1 listopada 2012

Spełniona nadzieja

Morze ognia i pejzaż barw na cmentarzu. Tam, gdzie pachnie śmiercią tłumy żywych. Pomiędzy nimi niewidzialne cienie aniołów. Trzepot skrzydeł cherubinów i serafinów. Tłumy ludzi. Po co tu wszyscy stoją i czego szukają? Szczęścia - brzmi odpowiedź. Nieba... W strugach deszczu modlą się, rozmawiają, palą papierosy. Niektórzy nic z tego nie rozumieją. Przyszli, bo szli inni. Zresztą wypada przyjść na grób matki, ojca, babci. Są też tacy, którzy czują, że ten dzień to czas święty. Niebo jest bliżej, niż nam się wydaje.

Jakaś młoda kobieta zapala kolejne znicze na nagrobku z białego marmuru. Pod nim ciało małego dziecka. Przyszła do swojego synka. Łzy mieszają się z kroplami deszczu. Kobieta stoi wyprostowana i próbuje się modlić. Słowa pojawiają się i znikają. Lecą lotem błyskawicy i wpadają w ucho małego świętego, który siedzi na kolanach Miriam, Matki Chrystusa i uśmiecha się niewinnie, czułym spojrzeniem obejmując zapłakaną kobietę, stojącą na cmentarzu. Bliscy i oddaleni. żywi i umarli. Wszyscy tak blisko siebie, choć na pierwszy rzut oka i bijącego mocno serca, ta parszywie ludzka, dziwna myśl, że odległość zbyt duża, że już nic nie będzie takie samo, jak dawniej.

Nie mam sił ani ochoty wchodzić w te wszystkie intymne i cmentarne rytuały pamięci oraz tęsknoty. Spuszczam wzrok. W dłoni różaniec, który próbuję odmawiać. Tajemnice chwalebne wypełniają się z trudem osobami, które kochałem i kocham a które rozkoszują się dzisiaj smakiem wieczności. Modlę się za moich bliskich, przyjaciół, za parafian, których pochowałem. Czuję na plecach ich oddech. Tato, przebacz, że dzisiaj nie będzie mnie nad twoim grobem. Że nie zapalę płomienia świętej obecności. Wiem, że jesteś blisko mnie. Że dalej swojego syna kochasz i szturchasz Odwiecznego nieustannie, wskazując na mnie, moją mamę, siostry. W ten dzień dziękuję Tobie szczególnie za wszystko. I zazdroszczę ci po cichu, tato, że ty już tam jesteś a ja  ciągle tu. Tajemnica "spełnionej nadziei". Nasi święci i bliscy, pachnący Niebem. Niech żyją i spoczywają w pokoju.

Modlę się po cichu. Zaprowadź mnie tam... Zaprowadź mnie tam, gdzie światłością pachnie każdy skrawek Nieba. Gdzie ustaje wiara, spełnia się nadzieja. Daj nam, Panie, łaskę dobrej śmierci. anim się zamkną nasze powieki, na amen, niech serce nasze będzie gotowe, ciało wypełnione łaską, myśli upojone Niebem. Bądź uwielbiony Ty, który pokonałeś śmierć. Zwyciężaj w nas. Prowadź nas. Przytul nas...


5 komentarzy:

  1. Ja też nie mogę dzisiaj zapalić światełka na grobach moich Bliskich, w mojej rodzinnej miejscowości... Mam jednak takie wewnętrzne przeświadczenie, że bardziej niż te znicze i kwiaty zmarłym potrzebna jest moja modlitwa - pamięć i miłość do Nich wyrażam właśnie poprzez nią, ale też poprzez: przebaczenie zła, które mnie z ich strony spotkało i prośbę o przebaczenie zła, które ja Im uczyniłam. Takie to jest moje małe "świętych obcowanie"...

    OdpowiedzUsuń
  2. ale mnie Ksiądz wzruszył.. tymi słowami z głębi serca wrażliwego, z serca ...

    OdpowiedzUsuń
  3. Zapraszam na mojego bloga o tematyce ewangelizacyjno - apologetycznej.

    www.panciepotrzebuje.blogspot.com

    Strona o ewangelizacji, nawróceniu, nowym życiu w Jezusie Chrystusie.

    Jak czynić dobro, a unikać zła?
    Dlaczego warto być dobrym człowiekiem?
    Niepojęta miłość Boża.
    Skąd wiemy, że Bóg jest?
    Czy można rozmawiać z Bogiem, którego nie widzimy?
    Jak świadczyć o Bogu?

    Te i wiele innych ciekawych tematów, filmów i świadectw znajdziesz na tym blogu. Tutaj możesz posłuchać także piosenek i pieśni religijnych. Jeśli masz taką wolę - proszę udostępnij, przekaż dalej, zamieść link na swojej stronie, kliknij "lubię to".
    STRONA NIE TYLKO DLA WIERZĄCYCH.

    Dariusz

    OdpowiedzUsuń
  4. ciepło i fajnie. dziękuję. osobiście czasem wyję... ale masz rację, nie wszystko muszę wiedziec i rozumieć. wystarczą świadkowie "życia po" którzy potwierdzają 1 Kor 15.44 - czemu jednak nie słyszę tego w kazaniach? w technicznych czasach, fizyki niemal metafizycznej, why not ? dzięki

    OdpowiedzUsuń
  5. zaprowadź mnie tam... no tak, czasem też mam dość.
    nasza zmarła córeczka, w dniach gdy odeszła, ok 10 lat temu, kilka razy "jakoś" do mnie 2 lub 3 razy dotarła ...mówiąc... tato, nic się nie martw, tu jest dobrze.
    przyznajmy z ręką na sercu, ile razy na czyimś pogrzebie, myślimy: ten lub ta ma koniec tej ziemskiej mordęgi... ?

    OdpowiedzUsuń

Chrystusowcy....

Zasadniczym celem Towarzystwa Chrystusowego dla Polonii Zagranicznej jest uwielbienie Boga i uświęcenie się poprzez naśladowanie Jezusa Chrystusa. W sposób szczególny członkowie Towarzystwa włączają się w apostolstwo na rzecz rodaków przebywających poza granicami państwa polskiego.

Duchowość Towarzystwa Chrystusowego,
wypływająca z życia zakonnego i kapłańskiego jego członków, oparta jest na charyzmacie Założyciela kard. Augusta Hlonda i posłannictwie zgromadzenia. Wypływa także z późniejszych tradycji wypracowanych przez wspólnotę, kierowanej zwłaszcza przez pierwszego przełożonego generalnego, współzałożyciela ks. Ignacego Posadzego.

Działalność Towarzystwa Chrystusowego zdeterminowana jest misją apostolską zleconą przez Kościół. Wypełniana jest poprzez gorliwe życie radami ewangelicznymi, modlitwą i pokutą oraz wszelkiego rodzaju pracami duszpasterskimi podejmowanymi dla dobra Polaków żyjącymi poza granicami kraju.

Kapłani Towarzystwa, jako słudzy Chrystusa niosą dobrą nowinę o zbawieniu wszystkim rodakom. Służą im nie tylko opieką duszpasterską, ale również kulturową i społeczną. Bracia zakonni uczestniczą w posłannictwie Towarzystwa poprzez gorliwe życie zakonne i podejmowane różnorakie prace dla wypełniania misji zgromadzenia.


Świadectwo....

...Z wiarą w Boga jest jak z lataniem. Może i nie jesteśmy ptakami, na rękach w powietrze się nie wzniesiemy, ale sny Dedala i Ikara o tańcu w chmurach drzemią w każdym z nas. Ktoś musiał zatem wymyśleć samoloty, balony, spadochrony. By poczuć trochę wolności i oderwać się od ziemi, wypowiadając wojnę poczciwemu prawu grawitacji.

Wierzyć, znaczy wzbić się - ze swoim niespokojnym sercem - w przestworza nieznane, bez skrzydeł. Myślę o tym, bo wciąż jestem świadkiem rzeczy i wydarzeń, o których jeszcze kiedyś mógłbym pomyśleć: zwykły przypadek, zbieg okoliczności, sztuczka nad sztuczkami. Kto raz spotkał na swojej drodze Boga, żywego i realnego, wszedłszy w zawiłość doświadczenia Jego obecności, ten już nigdy nie pomyśli, nawet na moment, że bez skrzydeł nie da się ulecieć w głąb tajemnicy. Niespokojne serce musi ostatecznie spocząć w Bogu...

To było 10 lat temu. Studiowałem wtedy filologię polską na Uniwersytecie Szczecińskim. Młody chłopak, z małej warmińskiej wioski, z legitymacją studencką w ręku, wylądował w dużym mieście. Zamieszkałem w akademiku. Nowe znajomości, kumple, wykłady, imprezy - życie studenckie. Wtedy w akademikach nie było internetu czy telewizji. Było za to życie towarzyskie, wysiadywanie do późnych godzin nocnych na korytarzach i w klubach studenckich. Mijały tygodnie. Wódka lała się litrami, dym palonej trawki - szwendał się bezwiednie korytarzami studenckiego organizmu. Przyszedł moment, że sięgnąłem przysłowiowego dna. Zawalone wykłady, moralność poniżej zera, pustka wewnętrzna coraz dotkliwiej dawała znać o sobie. Skreślono mnie w końcu z listy studentów. Wrak człowieka, z parszywą wewnętrzną samotnością, zawył któregoś wieczoru głęboko we mnie, ogłaszając całemu wszechświatu, że jestem prawdziwym zerem. Pamiętam ten wieczór. Leżałem w ciemnym pokoju, za oknami padał dołujący mnie jeszcze bardziej deszcz. Zacząłem płakać. Jak małe dziecko. Zerwałem się z łóżka, chwyciłem kurtkę i wybiegłem na zewnątrz. Myślałem - koniec. Jestem skończony. Co powiem moim rodzicom? Gdzieś, pięćset kilometrów stąd, harowali ciężko, by ich ukochany synek wyszedł na ludzi, ukończył studia i był szczęśliwy. Wierzyli we mnie. Dali mi wszystko, co mogli dać, odbierając sobie bardzo wiele. Szedłem tak długo, z tymi myślami. Deszcz mieszał się z moimi łzami. Pamiętam jak wtedy kląłem , przeklinałem, chciało mi się wrzeszczeć, wyć, krzyczeć, uciec gdzieś - ale dokąd? Aż w końcu stanąłem przed kościołem. Był późny wieczór. Kościół zamknięty. Uklęknąłem przed drzwiami, oparłem o nie swoje czoło i zacząłem wrzeszczeć do Boga. Potrzebowałem Go. Kiedyś słyszałem, jak w kościele mówili, że On przyszedł do chorych a nie do tych, co się dobrze mają. Cisza... Tylko deszcz i szum wiatru. Ale w tej ciszy było coś, co mnie uspokoiło. Zerwałem się z miejsca i pobiegłem do pobliskiej plebanii. Zacząłem na oślep dzwonić do wszystkich księży, tam mieszkających. Musiałem się wyspowiadać. Tak, byłem tego pewny, musiałem się wyspowiadać!!! Potrzebowałem oczyszczenia... Potrzebowałem uzdrowienia... Potrzebowałem Boga, który nie mógł mnie odrzucić. Teraz, albo nigdy! Jeśli istniejesz - wyciągnij mnie z bagna i tego piekła, które rozpętałem na własne życzenie. W domofonie usłyszałem nagle spokojny głos jakiegoś księdza. Wybuchłem płaczem...

Ten wieczór zdawał się nie mieć końca... W spowiedzi wyrzuciłem z siebie wszystko. Nie pamiętam ile trwała. Mówiłem dużo, przez łzy, ksiądz nie przerywał, tylko słuchał. Opowiedziałem historię mojego życia, wszystko, co podpowiadało mi moje niespokojne serce. Mówiłem o tym wszystkim nie księdzu, ale Bogu. Czułem, że mnie słyszy. Pomyślałem: przecież on to wszystko wie... On tak, ale i do mnie musiało to wszystko dotrzeć. Potężna fala wyzwalającej prawdy uniosła mnie i moją rozpacz, poddałem się sile żywiołu, wiedziałem, że nic mi się nie stanie. On był zbyt blisko...

Wracałem do akademika mocno wyczerpany. Wszystko mnie bolało: kości, mięśnie, głowa... Rzuciłem się na łóżko i zasnąłem. Po raz pierwszy, od długiego czasu, zasnąłem. Nie mogło być inaczej. Łaska przebaczenia uspokoiła wezbrane wody. Spałem wtulony w mojego Boga... Który mnie ocalił...

W kilka dni póżniej spakowałem się, by powrócić w moje rodzinne strony. Siedziałem w pociągu, skulony jak przerażone pisklę. Teraz czekało mnie coś najtrudniejszego. Spotkanie z rodzicami. Pociąg sunął się mozolnie, po mocno żelaznych szynach, wioząc zalęknionego syna, który zawiódł swoją matkę i ojca. Cały czas się modliłem. Od czasu do czasu w myślach pojawiała się twarz płaczącej mamy i twarz taty, z jego surowym spojrzeniem i krzykiem w tle. Był porywczym i nerwowym człowiekiem.

Gdy pociąg wjeżdżał na stację Braniewo, czekałem na najgorsze. Wyszedłem z pociągu. W oddali ujrzałem sylwetkę ojca. Zbliżałem się do niego powoli, niepewnie. Gotowy na wszystko. Na pierwsze docinki, marudzenie, może krzyk... Na pierwsze przekleństwa...

Ojciec nagle ruszył w moją stronę. Czułem w powietrzu jego siłę i moc. Spuściłem wzrok, czułem, że pod powiekami za chwilę pojawią się pierwsze łzy. Nie krzyczał... Nic nie powiedział, tylko rzucił się na mnie, oplatając mnie swymi ramionami. Ten uścisk wszedł w fazę nieskończoności. Uścisnął mnie mocno, jak gdyby nie chciał mnie już nigdy ze swoich ojcowskich ramion wypuścić. To nie był sen. To był mój ojciec, jakiego wcześniej nigdy nie znałem... Szeptał mi do ucha: synu, jak ty wyglądasz?... Znoszona kurtka, spodnie, stare buty. Cała kasa szła przecież na zabawę, alkohol, fajki, trawę... Płakałem. A on mnie ciągle ściskał. I wtedy poczułem coś, co mnie z jednej strony przeraziło a z drugiej zalało niedającym się opisać pokojem. Poczułem nie tylko ramiona mojego taty. To nie były tylko jego ramiona. W tym momencie, na peronie, obejmował mnie sam Bóg. Ojciec obejmował syna marnotrawnego... Bóg objął swoje zagubione dziecko. To doświadczenie było tak silne, tak stuprocentowe, że nawet teraz kiedy to piszę, przenika moje ciało dreszcz, zmieszany ze wzruszeniem. Tego dnia uzyskałem, jedyny z możliwych, dowód - na istnienie Boga. Dowód spłodzony w ramionach mojego biologicznego ojca...

I wtedy byłem już pewien swojej przyszłości. W objęciu Boga pojawiło się pragnienie, mocne i nie do zniszczenia. Pragnienie obejmowania ludzi zagubionych. Pragnienie szukania tych, którym brakuje sił do odnalezienia pokoju ducha. Pragnienie, by inni w moich ramionach, słowach, gestach mogli odkryć tajemnicę najpełniejszej i prawdziwej miłości, której na imię - Bóg... Jedna droga umożliwiła mi realizację tego silnego pragnienia. Wstąpiłem do zakonu. Zostałem księdzem i zakonnikiem. By Bóg mógł przeze mnie odnajdywać tych, którzy od Niego odeszli, w dalekie strony, pełne mroku i zwątpienia...

„Stworzyłeś mnie, Boże, dla siebie i niespokojne jest serce moje, dopóki nie spocznie w Tobie”. To słowa św. Augustyna. Moje ulubione, bo pełne tego, co dane mi było doświadczyć... Wiele jest historii niespokojnych serc. I wiele z tych historii rozgrywa się pośród nas, cichych i rzeczywistych do bólu... Bogu te wszystkie historie zawierzam, z nadzieją (może czasami aż nazbyt natrętną), że nie jedno serce (zagubione i niespokojne) otworzy się na łaskę wiary, by spocząć w ramionach ciepłych od prawdziwej miłości.

"Oto czynię wszystko nowe. (...) Stało się. Jam Alfa i Omega, Początek i koniec. Ja pragnącemu dam darmo pić ze źródła wody życia (...) I będę Bogiem dla niego, a on dla mnie będzie synem..."
(Ap 21, 5-7)