...Z wiarą w Boga jest jak z lataniem. Może i nie jesteśmy ptakami, na rękach w powietrze się nie wzniesiemy, ale sny Dedala i Ikara o tańcu w chmurach drzemią w każdym z nas. Ktoś musiał zatem wymyśleć samoloty, balony, spadochrony. By poczuć trochę wolności i oderwać się od ziemi, wypowiadając wojnę poczciwemu prawu grawitacji.
Wierzyć, znaczy wzbić się - ze swoim niespokojnym sercem - w przestworza nieznane, bez skrzydeł. Myślę o tym, bo wciąż jestem świadkiem rzeczy i wydarzeń, o których jeszcze kiedyś mógłbym pomyśleć: zwykły przypadek, zbieg okoliczności, sztuczka nad sztuczkami. Kto raz spotkał na swojej drodze Boga, żywego i realnego, wszedłszy w zawiłość doświadczenia Jego obecności, ten już nigdy nie pomyśli, nawet na moment, że bez skrzydeł nie da się ulecieć w głąb tajemnicy. Niespokojne serce musi ostatecznie spocząć w Bogu...
To było 10 lat temu. Studiowałem wtedy filologię polską na Uniwersytecie Szczecińskim. Młody chłopak, z małej warmińskiej wioski, z legitymacją studencką w ręku, wylądował w dużym mieście. Zamieszkałem w akademiku. Nowe znajomości, kumple, wykłady, imprezy - życie studenckie. Wtedy w akademikach nie było internetu czy telewizji. Było za to życie towarzyskie, wysiadywanie do późnych godzin nocnych na korytarzach i w klubach studenckich. Mijały tygodnie. Wódka lała się litrami, dym palonej trawki - szwendał się bezwiednie korytarzami studenckiego organizmu. Przyszedł moment, że sięgnąłem przysłowiowego dna. Zawalone wykłady, moralność poniżej zera, pustka wewnętrzna coraz dotkliwiej dawała znać o sobie. Skreślono mnie w końcu z listy studentów. Wrak człowieka, z parszywą wewnętrzną samotnością, zawył któregoś wieczoru głęboko we mnie, ogłaszając całemu wszechświatu, że jestem prawdziwym zerem. Pamiętam ten wieczór. Leżałem w ciemnym pokoju, za oknami padał dołujący mnie jeszcze bardziej deszcz. Zacząłem płakać. Jak małe dziecko. Zerwałem się z łóżka, chwyciłem kurtkę i wybiegłem na zewnątrz. Myślałem - koniec. Jestem skończony. Co powiem moim rodzicom? Gdzieś, pięćset kilometrów stąd, harowali ciężko, by ich ukochany synek wyszedł na ludzi, ukończył studia i był szczęśliwy. Wierzyli we mnie. Dali mi wszystko, co mogli dać, odbierając sobie bardzo wiele. Szedłem tak długo, z tymi myślami. Deszcz mieszał się z moimi łzami. Pamiętam jak wtedy kląłem , przeklinałem, chciało mi się wrzeszczeć, wyć, krzyczeć, uciec gdzieś - ale dokąd? Aż w końcu stanąłem przed kościołem. Był późny wieczór. Kościół zamknięty. Uklęknąłem przed drzwiami, oparłem o nie swoje czoło i zacząłem wrzeszczeć do Boga. Potrzebowałem Go. Kiedyś słyszałem, jak w kościele mówili, że On przyszedł do chorych a nie do tych, co się dobrze mają. Cisza... Tylko deszcz i szum wiatru. Ale w tej ciszy było coś, co mnie uspokoiło. Zerwałem się z miejsca i pobiegłem do pobliskiej plebanii. Zacząłem na oślep dzwonić do wszystkich księży, tam mieszkających. Musiałem się wyspowiadać. Tak, byłem tego pewny, musiałem się wyspowiadać!!! Potrzebowałem oczyszczenia... Potrzebowałem uzdrowienia... Potrzebowałem Boga, który nie mógł mnie odrzucić. Teraz, albo nigdy! Jeśli istniejesz - wyciągnij mnie z bagna i tego piekła, które rozpętałem na własne życzenie. W domofonie usłyszałem nagle spokojny głos jakiegoś księdza. Wybuchłem płaczem...
Ten wieczór zdawał się nie mieć końca... W spowiedzi wyrzuciłem z siebie wszystko. Nie pamiętam ile trwała. Mówiłem dużo, przez łzy, ksiądz nie przerywał, tylko słuchał. Opowiedziałem historię mojego życia, wszystko, co podpowiadało mi moje niespokojne serce. Mówiłem o tym wszystkim nie księdzu, ale Bogu. Czułem, że mnie słyszy. Pomyślałem: przecież on to wszystko wie... On tak, ale i do mnie musiało to wszystko dotrzeć. Potężna fala wyzwalającej prawdy uniosła mnie i moją rozpacz, poddałem się sile żywiołu, wiedziałem, że nic mi się nie stanie. On był zbyt blisko...
Wracałem do akademika mocno wyczerpany. Wszystko mnie bolało: kości, mięśnie, głowa... Rzuciłem się na łóżko i zasnąłem. Po raz pierwszy, od długiego czasu, zasnąłem. Nie mogło być inaczej. Łaska przebaczenia uspokoiła wezbrane wody. Spałem wtulony w mojego Boga... Który mnie ocalił...
W kilka dni póżniej spakowałem się, by powrócić w moje rodzinne strony. Siedziałem w pociągu, skulony jak przerażone pisklę. Teraz czekało mnie coś najtrudniejszego. Spotkanie z rodzicami. Pociąg sunął się mozolnie, po mocno żelaznych szynach, wioząc zalęknionego syna, który zawiódł swoją matkę i ojca. Cały czas się modliłem. Od czasu do czasu w myślach pojawiała się twarz płaczącej mamy i twarz taty, z jego surowym spojrzeniem i krzykiem w tle. Był porywczym i nerwowym człowiekiem.
Gdy pociąg wjeżdżał na stację Braniewo, czekałem na najgorsze. Wyszedłem z pociągu. W oddali ujrzałem sylwetkę ojca. Zbliżałem się do niego powoli, niepewnie. Gotowy na wszystko. Na pierwsze docinki, marudzenie, może krzyk... Na pierwsze przekleństwa...
Ojciec nagle ruszył w moją stronę. Czułem w powietrzu jego siłę i moc. Spuściłem wzrok, czułem, że pod powiekami za chwilę pojawią się pierwsze łzy. Nie krzyczał... Nic nie powiedział, tylko rzucił się na mnie, oplatając mnie swymi ramionami. Ten uścisk wszedł w fazę nieskończoności. Uścisnął mnie mocno, jak gdyby nie chciał mnie już nigdy ze swoich ojcowskich ramion wypuścić. To nie był sen. To był mój ojciec, jakiego wcześniej nigdy nie znałem... Szeptał mi do ucha: synu, jak ty wyglądasz?... Znoszona kurtka, spodnie, stare buty. Cała kasa szła przecież na zabawę, alkohol, fajki, trawę... Płakałem. A on mnie ciągle ściskał. I wtedy poczułem coś, co mnie z jednej strony przeraziło a z drugiej zalało niedającym się opisać pokojem. Poczułem nie tylko ramiona mojego taty. To nie były tylko jego ramiona. W tym momencie, na peronie, obejmował mnie sam Bóg. Ojciec obejmował syna marnotrawnego... Bóg objął swoje zagubione dziecko. To doświadczenie było tak silne, tak stuprocentowe, że nawet teraz kiedy to piszę, przenika moje ciało dreszcz, zmieszany ze wzruszeniem. Tego dnia uzyskałem, jedyny z możliwych, dowód - na istnienie Boga. Dowód spłodzony w ramionach mojego biologicznego ojca...
I wtedy byłem już pewien swojej przyszłości. W objęciu Boga pojawiło się pragnienie, mocne i nie do zniszczenia. Pragnienie obejmowania ludzi zagubionych. Pragnienie szukania tych, którym brakuje sił do odnalezienia pokoju ducha. Pragnienie, by inni w moich ramionach, słowach, gestach mogli odkryć tajemnicę najpełniejszej i prawdziwej miłości, której na imię - Bóg... Jedna droga umożliwiła mi realizację tego silnego pragnienia. Wstąpiłem do zakonu. Zostałem księdzem i zakonnikiem. By Bóg mógł przeze mnie odnajdywać tych, którzy od Niego odeszli, w dalekie strony, pełne mroku i zwątpienia...
„Stworzyłeś mnie, Boże, dla siebie i niespokojne jest serce moje, dopóki nie spocznie w Tobie”. To słowa św. Augustyna. Moje ulubione, bo pełne tego, co dane mi było doświadczyć... Wiele jest historii niespokojnych serc. I wiele z tych historii rozgrywa się pośród nas, cichych i rzeczywistych do bólu... Bogu te wszystkie historie zawierzam, z nadzieją (może czasami aż nazbyt natrętną), że nie jedno serce (zagubione i niespokojne) otworzy się na łaskę wiary, by spocząć w ramionach ciepłych od prawdziwej miłości.
"Oto czynię wszystko nowe. (...) Stało się. Jam Alfa i Omega, Początek i koniec. Ja pragnącemu dam darmo pić ze źródła wody życia (...) I będę Bogiem dla niego, a on dla mnie będzie synem..."
(Ap 21, 5-7)
Bo "Ci którzy Jahwe ufają, są jak góra Syjon..."
OdpowiedzUsuńPozdrawiam serdecznie!
Karolina
być i BYĆ :)
OdpowiedzUsuńProste jest piękne;)I bardzo potrzebne..
OdpowiedzUsuńStellla
www.stellla.blog.onet.pl
Bardzo egoistyczne i materialistyczne podejście, ksiądz nie powinien mówić takich rzeczy. Gdzie ofiara z siebie? Zostałeś księdzem żeby mieć święty spokój czy aby służyć Bogu i ludziom?! Takie rozumowanie prowadzi do nikąd. Ksiądz powinien patrzeć w innych kategoriach.
OdpowiedzUsuńKleryk WSD
Z całym szacunkiem "kleryku" kochany, wznieś się ponad swoje kompleksy i aspiracje i bądź realistą. Tak jak Jezus. Realizm pozwala przeżywać swoją wiarę w perspektywie ewangelicznej. I jeszcze jedno: czytamy ze zrozumieniem... bez nadinterpretacji. +pozdrawiam i serdeczną modlitwą obejmuję.
OdpowiedzUsuńBądź święty... tzn Boży i normalny...
Witam księdza; Ale super podpucha,myśli ksiądz,że uwierzę-kapłani mają dobrze,oj strasznie dobrze,tylko ile czasu tak naprawdę mój kochany kapłan ma dla siebie,na brewiarz,na napisanie konspektu do szkoły,może na chwilkę odpoczynku po szkole.Szczęśliwi czasu nie liczą,właśnie ksiądz nie policzył tego czasu dla siebie,bo go nie ma.Jest czas dla Boga i ludzi,a te chwile odpoczynku przerywane odwiedzinami ministrantów,młodzieży,a czasami osobami z problemem.Bo widzi ksiądz ja z problemem mogę przyjść do księdza lub rozwiązać go w rodzinie,a ksiądz? oczywiście do Pana Boga.To ksiądz czyni i chwała mu za to,a lekko nie jest,bo dlaczego czuję,że powinnam bardzo modlić się za kapłanów.Pozdrawiam serdecznie.
OdpowiedzUsuńKleryku drogi z postu powyżej - zacznij brać pod uwagę, że już parę miesięcy po święceniach być może będziesz mógł zanucić gorzko: "ja się modlę jakbym darł palcami ziemię"... Jak dostaniesz kopa obojętności od parafian, nie będzie Cię otaczać zauroczona grupka młodzieży, a Twój przełożony okaże się po prostu stuknięty. Wyreguluj nieco skrzydełka zanim ktoś Ci je brutalnie przytnie.
OdpowiedzUsuńA co do postu Autora; świetny tekst. Jak wielu z nas wie co to umęczenie pracą za którą nie ma godziwej zapłaty, co znaczy odchodzenie od zmysłów gdy o północy zachoruje dziecko, gdy wszystko się wali z prozaicznego powodu: nie ma pieniędzy na nową szafę ani czasu na naprawę starej. Nie ma też czasu na rozmowę z mężem/żoną, choć przecież w narzeczeństwie były rozmowy, modlitwy, duszpasterstwo, pielgrzymki. Znajomy ksiądz wpadnie, wypije herbatę, powspomina dawne czasy i ponarzeka na dzieciaki, które nie chca go słuchac w szkole. Potem pojedzie na plebanię, dostanie przygotowany wczesniej obiad i usiądzie na wieczor do komputera. Rodzina jeszcze dlugo nie pojdzie spac. Bo zona będzie popłakiwać, że już nie jest tak jak kiedyś kiedy byli narzeczonymi, a mąż do drugiej nad ranem będzie starał się naprawić szafę, ale i tak nie dokonczy bo dziecko dostanie wysokiej gorączki i trzeba będzie jechać na ostry dyżur. Wrócą o 4:00 rano, a o 6:00 mąż wstanie do pracy. Żona nie połozy się wcale bo będzie czuwać przy dziecku.
Jakiś czas później jednak sytuacja trochę się poprawi, a mąż przyniesie żonie kwiaty i oprawione zdjęcie z pielgrzymki gdzie się poznali. Przytulą się do siebie i będą szczęśliwi. Tego samego wieczoru znajomy ksiądz wejdzie do swojego mieszkania i poczuje beznadzieję samotności. Uklęknie przed krzyżem, który dostał na rocznicę święceń i poczuje, że nawet Bóg go nie rozumie i że kapłaństwo to nie łaska a skazanie na dożywocie bez kogoś bliskiego.
Poziom trudności w nie pogubieniu się na obu drogach określam jako "trudny" jeśli nie wręcz "ekspert".
W codzienności dopiero - tej po święceniach, i tej po ślubie widać co znaczy iść pod prąd i wchodzić przez ciasną bramę.
Pozdrawiam serdecznie!
Ola P. - kobieta znająca swoje miejsce (w Kościele) :)