tych, co się dobrze mają. Cisza... Tylko deszcz i szum wiatru. Ale w tej ciszy było coś, co mnie uspokoiło. Zerwałem się z miejsca i pobiegłem do pobliskiej plebanii. Zacząłem na oślep dzwonić do wszystkich księży, tam mieszkających. Musiałem się wyspowiadać. Tak, byłem tego pewny, musiałem się wyspowiadać!!! Potrzebowałem oczyszczenia... Potrzebowałem uzdrowienia... Potrzebowałem Boga, który nie mógł mnie odrzucić. Teraz, albo nigdy! Jeśli istniejesz - wyciągnij mnie z bagna i tego piekła, które rozpętałem na własne życzenie. W domofonie usłyszałem nagle spokojny głos jakiegoś księdza. Wybuchłem płaczem...
Ten wieczór zdawał się nie mieć końca... W spowiedzi wyrzuciłem z siebie wszystko. Nie pamiętam ile trwała. Mówiłem dużo, przez łzy, ksiądz nie przerywał, tylko słuchał. Opowiedziałem historię mojego życia, wszystko, co podpowiadało mi moje niespokojne serce. Mówiłem o tym wszystkim nie księdzu, ale Bogu. Czułem, że mnie słyszy. Pomyślałem: przecież on to wszystko wie... On tak, ale i do mnie musiało to wszystko dotrzeć. Potężna fala wyzwalającej prawdy uniosła mnie i moją rozpacz, poddałem się sile żywiołu, wiedziałem, że nic mi się nie stanie. On był zbyt blisko...
Wracałem do akademika mocno wyczerpany. Wszystko mnie bolało: kości, mięśnie, głowa... Rzuciłem się na łóżko i zasnąłem. Po raz pierwszy, od długiego czasu, zasnąłem. Nie mogło być inaczej. Łaska przebaczenia uspokoiła wezbrane wody. Spałem wtulony w mojego Boga... Który mnie ocalił...
W kilka dni póżniej spakowałem się, by powrócić w moje rodzinne strony. Siedziałem w pociągu, skulony jak przerażone pisklę. Teraz czekało mnie coś najtrudniejszego. Spotkanie z rodzicami. Pociąg sunął się mozolnie, po mocno żelaznych szynach, wioząc zalęknionego syna, który zawiódł swoją matkę i ojca. Cały czas się modliłem. Od czasu do czasu w myślach pojawiała się twarz płaczącej mamy i twarz taty, z jego surowym spojrzeniem i krzykiem w tle. Był porywczym i nerwowym człowiekiem.
Gdy pociąg wjeżdżał na stację Braniewo, czekałem na najgorsze. Wyszedłem z pociągu. W oddali ujrzałem sylwetkę ojca. Zbliżałem się do niego powoli, niepewnie. Gotowy na wszystko. Na pierwsze docinki, marudzenie, może krzyk... Na pierwsze przekleństwa...
Ojciec nagle ruszył w moją stronę. Czułem w powietrzu jego siłę i moc. Spuściłem wzrok, czułem, że pod powiekami za chwilę pojawią się pierwsze łzy. Nie krzyczał... Nic nie powiedział, tylko rzucił się na mnie, oplatając mnie swymi ramionami. Ten uścisk wszedł w fazę nieskończoności. Uścisnął mnie mocno, jak gdyby nie chciał mnie już nigdy ze swoich ojcowskich ramion wypuścić. To nie był sen. To był mój ojciec, jakiego wcześniej nigdy nie znałem... Szeptał mi do ucha: synu, jak ty wyglądasz?... Znoszona kurtka, spodnie, stare buty. Cała kasa szła przecież na zabawę, alkohol, fajki, trawę... Płakałem. A on mnie ciągle ściskał. I wtedy poczułem coś, co mnie z jednej strony przeraziło a z drugiej zalało niedającym się opisać pokojem. Poczułem nie tylko ramiona mojego taty. To nie były tylko jego ramiona. W tym momencie, na peronie, obejmował mnie sam Bóg. Ojciec obejmował syna marnotrawnego... Bóg objął swoje zagubione dziecko. To doświadczenie było tak silne, tak stuprocentowe, że nawet teraz kiedy to piszę, przenika moje ciało dreszcz, zmieszany ze wzruszeniem. Tego dnia uzyskałem, jedyny z możliwych, dowód - na istnienie Boga. Dowód spłodzony w ramionach mojego biologicznego ojca...
I wtedy byłem już pewien swojej przyszłości. W objęciu Boga pojawiło się pragnienie, mocne i nie do zniszczenia. Pragnienie obejmowania ludzi zagubionych. Pragnienie szukania tych, którym brakuje sił do odnalezienia pokoju ducha. Pragnienie, by inni w moich ramionach, słowach, gestach mogli odkryć tajemnicę najpełniejszej i prawdziwej miłości, której na imię - Bóg... Jedna droga umożliwiła mi realizację tego silnego pragnienia. Wstąpiłem do zakonu. Zostałem księdzem i zakonnikiem. By Bóg mógł przeze mnie odnajdywać tych, którzy od Niego odeszli, w dalekie strony, pełne mroku i zwątpienia...
„Stworzyłeś mnie, Boże, dla siebie i niespokojne jest serce moje, dopóki nie spocznie w Tobie”. To słowa św. Augustyna. Moje ulubione, bo pełne tego, co dane mi było doświadczyć... Wiele jest historii niespokojnych serc. I wiele z tych historii rozgrywa się pośród nas, cichych i rzeczywistych do bólu... Bogu te wszystkie historie zawierzam, z nadzieją (może czasami aż nazbyt natrętną), że nie jedno serce (zagubione i niespokojne) otworzy się na łaskę wiary, by spocząć w ramionach ciepłych od prawdziwej miłości.
"Oto czynię wszystko nowe. (...) Stało się. Jam Alfa i Omega, Początek i koniec. Ja pragnącemu dam darmo pić ze źródła wody życia (...) I będę Bogiem dla niego, a on dla mnie będzie synem..."
(Ap 21, 5-7)
Nie trzeba się na nich złościć, proszę Księdza, trzeba im współczuć. Rzeczy niewłaściwe, złe, obrażające innych, robią zwykle ludzie nieszczęśliwi. Bywają denerwując, owszem, ale- jak wiadomo- ci, których najtrudniej nam kochać, to jednocześnie ci, którzy najbardziej potrzebują naszej miłości. Zamiast więc denerwować się i nazywać ich "bandą z lekka przytępionych półinteligentów", lepiej się za nich modlić :)
OdpowiedzUsuńModlimy się, modlimy... ale to nie zwalnia nas z nazywania pewnych zdarzeń i sytuacji po imieniu. +pozdrawiam
OdpowiedzUsuńBrak słów... :/
OdpowiedzUsuńJęzyk miłości:
OdpowiedzUsuń1. "perwersyjnej głupoty i całkowitego braku taktu, tudzież kultury.",
2. "zdeptanej godności biednych, prześladowanych i upokorzonych homoseksualistów. ",
3. "Banda z lekka przytępionych półinteligentów",
4. "głośno i niby śmiesznie, jak to na każdej gejowskiej paradzie",
5. "ma prawo ubierać się w skóry, lateksy i biegać na golasa po ulicach, wymachując wibratorami i innymi zdobyczami seksualnej wolności)…",
6. „głupota ludzka nie zna granic”.
Uczciwe, zatem:
"Nie daj Bóg, gdyby któryś z katolickich duchownych ośmielił się zrobić coś podobnego… "
"Crimen sollicitationis" i gwałty dzieci oprotestowane przez demonstrantów, czyli: "chcieli zwrócić uwagę na ostatnio głośne skandale seksualne wśród duchowieństwa." - jest "BE"?
Znalazłem w poprzednich postach takie wspominki: "Wielu siedzi za kratkami [księży]. Stali się fachowcami od „złych dotyków”. Myślę sobie wtedy: czy zrobiłem wszystko, co było w mojej mocy? Ilu z nich odeszło, bo nie modliłem się zbyt mocno, bo nie pościłem, nie walczyłem o ich dusze, o ich powołania?... Bo nie byłem przy nich, gdy tego potrzebowali…"
OdpowiedzUsuńA zapytałeś siebie czy:
1. zjawiłem się na policji ze swoimi podejrzeniami (może i dowodami)?,
2. czy pomogłem ofiarom "złych dotyków",
3. czy wolę modląc się czy czynem.
nomilk przedewszystkim to pytam sie siebie "z jakiej jesteś planety" i słysze głuchą ciszę... Wymowną niezwykle :) +pozdrawiam
OdpowiedzUsuńNomilk widać nie wie co to moc modlitwy i postu... niestety.
OdpowiedzUsuńFaktycznie może dobrze, że środowiska homoseksualne organizują manifestacje przeciwko przemocy seksualnej wobec dzieci, bo problem jest ogromny, tyle że fałszują obraz rzeczywistości wskazując winnych tylko i wyłącznie wśród księży. Więc ja, zgodnie z prawdą i wszelkimi statystykami, mówię, że przemoc seksualna wobec dzieci najczęściej jest czyniona przez ich rodziców albo bliski krąg rodzinny. Więc poprę manifestację przeciwko Rodzicom - sprawcom kazirodztwa, przeciwko najbliższej rodzinie - sprawcom kazirodztwa, przeciwko sutenerstwu Rodziców... Jedna z matek, które pozwalała na stosunki kazirodcze swojego męża i wspólnej córki (ojca z córką) powiedziała, że woli jak jej "mąż puszcza się z kimś z jej rodziny, a nie z obcą dzi..."
OdpowiedzUsuńKs. Rafał pisze...
OdpowiedzUsuńnomilk przedewszystkim to pytam sie siebie "z jakiej jesteś planety" i słysze głuchą ciszę... Wymowną niezwykle :) +pozdrawiam
- jak zwykle język miłości i nonsensu zamiast rzeczowej odpowiedzi.
Rzeczowe odpowiedzi paść mogą na rzeczowe pytania, tzn. odarte z emocjonalnej argumentacji "ad personam" +pozdrawiam
OdpowiedzUsuńA w odpowiedzi jak zwykle:
OdpowiedzUsuń"Język miłości:
1. "perwersyjnej głupoty i całkowitego braku taktu, tudzież kultury.",
2. "zdeptanej godności biednych, prześladowanych i upokorzonych homoseksualistów. ",
3. "Banda z lekka przytępionych półinteligentów",
4. "głośno i niby śmiesznie, jak to na każdej gejowskiej paradzie",
5. "ma prawo ubierać się w skóry, lateksy i biegać na golasa po ulicach, wymachując wibratorami i innymi zdobyczami seksualnej wolności)…",
6. „głupota ludzka nie zna granic”.
"
"język miłości", "mowa nienawiści" ble, ble, ble... A może czyste fakty, obiektywna rzeczywistość, Jezusowe "biada wam", "plemię żmijowe" skierowane do mistrzów hipokryzji. Wiem nomilk, to boli, jak przy każdej operacji, kiedy trzeba jakieś cholerstwo wyciąć, usunąć, ale innej drogi nie ma :) pozdrawiam...
OdpowiedzUsuńhahha, jazda!
OdpowiedzUsuńI znowu! Kolejny raz język miłości!!!! Brawa!
+Dzięki... Miłość cierpliwa jest :))))))
OdpowiedzUsuńBędę czekał cierpliwie nomilk :)))) pa
OdpowiedzUsuńNomilk zdaje się swoim "zachowaniem buntu" próbuje rozpaczliwie zwrócić na siebie uwagę Księdza, a każda reakcja Księdza (także negatywna) staje się dla niego wzmocnieniem pozytywnym. Proponuję w ogóle nie reagować na wpisy Nomilka, bo to nic nie da. Tylko cisza, tylko cisza. Tak przynajmniej myślę
OdpowiedzUsuńPsychologiczna koncepcja katolicka?
OdpowiedzUsuń