Ja, stary Iskariota (2)

Zdarzyło się swego czasu, że naszą Parafię NMP Królowej Polski w Lipowinie nawiedził obraz-kopia Czarnej Madonny z Jasnej Góry. Wioska przygotowywała się do wizyty Mateczki dosyć intensywnie, pod czujnym okiem Proboszcza. Drogi prowadzące do Lipowiny przystrojone zostały kolorowymi chorągiewkami, wszyscy pucowali Kościół, strażacy prali i czyścili mundury. Atmosfera podniosła, w końcu sama Czarna Madonna odwiedzi naszą miejscowość. Czekałem na nią przejęty ogromnie, czułem w swoim chłopięcym sercu, że znowu wydarzy się coś, co ma olbrzymie znaczenie i że Niebo zwali się na Lipowinę. W końcu się doczekałem. Madonna przybyła, tłumy ludzi w kościele, wielu stało na zewnątrz. Ale z Madonną przyjechał jeszcze ktoś...

Dostałem wytrzeszczu oczu, gdy ujrzałem nagle dostojnie kroczącego mężczyznę, ubranego w purpurę, z malutką czapeczką uwieńczoną na górze dzyndzelkiem. Zamarłem. Proboszcz witał tego pana z namaszczeniem, wiecie, w takim podniosłym stylu kościelnym (on nie mówił, on przemawiał), no więc uleciały w duszną od wiejskich oddechów przestrzeń świątyni hymny pochwalne ku czci, jak się później okazało, biskupa. Msza Święta trwała długo, tym razem Proboszcz nie postawił zegara na Golgocie i Pana Jezusa w śmierci nie poganiał. A ja, mały blondynek z otwartą buzią wpatrywałem się raz w Czarną Madonnę, raz w biskupa, walcząc z palpitacją serca i emocjami, które sięgały zenitu. Lud śpiewał „Madonno, Czarna Madonno, jak dobrze przy Tobie być”… Oj było nam wszystkim tamtego dnia bardzo dobrze, a mi szczególnie, zważywszy na fakt, że w sercu dojrzała tamtego dnia poważna decyzja. Wychodząc z kościoła czułem, że idą nowe czasy i że Bóg dał mi wyraźny znak.

***

Wizerunek Czarnej Madonny oczarował mnie mocno. Równie mocno, co facet w purpurze. Idąc późnym wieczorem na czuwanie modlitewne byłem zupełnie nowym człowieczkiem. Wziąłem ze sobą różową czapkę (była ona wówczas, rzecz jasna obok kozaczków relaksów na zimę, hiciorem dekady – tzw. „smerfetka”, czyli czapeczka z szalikiem koloru różowego). Zatrzymałem się z kolegami i koleżankami pod Kościołem i objawiłem wszystkim coś, co rozpalało od paru godzin moje serce. Włożyłem na głowę czapeczkę (złożoną w taki sposób, że przypominała piuskę biskupią) i stanowczym oraz donośnym głosem (jak rasowy biskup) oznajmiłem wszystkim: „Od dzisiaj już nie jestem księdzem, ale biskupem”. Kiedy to wspominam, mam niezły ubaw, ale wówczas byłem śmiertelnie poważny a gromada dzieciaków otworzyła ze zdziwienia swoje usta. Żeby nie być gołosłownym, wziąłem ich na krótki spacer wokół lipowińskiego kościółka i wygłosiłem pierwszą biskupią katechezę. Oczywiście o Czarnej Madonnie i o tym, że bez niej pobłądzimy, bo naród bez Królowej psa z budą jest warty. A potem poszliśmy na czuwanie. Śpiewałem z ludem pobożne pieśni, modliłem się, drżałem cały, dziękując Bogu za znak i nominację. Tamtego wieczoru różowa czapeczka-piuska przywarła do mojej głowy a serce płonęło ogniem wiary, małej jak ziarnko gorczycy, wielkiej jak Dolina Pięciu Stawów w polskich Tatrach.

***

Dzieciństwo to czas święty. Szczególnie wtedy, gdy ma się normalna rodzinę i rodziców, którzy potrafią zginać kolana. Lipowina, w której wzrastałem, to miejscowość leżąca na ziemi warmińskiej, 11 kilometrów od Braniewa, który swego czasu był stolicą Biskupstwa Warmińskiego. Moja ziemia rodzinna miała szczęście do wybitnych biskupów. Niektórzy z nich zostali kardynałami (m in. Stanisław Hozjusz), a jeden, Eneasz Piccolomini, w 1458 roku został wybrany papieżem (Pius II). Wśród wielkich ludzi związanych z moją ziemią rodzinną są: kanonik Mikołaj Kopernik, bp Jan Dantyszek, bp Marcin Kromer, bp Andrzej Chryzostom Załuski, bpa Mikołaja Szyszkowskiego i bpa Ignacego Krasickiego. Ziemia warmińska wydała wielu wspaniałych naukowców: Franciszka Hipplera (historyka), Eugena Brachvogela (historyka sztuki), Augusta Bludaua (biblistę); w czasach najnowszych: bpa Jana Obłąka (historyka), ks. Tadeusza Pawluka (kanonistę), ks. Władysława Piwowarskiego (socjologa), bpa Juliana Wojtkowskiego (dogmatyka, tłumacza, paleografa), ks. Alojzego Szorca (historyka), ks. Andrzeja Kopiczko (historyka). Zawieszone w katedrze fromborskiej kapelusze kardynalskie i papieska tiara symbolizują wielkość i znaczenie Warmii. Mojej Świętej Warmii, z którą całym sercem jestem tak mocno związany.

***

Dzięki gorliwości i ofiarności wiara katolicka w sercach warmińskiego ludu utwierdzała się, a życie kościelne odradzało się zgodnie z uchwałami Soboru Trydenckiego (1543-1563). Przywiązanie do katolicyzmu wyrażało się też w sposób zewnętrzny poprzez liczne święte znaki, które tworzyły specyficznie religijny krajobraz Warmii z kaplicami, krzyżami, pasyjkami oraz figurami Matki Bożej z Dzieciątkiem. Duże znaczenie dla religijności Warmiaków miały sanktuaria: Święta Lipka, Stoczek Klasztorny, Gietrzwałd, Głotowo, Krosno, Chwalęcin. Pielgrzymowano do nich w nadziei uchronienia się od klęsk wojny, zarazy i innych nieszczęść. W XIX wieku symbolem Warmii katolickiej stał się Gietrzwałd, z racji objawień Matki Bożej w 1877 roku. Maryja ukazała się dwom dziewczętom i przedstawiła jako Niepokalanie Poczęta. Wezwała do codziennego domawiania różańca i trzeźwości. Zapowiedziała też bliskie zakończenie prześladowania Kościoła pod zaborami: pruskim i rosyjskim.  Dumą to zawsze podkreślam, że objawienia Maryi w warmińskim Gietrzwałdzie są jedynymi, oficjalnie zatwierdzonymi przez Święty Kościół objawieniami Matki Bożej w Polsce. Z Gietrzwałdu wyszło odrodzenie życia religijnego w całej diecezji warmińskiej.

***

Do Gietrzwałdu jeździliśmy często. Szczególnie na uroczystości odpustowe. W wakacje, gdy jechaliśmy do Giżycka odwiedzić naszą rodzinę, zatrzymywaliśmy się w Świętej Lipce. Gdy byłem tam pierwszy raz wrażenie ogromne zrobił na mnie ołtarz i organy z ruchomymi figurkami aniołów. Pamiętam, że gdy wróciliśmy do domu chwyciłem kartkę papieru oraz kredki i zacząłem malować ten ołtarz. Wyszło całkiem przyzwoicie, byłem dumny z siebie a mama pokazywała wszystkim moje pierwsze dzieła malarskie, czując gdzieś głęboko w sercu, że jej kilkuletni synek idzie chyba w dobrym kierunku. A tak na marginesie muszę wam powiedzieć, że grzech prawie śmiertelny ma ten, który nigdy na Świętej Warmii nie był i który stopy swej w Gietrzwałdzie nie postawił.

***

Czas płynął. A ja maszerowałem do szkoły, podstawowej oczywiście. Po lekcjach chodziliśmy na katechezę do salki przy Kościele. Mój ówczesny Proboszcz (ks. Henryk) cholerykiem był totalnym i lekcje religii z nim przypominały czasami bardziej tresurę małych zwierzaków, niż katechezę. Drżeliśmy wszyscy i siedzieliśmy jak trusie. Nikt nie podskoczył. Proboszcz dobrze wiedział jak nas pacyfikować. Po kilku dniach wiedzieliśmy, że podskoczyć mu się nie da, a każdy przejaw nieposłuszeństwa z naszej strony uruchomi inkwizycyjną lawinę tortur cielesnych i psychicznych. Pamiętam jak raz dostałem od niego po głowie, czegoś tam nie umiałem. Przywalił mi porządnie. Po powrocie do domu opowiedziałem rodzicom, że ksiądz mi przywalił. Tato zaczerwienił się ze złości i wiecie, co zrobił? Przywalił mi jeszcze mocniej, niż Proboszcz i wykrzyczał (z miłością i troską między słowami), że jak jeszcze raz będę niegrzeczny na religii i zdenerwuję Proboszcza, to mi nogi z tyłka powyrywa. Uwierzcie mi, podziałało. Takie to były piękne czasy, w których i księża i nauczyciele i rodzice szli w jednym szeregu, kochając i wymagając równocześnie, za co wdzięczny im jestem i będę po kres moich dni. W drugiej klasie rozpoczęły się przygotowania do I Komunii Świętej. To wtedy zdałem sobie sprawę, że oprócz mojego kochanego Jezuska, Anioła Stróża i Mateczki Bożej jest jeszcze jeden osobnik, który śmierdział siarką. I tak oto w dziecięcym pejzażu mojej historii wiary pojawia się ojciec kłamstwa, przebiegły chamciur, któremu nie w smak był „bieg wiary” małego chłopca z warmińskiej wioski i który postanowił zrobić wszystko, by tego chłopca zniszczyć…

c.d.n.