Ojciec miłosierny jest w tobie...

Opowieść o dwóch braciach i miłosiernym Ojcu, to opowieść o naszym życiu. Jezus w tej opowieści zawarł wszystko, co nasze, całą prawdę o nas i o Najwyższym. Szokującą i powalającą z nóg prawdę, noszącą podwójne imię: „Sprawiedliwość – Miłosierdzie”. Zdarza się, że te dwie rzeczywistości, płonące w Bogu, przeciwstawiamy sobie nawzajem. A przecież jedno bez drugiego nie istnieje…

Wsłuchajmy się w słowa Chrystusa:

„Wybrał się więc i poszedł do swojego ojca. A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go. A syn rzekł do niego: «Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie, już nie jestem godzien nazywać się twoim synem». Lecz ojciec rzekł do swoich sług: «Przynieście szybko najlepszą suknię i ubierzcie go; dajcie mu też pierścień na rękę i sandały na nogi. Przyprowadźcie utuczone cielę i zabijcie: będziemy ucztować i bawić się; ponieważ ten mój syn był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się».
(Łk 15, 20-24)

Do kogo ci bliżej?... Do syna, który pachnie świńskimi odchodami i zbrukaną wolnością, czy do Ojca, zranionego odejściem i zdradą kogoś, kogo nad życie miłował?...

To prawda. Mamy w sobie młodszego i starszego brata. Siedzi w nas (przepraszam za wyrażenie) „gówniarskie” marzenie o „wolności”, która uwolni nas z wszelkich ograniczeń: społecznych, kulturowych, religijnych. Pamiętam to porywające pragnienie z lat szkoły średniej: wsiąść w pociąg i pojechać gdzieś daleko, rzucić to wszystko, przeżyć przygodę, zapomnieć o szarzyźnie dnia, wypełnionego rodzinnym domem, marudzeniem rodziców, głupią szkołą… Zasmakować dalekich krajów, nowych przyjaźni, szaleństwa niczym niezmąconego. Mieć głęboko gdzieś wszystko i wszystkich… Czyli raz na zawsze wypiąć się na „miłosierdzie”, na miłość tych, którzy żyją obok nas.

Albo uczucie zawodu. Że kogoś bardziej docenili, choć ja się dwoiłem i troiłem, starałem, pracowałem ciężko. Przykładny synek, kochana córeczka. Dobry, solidny pracownik, pomijany przez szefów w pochwałach i awansach. Oddana żona, której poświęcenie dla domu i rodziny wydaje się być totalnie zignorowane przez męża i dzieciarnię… Gdzie tu sprawiedliwość?...

A Ojciec miłosierny?... Przecież On też jest głęboko w nas… Choć tak trudno czasami dobierać słowa, poskładać myśli, zrobić coś dobrego, w rytmie ojcowskiej i miłosiernej muzyki, grającej cicho w naszym sumieniu, zagłuszonym hukiem cywilizacyjnego bełkotu, dobiegającego zewsząd i na różne sposoby…

Stać nas przecież na to, co zrobił Ojciec… Najpierw zmiażdżył źle pojętą sprawiedliwość, z którą powrócił do Niego zawstydzony syn. W podartych i cuchnących łachmanach ukryła się bowiem „sprawiedliwość” fałszywa, równie podarta i cuchnąca, co marnotrawne łachmany. Syn myślał, że jako niewolnik odrobi straty, zadośćuczyni Ojcu. A ten mówi: „Nie synku, nie tędy droga”… Ojciec głęboko współczuje synowi. „Nie możesz być moje dziecko niewolnikiem, boś moim synem umiłowanym”…

Wsłuchuje się w to, co dzieje się w jego dziecku. Wie, że sprawiedliwość to nie chłodny rozrachunek, zestawienie w tabeli i wyliczenie salda. Pokazuje zatem swojemu synowi, że jedyne, co może w tych łachmanach zrobić, to przyjść. Powrócić, zalać się łzami. Czas mija, tego, co się wydarzyło, nie da się cofnąć. „Teraz, synu mój ukochany, wyzwalam cię z twojego egocentryzmu, z negatywnego odczuwania samego siebie… I proszę cię, uwierz, że możesz jeszcze raz spróbować, oto czynię wszystko nowe”…

Ojciec pokazuje synowi i pozwala mu doświadczyć prawdziwej sprawiedliwości, a ta jest miłością, która rozumie. Boża sprawiedliwość jest miłością, która rozumie. Pan sądzi bowiem w miłości i z miłości… Dla syna marnotrawnego rozpocznie się czas prawdziwej pokuty. Będzie nią nowa, codzienna rzeczywistość, próba normalnego życia, ze świadomością jak wiele się roztrwoniło i jak bardzo zraniło Tego, który pokochał i kochać nie przestaje… Czyż patrząc się na swojego ojca, nie będzie w nim odżywało wspomnienie, tamtego dnia, owego powrotu, ze śladami klęski na poranionych stopach i uczuciem wstydu, porażki, moralnej zadyszki, utrudniającej spokojne oddychanie…

Każdy z nas ma w sobie młodszego i starszego brata, jakże jednak rzadko mamy w sobie sprawiedliwego i miłosiernego ojca. Wybieramy niekiedy drogę na skróty. A potem „trach” i lot w ciemną przepaść. Ciemną od pretensji, od żalu, od bolesnych wspomnień…

Jakże wiele wokół nas marnotrawnych synów, którym nie potrafimy rzucić się na szyję i dać drugiej szansy… „Wychłostać” sprawiedliwością, czyli miłością, która rozumie… Objąć miłosierdziem, to znaczy cierpliwą dydaktyką drugiej szansy, która potrafi wstrząsnąć człowiekiem, otworzyć go na łaskę podjęcia nowego życia, duchowej przemiany…

Oto najtrudniejsza sztuka chrześcijańskiej rewolucji. Rzucić się na szyję tym wszystkim, którzy zmarnowali naszą miłość, przyjaźń, nasze więzi przeróżne… I pozwolić Stwórcy ożywić tych, którzy duchowo umarli…

Boża sprawiedliwość i Boże miłosierdzie żyją głęboko w nas. I od czasów Paschy bliżej nam do ojcowskiego szaleństwa miłości, niż do marnotrawnego syna, czy zazdrosnego, starszego brata. Czy my, jeszcze o tym pamiętamy i w to wierzymy?...