...Z wiarą w Boga jest jak z lataniem. Może i nie jesteśmy ptakami, na rękach w powietrze się nie wzniesiemy, ale sny Dedala i Ikara o tańcu w chmurach drzemią w każdym z nas. Ktoś musiał zatem wymyśleć samoloty, balony, spadochrony. By poczuć trochę wolności i oderwać się od ziemi, wypowiadając wojnę poczciwemu prawu grawitacji.
Wierzyć, znaczy wzbić się - ze swoim niespokojnym sercem - w przestworza nieznane, bez skrzydeł. Myślę o tym, bo wciąż jestem świadkiem rzeczy i wydarzeń, o których jeszcze kiedyś mógłbym pomyśleć: zwykły przypadek, zbieg okoliczności, sztuczka nad sztuczkami. Kto raz spotkał na swojej drodze Boga, żywego i realnego, wszedłszy w zawiłość doświadczenia Jego obecności, ten już nigdy nie pomyśli, nawet na moment, że bez skrzydeł nie da się ulecieć w głąb tajemnicy. Niespokojne serce musi ostatecznie spocząć w Bogu...
To było 10 lat temu. Studiowałem wtedy filologię polską na Uniwersytecie Szczecińskim. Młody chłopak, z małej warmińskiej wioski, z legitymacją studencką w ręku, wylądował w dużym mieście. Zamieszkałem w akademiku. Nowe znajomości, kumple, wykłady, imprezy - życie studenckie. Wtedy w akademikach nie było internetu czy telewizji. Było za to życie towarzyskie, wysiadywanie do późnych godzin nocnych na korytarzach i w klubach studenckich. Mijały tygodnie. Wódka lała się litrami, dym palonej trawki - szwendał się bezwiednie korytarzami studenckiego organizmu. Przyszedł moment, że sięgnąłem przysłowiowego dna. Zawalone wykłady, moralność poniżej zera, pustka wewnętrzna coraz dotkliwiej dawała znać o sobie. Skreślono mnie w końcu z listy studentów. Wrak człowieka, z parszywą wewnętrzną samotnością, zawył któregoś wieczoru głęboko we mnie, ogłaszając całemu wszechświatu, że jestem prawdziwym zerem. Pamiętam ten wieczór. Leżałem w ciemnym pokoju, za oknami padał dołujący mnie jeszcze bardziej deszcz. Zacząłem płakać. Jak małe dziecko. Zerwałem się z łóżka, chwyciłem kurtkę i wybiegłem na zewnątrz. Myślałem - koniec. Jestem skończony. Co powiem moim rodzicom? Gdzieś, pięćset kilometrów stąd, harowali ciężko, by ich ukochany synek wyszedł na ludzi, ukończył studia i był szczęśliwy. Wierzyli we mnie. Dali mi wszystko, co mogli dać, odbierając sobie bardzo wiele. Szedłem tak długo, z tymi myślami. Deszcz mieszał się z moimi łzami. Pamiętam jak wtedy kląłem , przeklinałem, chciało mi się wrzeszczeć, wyć, krzyczeć, uciec gdzieś - ale dokąd? Aż w końcu stanąłem przed kościołem. Był późny wieczór. Kościół zamknięty. Uklęknąłem przed drzwiami, oparłem o nie swoje czoło i zacząłem wrzeszczeć do Boga. Potrzebowałem Go. Kiedyś słyszałem, jak w kościele mówili, że On przyszedł do chorych a nie do tych, co się dobrze mają. Cisza... Tylko deszcz i szum wiatru. Ale w tej ciszy było coś, co mnie uspokoiło. Zerwałem się z miejsca i pobiegłem do pobliskiej plebanii. Zacząłem na oślep dzwonić do wszystkich księży, tam mieszkających. Musiałem się wyspowiadać. Tak, byłem tego pewny, musiałem się wyspowiadać!!! Potrzebowałem oczyszczenia... Potrzebowałem uzdrowienia... Potrzebowałem Boga, który nie mógł mnie odrzucić. Teraz, albo nigdy! Jeśli istniejesz - wyciągnij mnie z bagna i tego piekła, które rozpętałem na własne życzenie. W domofonie usłyszałem nagle spokojny głos jakiegoś księdza. Wybuchłem płaczem...
Ten wieczór zdawał się nie mieć końca... W spowiedzi wyrzuciłem z siebie wszystko. Nie pamiętam ile trwała. Mówiłem dużo, przez łzy, ksiądz nie przerywał, tylko słuchał. Opowiedziałem historię mojego życia, wszystko, co podpowiadało mi moje niespokojne serce. Mówiłem o tym wszystkim nie księdzu, ale Bogu. Czułem, że mnie słyszy. Pomyślałem: przecież on to wszystko wie... On tak, ale i do mnie musiało to wszystko dotrzeć. Potężna fala wyzwalającej prawdy uniosła mnie i moją rozpacz, poddałem się sile żywiołu, wiedziałem, że nic mi się nie stanie. On był zbyt blisko...
Wracałem do akademika mocno wyczerpany. Wszystko mnie bolało: kości, mięśnie, głowa... Rzuciłem się na łóżko i zasnąłem. Po raz pierwszy, od długiego czasu, zasnąłem. Nie mogło być inaczej. Łaska przebaczenia uspokoiła wezbrane wody. Spałem wtulony w mojego Boga... Który mnie ocalił...
W kilka dni póżniej spakowałem się, by powrócić w moje rodzinne strony. Siedziałem w pociągu, skulony jak przerażone pisklę. Teraz czekało mnie coś najtrudniejszego. Spotkanie z rodzicami. Pociąg sunął się mozolnie, po mocno żelaznych szynach, wioząc zalęknionego syna, który zawiódł swoją matkę i ojca. Cały czas się modliłem. Od czasu do czasu w myślach pojawiała się twarz płaczącej mamy i twarz taty, z jego surowym spojrzeniem i krzykiem w tle. Był porywczym i nerwowym człowiekiem.
Gdy pociąg wjeżdżał na stację Braniewo, czekałem na najgorsze. Wyszedłem z pociągu. W oddali ujrzałem sylwetkę ojca. Zbliżałem się do niego powoli, niepewnie. Gotowy na wszystko. Na pierwsze docinki, marudzenie, może krzyk... Na pierwsze przekleństwa...
Ojciec nagle ruszył w moją stronę. Czułem w powietrzu jego siłę i moc. Spuściłem wzrok, czułem, że pod powiekami za chwilę pojawią się pierwsze łzy. Nie krzyczał... Nic nie powiedział, tylko rzucił się na mnie, oplatając mnie swymi ramionami. Ten uścisk wszedł w fazę nieskończoności. Uścisnął mnie mocno, jak gdyby nie chciał mnie już nigdy ze swoich ojcowskich ramion wypuścić. To nie był sen. To był mój ojciec, jakiego wcześniej nigdy nie znałem... Szeptał mi do ucha: synu, jak ty wyglądasz?... Znoszona kurtka, spodnie, stare buty. Cała kasa szła przecież na zabawę, alkohol, fajki, trawę... Płakałem. A on mnie ciągle ściskał. I wtedy poczułem coś, co mnie z jednej strony przeraziło a z drugiej zalało niedającym się opisać pokojem. Poczułem nie tylko ramiona mojego taty. To nie były tylko jego ramiona. W tym momencie, na peronie, obejmował mnie sam Bóg. Ojciec obejmował syna marnotrawnego... Bóg objął swoje zagubione dziecko. To doświadczenie było tak silne, tak stuprocentowe, że nawet teraz kiedy to piszę, przenika moje ciało dreszcz, zmieszany ze wzruszeniem. Tego dnia uzyskałem, jedyny z możliwych, dowód - na istnienie Boga. Dowód spłodzony w ramionach mojego biologicznego ojca...
I wtedy byłem już pewien swojej przyszłości. W objęciu Boga pojawiło się pragnienie, mocne i nie do zniszczenia. Pragnienie obejmowania ludzi zagubionych. Pragnienie szukania tych, którym brakuje sił do odnalezienia pokoju ducha. Pragnienie, by inni w moich ramionach, słowach, gestach mogli odkryć tajemnicę najpełniejszej i prawdziwej miłości, której na imię - Bóg... Jedna droga umożliwiła mi realizację tego silnego pragnienia. Wstąpiłem do zakonu. Zostałem księdzem i zakonnikiem. By Bóg mógł przeze mnie odnajdywać tych, którzy od Niego odeszli, w dalekie strony, pełne mroku i zwątpienia...
„Stworzyłeś mnie, Boże, dla siebie i niespokojne jest serce moje, dopóki nie spocznie w Tobie”. To słowa św. Augustyna. Moje ulubione, bo pełne tego, co dane mi było doświadczyć... Wiele jest historii niespokojnych serc. I wiele z tych historii rozgrywa się pośród nas, cichych i rzeczywistych do bólu... Bogu te wszystkie historie zawierzam, z nadzieją (może czasami aż nazbyt natrętną), że nie jedno serce (zagubione i niespokojne) otworzy się na łaskę wiary, by spocząć w ramionach ciepłych od prawdziwej miłości.
"Oto czynię wszystko nowe. (...) Stało się. Jam Alfa i Omega, Początek i koniec. Ja pragnącemu dam darmo pić ze źródła wody życia (...) I będę Bogiem dla niego, a on dla mnie będzie synem..."
(Ap 21, 5-7)
Zmiłuj się nad nami Panie , ulecz nas i uwolnij zwłaszcza od pychy i od chęci odwetu nas wybaw.
OdpowiedzUsuńAbyś zostało wywyższone Twoje Święte Imię - teraz i na wieki..Bądź uwielbiony...
+Amen
OdpowiedzUsuńWitam!
OdpowiedzUsuńJa na FRONDZIE się wyraziłem o tej "obronie", a tutaj pisze po to, by wyrazic podziw - świetny obrazek.
Skąd go Ksiądz wytrzasnął?
pozdrawiam ciepło.
Dlaczego Ci ludzie tego nie widzą? Co nimi kieruje? Czy to nie polityczne podsycanie garstki błądzacych? O co tak naprawdę im chodzi? Nie rozumiem tego...
OdpowiedzUsuńKsięże Rafale, pozdrowienia i podziękowanie za te ostatnie wypowiedzi o Krzyżu, tutaj i na Frondzie. Trzeba takich słów, mądrych i odważnych. Oby się nie okazało, że zaczynamy się oddalać od Krzyża, od ludzi, od prawdy.
OdpowiedzUsuńo. Krzysztof Żywczyński OCD, Lublin
"Trzeba takich słów, mądrych i odważnych. Oby się nie okazało, że zaczynamy się oddalać od Krzyża, od ludzi, od prawdy."
OdpowiedzUsuńJeden postawi krzyż w SWOIM ogródku, a drugi spali miasto, żeby krzyż stał na środku autostrady.
"Będziemy szli w Jego Imię… A nie w imię racji..."
W jego imię, to Ty już wiele napisałeś, Sorkovitz, ale żebyś jeszcze miał rację - szczerze wątpię.
Dziękuję serdecznie Księdzu za te ważne słowa.Pogubiliśmy się wszyscy.
OdpowiedzUsuńJEZUSIE CHRYSTUSIE ZMIŁUJ SIĘ NAD NAMI.
Niech ci Pan błogosławi i niech cię strzeże;
niech ci ukaże oblicze swoje i zmiłuje się nad tobą.
Niech zwróci oblicze swoje ku tobie
i niech cię obdarzy pokojem
por. Lb 6, 24-26
Beato, wskażesz te WAŻNE słowa? Niby kto się pogubił, bo piszesz za WSZYSTKICH. Czemu nie piszesz ze siebie?
OdpowiedzUsuńMomiku
OdpowiedzUsuńw tym wpisie wszystko jest ważne.Nie wiem na jakim etapie własnego rozwoju się znajdujesz,ale Sorkovitz mówi o ciszy wzrostu tego co w nas zasiane.Pytanie-co zasiewasz w sobie?W Twoich słowach jest trochę złości.A dlaczego to już sam sobie odpowiedz.Dobro w nas wzrasta w ciszy.
Czyż nie uważamy,że tylko my mamy rację?
ON-JEZUS jest jak zwykle pośrodku.
Momiku
Niech ci Pan błogosławi i niech cię strzeże;
niech ci ukaże oblicze swoje i zmiłuje się nad tobą.
Niech zwróci oblicze swoje ku tobie
i niech cię obdarzy pokojem
"Czyż nie uważamy,że tylko my mamy rację?"
OdpowiedzUsuńCo innego uważać, że ma się rację, a co innego naparzać krzyżem.
"w tym wpisie wszystko jest ważne"
Jak dla kogo.
"Sorkovitz mówi o ciszy wzrostu tego co w nas zasiane"
Sorkovitz pisze co mu przyjdzie do głowy.
"W Twoich słowach jest trochę złości"
I dużo współczucia.
"Niech ci Pan błogosławi i niech cię strzeże;"
A Ciebie niech:
– Boreasz – władca (bóg) wiatru północnego,
– Euros – władca (bóg) wiatru wschodniego,
– Notos – władca (bóg) wiatru południowego,
– Zefir – władca (bóg) wiatru zachodniego.
Alfejos – syn Okeanosa i Tetydy, bóg rzeki Alfejos.
Apollo – bóg wróżb, wyroczni i nagłej śmierci. Syn Zeusa i Latony, atrybut – łuk i lira.
Ares – bóg wojny krwawej i okrutnej, syn Zeusa i Hery.
Asklepios – bóg sztuki lekarskiej, uczeń Chirona, ojciec Machaona – internisty, Podalejrosa – chirurga i Higiei – zdrowia. Atrybuty – laska z wężem.
Attis – bóg wegetacji, ukochany bogini Kybele.
Chaos – bóg pustej, niezmierzonej przestrzeni podziemnej. itd, id.
Bogów jest, było i będzie bez liku. A co to ma wspólnego z tematem?
Sorkowicz, dzisiaj twoi ulubieńcy wykrzyknęli do kamer telewizyjnych, że "pod krzyż powinni przyjść arcybiskupi, a nie zwykły księżyna".
OdpowiedzUsuńPrzyznaj księżyno, marzy ci się zostać arcybiskupem ? Gołym okiem widać, że podlizujesz się abp. Dziędze jak tylko możesz, a teksty na blogu publikujesz pod kontem sympatii politycznych swojego szefa.
Osobiście podziwiam Donalda Tuska za mistrzowską rozgrywkę z tym spektaklem i zapewnienie ludziom rozrywki w te upalne dni i mam nadzieję, że sytuacja ta sprowokuje wreszcie opinię publiczną do dyskusji na temat obecności Kościoła i symboli religijnych w życiu publicznym oraz zasadność utrzymywania tej korporacji z pieniędzy podatników, poprzez etaty nauczycielskie w szkołach publicznych.
Mam też cichą nadzieję, że szersze media zainteresują się wreszcie defraudacją majątku narodowego na rzecz Kościoła, poprzez działania Komisji Majątkowej, bo jak na razie informacje na ten temat nie przedostają się do szerszej opinii publicznej.
(Poprawka: "pod kątem", a nie "pod kontem")
OdpowiedzUsuńOdnośnie wypowiedzi Nomilka:"Bogów jest, było i będzie bez liku"-owszem, ale jestem zaszokowana tym, że jeszcze ktoś wierzy w pogańskich bożków z mitologii greckiej. Możesz stwierdzić: Allah, Jahwe itp. ale w gruncie rzeczy Bóg jest jeden, tylko pod różnymi nazwami, i wszystkie religie w jakimś stopniu do Niego prowadzą, gdyż są Jego poszukiwaniem.(i stwierdzeniem Jego obecności). Poza tym nie wiem, czy żenujący spektakl może być rozrywką, chyba dla obcokrajowców śmiejących się z Polaków.
OdpowiedzUsuń"Wiele ludów wierzy, że wszechświat został stworzony przez coś na kształt Boga, Jatravartydzi z planety Viltwodl Sześć uważają jednak, że kosmos wykichała istota o imieniu Wielki Zielony Spazm Arkelów.
OdpowiedzUsuńJatravartydzi, żyjący w ciągłym lęku przed momentem, który zwą „Przybycie Wielkiej Białej Chustki do Nosa”, to małe niebieskie stworzonka o ponad pięćdziesięciu rączkach; ich niezwykłość polega na tym, że jako jedyny naród w historii wynaleźli dezodorant przed kołem."
Restauracja na końcu wszechświata
Drogi katoliku, w Biblii jest napisane, że życie masz oddać za krzyż, więc...? Coś jeszcze na temat spektaklu?