Ja, stary Iskariota (1)

Rok Wiary rozpoczęty. A mnie wzięło na wspomnienia. Próbuję więc cofnąć się w czasie, wnikając w kolorowy świat wspomnień, w przeszłość dziwnie bliską, prześledzić życie i losy mojej wiary. Wszystko zaczęło się zimą 1978 roku. W jedną z mroźnych niedziel rozpocząłem swój bieg. W kościele św. Marcina w Tolkowcu, przenikliwy chłód wdzierał się w ciała rozmodlonego tłumu. Wśród nich stali moi rodzice, z małym brzdącem na rękach. Byłem trzecim dzieckiem Jerzego i Stanisławy. Długo oczekiwanym chłopcem. Odwieczny pozwolił mi przyjść na świat i cieszyć się cudownym rodzeństwem: dwoma siostrami Anetą i Edytą. Podarowano mi imię Rafał, po dziadku mojego taty. Otrzymałem też drugie imię – Jerzy, po moim tacie oczywiście. Malutki, niewinny, urodzony 6 września 1978 roku, czekałem na krople żywej wody. Stworzony na obraz i podobieństwo samego Boga. 

Nie potrafiłem wtedy jeszcze mówić, więc z pomocą przyszli moi kochani rodzice. Wypowiedzieli więc za mnie moje pierwsze „wierzę”, za co jestem im szalenie wdzięczny i tak pozostanie do końca moich ziemskich dni. Tamtego dnia dusza moja i ciało rozpoczęły bieg wiary. Do sztafety dołączyli pierwsi moi patroni: św. Rafał, św. Jerzy i św. Marcin. No i ta, która ziemi warmińskiej, mojej ziemi umiłowanej, dotknęła swoją stopą w 1877 roku, gdy objawiła się w Gietrzwałdzie. Niepokalane Poczęcie, Królowa Aniołów, miłująca swój warmiński i polski lud, powtarzająca z iście matczyną troską: „Odmawiajcie różaniec”…

***

Lata mijały, chłopiec wzrastał w łasce, u Boga i u ludzi. Otulony wiarą rodziców i chrzestnych (wujka Zbyszka i cioci Basi)  rosłem w tempie zastraszającym. Pierwsza modlitwa, której mnie nauczono, do dziś wzrusza mnie i napełnia ciepłymi wspomnieniami dzieciństwa. Brzmiała mniej więcej tak: „Dobranoc, dobranoc, dwa aniołki na noc, Matka Boska przy łóżku, a Pan Jezusek w serduszku”. Prawda, że piękna? Polecam, wchodzi w serce szybko, dzieciaki łykają ją ekspresowo. Z czasem pojawiały się kolejne modlitwy: „Zdrowaś Mario”, „Ojcze nasz”. Mamusia dbała o to, byśmy z siostrami przed snem odmawiali pobożne pacierze. Sama zresztą modliła się codziennie. 

***

W maju klękaliśmy razem z tatą i mamą w tzw. dużym pokoju, by wspólnie odmówić Litanię Loretańską. W czerwcu przychodziła kolej na Litanię do Najświętszego Serca Pana Jezusa. Lubiłem te chwile, gdy całą rodziną klękaliśmy do wspólnej modlitwy. A gdy już podrosłem trochę i nauczyłem się czytać, dano mi przywilej i sam odczytywałem słowa litanii. Czułem się wtedy bosko, wyobrażałem sobie, że jestem księdzem i że prowadzę modlitwy w kościele, wypełnionym po brzegi pobożnymi wiernymi. Marzenia przekładałem na real w przedszkolu. Panie miały ze mną dobrze. Stworzyłem bowiem, mając do dyspozycji trzy pomieszczenia i kilkadziesiąt dorodnych sztuk moich rówieśników, całkiem świetnie funkcjonującą strukturę, która przypominała katolicką parafię. Łączyłem w pary koleżanki z kolegami i udzielałem im ślubów. Ochrzciłem wszystko, co się dało: miśki, lali, pajacyki. Raz nawet zorganizowałem pogrzeb. I choć nikt nie chciał robić za nieboszczyka, w końcu cel osiągnąłem. Wyraźnie rozbawione całą sytuacją panie, wyznaczyły bowiem jednego biedaka i ten musiał się trochę należeć, oczywiście w bezruchu, zanim skończyłem wszystkie swoje modlitwy i obrzędy. Dziś się z tego śmieję, choć jednocześnie widzę, że będąc małym chłopakiem radziłem sobie całkiem nie źle z odczytywaniem swojego powołania. I żałuję tylko jednego. Że wówczas nie wpadłem na pomysł by zbierać tacę (sic!). Choć z drugiej strony czasy były trudne. Przepraszam, na żarty mnie wzięło.

***

Bieg wiary trwał. Biegłem szybko i z najwyższym poświęceniem. Zanim przystąpiłem do I Komunii Świętej i pierwszego Sakramentu Pojednania, obalałem komunizm razem z Janem Pawłem II. Tak, jeśli nie wierzycie, posłuchajcie. Zdarzyło się raz, że mój tato został delegatem na kolejny krajowy zjazd Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Byłem z niego dumny. W telewizji pokazywano urywki z warszawskiego kongresu PZPR w Sali Kongresowej, a ja z wypiekami na twarzy wypatrywałem na ekranie starego ruskiego telewizora – mojego papy. Gdy wrócił, przywiózł ze sobą mnóstwo czarno-białych fotografii. Na jednej z nich, zobaczyłem tatusia, jak ściska dłoń jakiegoś gościa w mundurze, z wielkimi binoklami na nosie. Okazało się, że był to jakiś tam gen. Wojciech Jaruzelski. Na innej fotce tato ściskał dłoń innemu dziwakowi. Miał dziwne plamy na łysej głowie. Mama mi powiedziała, że to jakiś tam Michaił Gorbaczow. Ale nie zdjęcia mnie podniecały. Oto zobaczyłem nagle potężną księgę w czerwonej płóciennej oprawie. Zadrżałem. Przypominała mi bowiem inną księgę, obiekt chłopięcego pożądania, na której stronice patrzał nieustannie mój Proboszcz, gdy odprawiał Mszę Świętą. Jak się później okazało Mszał to nie był, ale potężna „kniga” zawierająca przemówienia towarzyszy i postanowienia z poprzednich zjazdów Partii Robotniczej. Zakochałem się w niej od pierwszego wejrzenia. Wiedziałem, że oto los uśmiechnął się do mnie i że w dniach najbliższych ta księga zostanie przeze mnie zaadoptowana. I tak też się stało. Tato specjalnie nie protestował a ja wziąłem się do dzieła. 

***

W kilka dni później kolejna Msza w moim pokoiku. Wszystko przygotowane. Kielich (lampka do wina) jest, patena (mały talerzyk od filiżanki) jest, korporał (biała chusteczka do nosa) jest, puryfikaterz (fragment papieru toaletowego) jest, obrus (białe prześcieradło) jest, alba (koszula nocna siostry) jest, ornat (spódnica mamy) jest i wreszcie NOWOŚĆ. Mój pierwszy, cudowny Mszał. Księga z czerwoną okładką, wielka i ciężka, z kolorowymi wstążkami, które sam zainstalowałem. Wewnątrz powklejane teksty Mszy Świętej, które wydarłem (*wyspowiadałem się później z tego) ze starej rozpadającej się książeczki. Kipiałem ze szczęścia. Po latach żartowaliśmy w rodzinie, że „chrzcząc” księgę komunistycznych bredni i robiąc z niej swój pierwszy wymarzony Mszał, przyczyniłem się w jakiś sposób do obalenia komunistycznej tyranii.

***

Odprawiłem tych swoich „mszy” całe setki. Odprawiałem je wszędzie. Opowiadała mi mama (sam trochę z tego pamiętam), jak raz moja rodzinka zjechała się w Strubnie, u moich pradziadków na imprezę. Oni sobie balowali, dzieciaki bawiły się na podwórku, a ja montowałem swój ołtarz w pokoju obok imprezującej rodziny. Prababcia Jadwiga miała w rogu sypialni stolik z ogromną figura Matki Bożej. Wymarzone miejsce. Rozłożyłem wszystko, co potrzeba, przebrałem się i zacząłem. Przenieśmy się teraz do pokoju obok. Kolejny toast, wszyscy gadają, śmieją się i nagle jedna z moich ciotek krzyczy: „cicho!!! Posłuchajcie!”. Wszyscy na chwilę zamilkli i słuchają. A w pokoju obok właśnie wygłaszane jest kazanie: „naród pije alkohol i oddala się od Boga, w rodzinach pijaństwo”… i tak dalej, i tak dalej... Mama opowiadała, że wszystkim zrzedły miny. A ja darłem się nadal, w niebo głosy, całkowicie nieświadom, że lud słucha. Bez żadnej tam pychy, ale przyznaję szczerze, tamtego dnia odniosłem swój pierwszy sukces ewangelizacyjny. Oto Bóg przemówił przez małego chłopaka, który żył marzeniami o kapłaństwie biegnąc drogą wiary, w wyznaczonych mu przez Boga zawodach…

c.d.n.  "Ja, stary Iskariota. Krótka historia (nie)wiary księdza"