A ona śpi jak zabita...

Najpierw były ogłoszenia duszpasterskie i gorąca zachęta, by wziąć udział w warszawskim marszu „Obudź się Polsko”. Na zaproszenie odpowiedziało ok. 20 osób.  Wtedy doszło do mnie wreszcie, że naród polski (Stargardu nie wyłączając) rzeczywiście usnął na dobre i to nie „snem sprawiedliwego”, ale snem rozleniwionego niedźwiedzia, któremu w zimę nie chce się z jaskini pyska na mróz wystawiać. Wniosek nasunął się jeden: stargardzianom żyje się dobrze, w Polsce wszystko gra, mamy wolne media, więc, po co jechać do Warszawy, na jakieś tam manifestacje, liczy się „święty spokój” i tyle.  Zamówiony autokar trzeba było odwołać a w sercu pozostał jakiś niesmak i gorzki żal. Na szczęście, na kilka dni przed warszawską manifestacją pojawiła się na horyzoncie szansa wyjazdu. Z pomocą przyszła stargardzka Solidarność, dzięki której do Warszawy pojechaliśmy i 29 września razem z kilkusettysięczną armią Polaków z kraju i zza granicy przeszliśmy ulicami miasta tworząc biało-czerwoną rzekę, której nic nie było w stanie zatrzymać.

Plac ludzi wolnych

Około godz. 11:00 Plac Trzech Krzyży, pośrodku którego stoi kościół św. Aleksandra, zaczyna wypełniać się ludźmi, trzymającymi w dłoniach flagi biało-czerwone i transparenty z przeróżnymi hasłami. To plac ludzi wolnych, którzy są tu, by w Są ludzie starsi i zmęczeni życiem, nie brakuje rodzin z dziećmi oraz ludzi młodych. Panuje podniosła atmosfera, wyczuwa się powagę chwili oraz ogień, płonący w ich sercach. Oni dobrze wiedzą, po co tu przyjechali. Polska dusza potrafi zerwać się do wysokich lotów, gdy w ojczyźnie pali się ziemia. Gromadzący się uczestnicy marszu chcą przebudzić naród, stanąć w obronie wolności mediów, wykrzyczeć głośno swoje „non possumus” obecnej ekipie rządzących, bo prorządowe i mainstreamowe media raczej do głosu u siebie ich nie dopuszczą. Spoglądam na tłum gromadzący się na Placu Trzech Krzyży i nagle przypominają mi się słowa wielkiego Polaka, kard. Augusta Hlonda, który w proroczym uniesieniu snuł wizję niepodległej i odnowionej Polski: „Posłannictwo Polski jest od Boga, od Opatrzności, ale Polacy je muszą sobie uświadomić i ze swej strony wysłużyć sobie wiernością dla Boga oraz odwagą i poświęceniem w spełnianiu tego posłannictwa. Wielkość Polski to wielkość duszy polskiej. Z codzienności grzechów i bagna nie zrobi się wielkości”.

Marsz poprzedzony zostaje wzruszającym koncertem patriotycznym. O godz. 11:30 zaczyna rozbrzmiewać muzyka w wykonaniu Orkiestry Koncertowej „Victoria”, której towarzyszy recytacja polskiej poezji patriotycznej w wykonaniu wybitnych aktorów: Haliny Łabonarskiej, Anny Chodakowskiej, Katarzyny Łaniewskiej i Ryszarda Jabłońskiego. Jednocześnie napływają do stolicy gesty solidarności z manifestującymi od polonii z Kanady, Australii, Wielkiej Brytanii, Francji, Litwy i Stanów Zjednoczonych. Po koncercie zebrani zaczynają odmawiać Różaniec. Powierzają Bożej Opatrzności sprawy Ojczyzny. Plac wypełnia się z minuty na minutę, robi się coraz bardziej biało-czerwono. O godz. 13:00 rozpoczyna się Msza Święta, której przewodniczy ks. prałat Walenty Królak. Wokół ołtarza dwustu kapłanów. Przyjechali z całej Polski, ze swoimi parafianami. Po Eucharystii do zebranych przemawia o.  dr Tadeusz Rydzyk CSsR: Nie ma Solidarności bez miłości. Solidarność to - jedni drugich brzemiona noście, nigdy jeden przeciwko drugiemu. O. Tadeusz Rydzyk podziękował zgromadzonym za upominanie się o TV Trwam. O jej prawo do posiadania licencji na miejsce w tzw. multipleksie. Zapraszamy do modlitewnego szturmu „Obudź się Polsko” - zachęcał dyrektor Radia Maryja - .Obudź się Polsko do miłości społecznej i do życia w prawdzie. Możemy bardzo śmiało powiedzieć i trzeba głośno mówić: Polsko giniesz, siostro i bracie nie śpij, obudź się i obudź innych do myślenia o przyszłości, o drugim człowieku, o Ojczyźnie, o milionach bezrobotnych młodych i starszych, o nieleczonych!”. Głos wołającego na pustyni. Takie mam wrażenie. Bo Polska zaczyna przypominać „pustynię”, na której coraz mniej życia.

Kto się boi katolickich mediów?

Słuchając o. Tadeusza Rydzyka myślę sobie, dlaczego nasz rząd tak bardzo boi się katolickich mediów? Dlaczego  z tak bezczelnie  stoickim  spokojem   ignoruje ok. 2,5 miliona podpisów Polaków, którzy domagają się (bo mają do tego prawo), by TV Trwam znalazła się na multipleksie? Może strach rządowej elity bierze się z przeświadczenia (i całkiem słusznie), że media katolickie są jedyną w Polsce oazą myśli niezależnej, do której Platforma Obywatelska (Milicja też była „obywatelska”) nie ma dostępu i której nie może zmanipulować. Kompromitacja Jana Dworaka (szefa KRRiT) i całej świty rządzącej jest dla ludzi myślących i żyjących wartościami chrześcijańskimi aż nadto oczywista oraz klarowna. Obecnie mamy do czynienia z sytuacją, gdy poszczególne podmioty (w większości promujące laicki styl życia) otrzymują nawet po kilka miejsc na multipleksie, choć te podmioty są tysiąc razy słabsze od Fundacji Lux Veritas (TV Trwam) i mają mnóstwo finansowych uchybień, na które prezes KRRiT przymyka oko.

Ciekawe, że już nawet w parlamencie UE pojawiają się coraz to nowi politycy z państw zachodnich, których niepokoi fakt nieprzyznawania katolickim mediom należytego miejsca w przestrzeni publicznej.  Przewodniczący frakcji Europa Wolności i Demokracji w Parlamencie Europejskim, Nigel Farage ostro zaprotestował przeciwko dyskryminacyjnemu oraz represyjnemu traktowaniu TV Trwam przez polski rząd i wyraził swoje pełne poparcie dla o. dr Tadeusza Rydzyka, Dyrektora Radia Maryja i jego walki o wolność mediów w Polsce. Takie stanowisko angielski lider EFD przedstawił przewodniczącym wszystkich grup politycznych w Europarlamencie. Jego zdaniem decyzja o wykluczeniu TV Trwam przez Krajową Radę Radiofonii i Telewizji pomimo wielomilionowej widowni, wieloletniego doświadczenia oraz znakomitej kondycji finansowej, powoduje powstanie istotnych pytań o wolność mediów w Polsce. TV Trwam prezentuje konsekwentną wizję konserwatywną, opozycyjną do programu obecnego rządu Platformy Obywatelskiej. Zważywszy, że nowi członkowie Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji zostali wybrani przez rządzące partie, wyraźnie widzimy polityczny kontekst dyskryminacyjnego traktowania TV Trwam – podkreśla w swoim liście Nigel Farage. To, o czym wspomina brytyjski polityk jest jasne dla wszystkich, którzy stoją na Placu Trzech Krzyży. Dla polityków partii rządzącej w Polsce również, tylko jak się teraz wycofać z kompromitującej decyzji i z próby ideologicznego masakrowania katolickich mediów i ludzi z nimi związanych?

Premier Tusk czuje, że strzelił sobie „politycznego samobója”. Tak przynajmniej twierdzą niektórzy politycy PO, którzy są blisko swojego lidera. A tłum na Placu Trzech Krzyży staje się na moment potężnym wyrzutem sumienia dla rządzącej obecnie koalicji, więcej, jest znakiem wyraźnym, że wielu Polaków nie daje się nabrać na rządowe karykaturalne reformy i starannie opracowane dzielenie narodu, który zaczyna się powoli budzić i walczyć o swoją polską duszę.

Marsz Przebudzenia

Kończy się Msza Święta a my wyruszamy w kierunku Placu Zamkowego. Rzeka biało-czerwona płynie powoli i dostojnie Nowym Światem i Krakowskim Przedmieściem. Zerkam od czasu do czasu na warszawiaków i turystów, siedzących przy stolikach ulicznych restauracji. Niektórzy patrzą się na nas, jak na „oszołomów” i „głupków”. Oni mają się całkiem dobrze. Niosą w sobie hasła oświeceniowej rewolucji, żyją pseudowartościami zlaicyzowanej Europy, gardzą „moherami” i innymi, rodem ze średniowiecza, „sługusami” czarnych. A  we mnie pojawia się smutna refleksja i jakiś metafizyczny ból, który trawi wnętrzności.  Udało się frakcji rządzącej uśpić wiele sumień. Polska rzeczywiście wydaje się być uśpiona i śpi jak zabita. Jesteśmy „my” i „oni”. Platforma Obywatelska z sukcesem podzieliła naród. Smutne, ale prawdziwe. Tymczasem my idziemy, powoli i dostojnie, „marszem przebudzenia”. Nie chcemy dzielić. Pragniemy tylko przypomnieć, że naród niszczący swoją tożsamość (chrześcijańską tożsamość), zapominający o swojej historii i tolerujący społeczną niesprawiedliwość, jest narodem bez przyszłości!

Dochodzimy na Plac Zamkowy, gołym okiem widać, że w marszu bierze udział ponad 200 tys. Polaków. Na Placu Zamkowym przemówienia wygłaszają kolejno: Jarosław Kaczyński (były premier), Piotr Duda (przewodniczący Solidarności), red. Wojciech Reszczyński (przedstawiciel dziennikarzy). Na koniec spotkania tłum, który pragnie przebudzić naród, zawierza Maryi katolickie media. Wspólnie odmówiona zostaje modlitwa „Pod Twoja Obronę”. I znowu w uszach dźwięczą mi prorockie słowa wielkiego Prymasa Polski kard. Augusta Hlonda:  „Nie wtedy będzie obywatelom dobrze, gdy będą mogli uprawiać wyborcze wiece i wysyłać krzykacza do ciał ustawodawczych, lecz gdy państwo będzie miało dobre rządy, niezależnie od wewnętrznych tarć i od chwilowych sztucznych wpływów politycznych. Rząd nie jest po to, by po niego sięgano i go zdobywano, jako zdobycz wewnętrznych walk, rządu się nie zdobywa, rząd jest prerogatywą królewską, rząd nie może być przedmiotem głodu i żłobu”. Nie jest obywatelom dobrze. I dlatego wychodzą na ulice. A jeśli ktoś sądzi, że ponad dwa miliony ludzi, broniących wolności mediów katolickich i normalności w Polsce - to „oszołomy” i tępe „mohery”, niech się puknie w głowę i użyje swojego mózgu: tyle osób nie wychodzi na ulice, by sobie strzelić sobotni spacerek. Naród się budzi. A nasza grupa ze Stargardu, 29 września, stała się tego świadkiem. Wracając do domu, jedno marzenie oddychało w moim obudzonym sercu: „żeby Polska była Polską”. Tak, ona śpi jak zabita. Ale chyba Bóg rozpoczął jej „wskrzeszanie”. I błagam: nie przeszkadzajmy Mu...