10 grudnia 2009

Boskie poczucie humoru....


Boję się wszelkiej maści miar i porównywań. Szczególnie jeśli chodzi o nasze kulawe życie duchowe. W tym roku (zupełnie niespodziewanie) obrosłem tkanką awersji do porannych Rorat. Może nie tyle do samych Rorat, co do konkretnych postaw wielu "porannych ptaszków", kokietujących Boga swoim "bohaterstwem" tzn. postanowieniem uczestniczenia w porannych mszach roratnich.

"Bohaterstwo" to miałoby polegać na tym, że mimo zmęczenia tempem życia zrywam się jeszcze przed wschodem słońca i biegnę ze świecą do Kościoła - by czuwać. Szlachetne to jest i godne podziwu. Jednak nie wszystko złote, co się świeci. Problem pojawia się w momencie, kiedy moja intencja porannego i adwentowego zarazem "bohaterstwa" przestaje być czysta oraz ewangeliczna (czyli prosta i natury duchowej, religijnej).

Kokieteria Boga czymkolwiek - jest zawsze pożałowania godna i żenująca. Równie mocno, co bohaterskie na pozór pojedynki z naszymi słabościami, rozgrywające się na "froncie adwentowym". Bo na polu walki o duszę naszą, prócz sztandarów z napisem "Czuwajcie i módlcie się" i wroga w postaci dobrze uzbrojonego rycerza o piekielnym rodowodzie, pojawia się również nader często "kolaboracja". Owo "kolaborare" rodzi się głęboko w nas, gdzie oprócz tchnienia Bożego tli się (a raczej kopci) "misterium iniquitatis" (tajemnica nieprawości). Naturalna skłonność do zła (bo przecież na tym polega dramaturgia wolności: możemy poznać i wybrać zło lub dobro)będąca śladem winy pierworodnej - w walce duchowej może (choć nie musi) doprowadzić do współpracy naszych zmysłów duchowych z wrogiem numer jeden, ojcem kłamstwa i iluzji wszelakiej.

Uświadomiłem to sobie będąc świadkiem dyskusji pomiędzy dwoma studentkami. Jedna z nich z pewną uszczypliwością między słowami zapytała się drugiej : "dlaczego nie uczestniczy we wszystkich mszach roratnich" jak gdyby miał to być najświętszy obowiązek katolików na czas Adwentu i jedyne słuszne postanowienie, prowadzące ku nawróceniu. Owo drugie dziewczę, zbite z tropu, zamilkło. Ja się przestraszyłem. "Bohaterka" porannych Rorat, nieświadoma niczego, objawiła światu coś, co Jezus utkał w metaforze "ewangelicznej ręki" dającej jałmużnę. Znamy dobrze ten fragment z kazania na górze, przekazany nam przez św. Mateusza. Jezus mówi: "Kiedy zaś ty dajesz jałmużnę, niech nie wie lewa twoja ręka, co czyni prawa, aby twoja jałmużna pozostała w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie"... (Mt6,3-4)

Zacne postanowienie na Adwent, podbudowane czystą intencją może wejść w fazę "kolaborare". Niestety. Tyle wysiłku wkładam w to, by być wierny swoim postanowieniom. Wstać rano, zwlec się z łóżka, wyjść na ziąb, siedzieć w zimnym kościele, walczyć z sennością. Mój wysiłek. Wielki, bohaterski wysiłek... W ten oto sposób rodzi się śmiercionośny jad pychy. Nie Pan stoi w centrum mojej duchowej walki, wędrówki przez ciemne doliny - ale mój własny wysiłek, moje starania, moje wyrzeczenia, moje, moje, moje...

"Bohaterka" porannych Rorat weszła na drogę wiedzy nieznośnie podstępnej, wiedzy lewej ręki na temat tego, co czyni prawa. Wiedzy o tyle niebezpiecznej, że podatnej na osądy, szemranie, bezpodstawną cichą krytykę, wzmocnioną mierzeniem i porównywaniem a wreszcie - w fazie finiszu - wchodzącej w samozadowolenie wręcz zachwyt nad swoimi osiągnięciami w duchowym, adwentowym itinerarium. Dziewczę drugie zamilkło. Jej lewa ręka nie pragnie bowiem wiedzieć, co czyni prawa. A czyniła wiele. Siedzieć godzinami na uczelni,wieczorami przy chorej matce plus praca dorywcza nocą - nie łatwym jest maratonem a jednak w ten Adwent postanowiła, że będzie to jej osobista droga czuwania i modlitwy. Powtarza sobie codziennie: "Wzrastaj Panie w tym wszystkim a mnie umniejszaj, jeśli taka jest Twoja wola"...

No więc mam awersję do co niektórych "bohaterów" porannych Rorat. Jak to długo potrwa, Bóg sam jeden raczy wiedzieć.

Ale proszę Go i mocno wierzę, że mnie z tej paskudnej awersji uwolni jak najszybciej. Bo przecież jej korzenie (jak na ironię losu) też siedzą głęboko w "kolaborare".

Może taki jest Twój plan Panie: pokazać pysznemu zakonnikowi,że też potrafi fenomenalnie i po mistrzowsku osądzić nawet słusznie (choć po jakiego groma?) biednych "bohaterów" - "porannych ptaszków" miast wpierw błagać Pana o garść pokory, pomodlić się za nich, wreszcie zdać się na odwagę i z miłością "bohaterom" uświadomić, jak się ich rzeczy duchowe mają do tego, czego pragnie nasz Pan.

Kolejna lekcja Boga, mającego świetne poczucie humoru. Którym także prostuje i wyrównuje nasze pokręcone i wyboiste drogi duchowej odysei zwanej "nawróceniem"...

A jednak... Wszystkich nas z tej samej gliny ulepiłeś... Pogromco pychy... Miłośniku prawdy, która wyzwala...

3 komentarze:

  1. Luc11 grudnia, 2009

    I takie osobiste posty najbardziej mi się podobają!

    www.hipokamp.blog.onet.pl

    OdpowiedzUsuń
  2. Anonimowy11 grudnia, 2009

    Dziękuję za ten tekst, uświadomił mi po raz kolejny co tak na prawdę ważne w moim życiu duchowym - tym bardziej w Adwencie - a o czym niestety często zapominam. Dziękuję.

    Pozdrawiam, Karolina

    OdpowiedzUsuń
  3. Anonimowy12 grudnia, 2009

    Coś w tym jest Ojcze Rafale...
    Ostatnio bowiem mocno dał mi się odczuć wręcz "pressing" uczestniczenia w roratach niezależnie od reszty mojego życia, obowiązków - pełnionych również dla innych, itd...
    Co jednak najbardziej przykre to fakt, iż komentarze sugerujące totalne lenistwo i zaniedbanie z mojej strony oraz wszystkich, którzy codziennie, pilnie nie uczestniczą w roratnich mszach, zdarzają się bowiem również ze strony niektórych duchownych tudzież zakonników... nawet zbyt często...
    Ja wiem i Pan Bóg wie na ile to moje "niechcenie" (mea culpa!), a na ile moje niezbyt częste poranne poświęcenie może być wdowim groszem wrzuconym do skarbony tegorocznego Adwentu...
    Byle było ono w prawdzie...
    Sobie i wszystkim życzę...

    Pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)

Chrystusowcy....

Zasadniczym celem Towarzystwa Chrystusowego dla Polonii Zagranicznej jest uwielbienie Boga i uświęcenie się poprzez naśladowanie Jezusa Chrystusa. W sposób szczególny członkowie Towarzystwa włączają się w apostolstwo na rzecz rodaków przebywających poza granicami państwa polskiego.

Duchowość Towarzystwa Chrystusowego, wypływająca z życia zakonnego i kapłańskiego jego członków, oparta jest na charyzmacie Założyciela kard. Augusta Hlonda i posłannictwie zgromadzenia. Wypływa także z późniejszych tradycji wypracowanych przez wspólnotę, kierowanej zwłaszcza przez pierwszego przełożonego generalnego, współzałożyciela ks. Ignacego Posadzego.

Działalność Towarzystwa Chrystusowego zdeterminowana jest misją apostolską zleconą przez Kościół. Wypełniana jest poprzez gorliwe życie radami ewangelicznymi, modlitwą i pokutą oraz wszelkiego rodzaju pracami duszpasterskimi podejmowanymi dla dobra Polaków żyjącymi poza granicami kraju.

Kapłani Towarzystwa, jako słudzy Chrystusa niosą dobrą nowinę o zbawieniu wszystkim rodakom. Służą im nie tylko opieką duszpasterską, ale również kulturową i społeczną. Bracia zakonni uczestniczą w posłannictwie Towarzystwa poprzez gorliwe życie zakonne i podejmowane różnorakie prace dla wypełniania misji zgromadzenia.


Świadectwo....

...Z wiarą w Boga jest jak z lataniem. Może i nie jesteśmy ptakami, na rękach w powietrze się nie wzniesiemy, ale sny Dedala i Ikara o tańcu w chmurach drzemią w każdym z nas. Ktoś musiał zatem wymyśleć samoloty, balony, spadochrony. By poczuć trochę wolności i oderwać się od ziemi, wypowiadając wojnę poczciwemu prawu grawitacji.

Wierzyć, znaczy wzbić się - ze swoim niespokojnym sercem - w przestworza nieznane, bez skrzydeł. Myślę o tym, bo wciąż jestem świadkiem rzeczy i wydarzeń, o których jeszcze kiedyś mógłbym pomyśleć: zwykły przypadek, zbieg okoliczności, sztuczka nad sztuczkami. Kto raz spotkał na swojej drodze Boga, żywego i realnego, wszedłszy w zawiłość doświadczenia Jego obecności, ten już nigdy nie pomyśli, nawet na moment, że bez skrzydeł nie da się ulecieć w głąb tajemnicy. Niespokojne serce musi ostatecznie spocząć w Bogu...

To było 10 lat temu. Studiowałem wtedy filologię polską na Uniwersytecie Szczecińskim. Młody chłopak, z małej warmińskiej wioski, z legitymacją studencką w ręku, wylądował w dużym mieście. Zamieszkałem w akademiku. Nowe znajomości, kumple, wykłady, imprezy - życie studenckie. Wtedy w akademikach nie było internetu czy telewizji. Było za to życie towarzyskie, wysiadywanie do późnych godzin nocnych na korytarzach i w klubach studenckich. Mijały tygodnie. Wódka lała się litrami, dym palonej trawki - szwendał się bezwiednie korytarzami studenckiego organizmu. Przyszedł moment, że sięgnąłem przysłowiowego dna. Zawalone wykłady, moralność poniżej zera, pustka wewnętrzna coraz dotkliwiej dawała znać o sobie. Skreślono mnie w końcu z listy studentów. Wrak człowieka, z parszywą wewnętrzną samotnością, zawył któregoś wieczoru głęboko we mnie, ogłaszając całemu wszechświatu, że jestem prawdziwym zerem. Pamiętam ten wieczór. Leżałem w ciemnym pokoju, za oknami padał dołujący mnie jeszcze bardziej deszcz. Zacząłem płakać. Jak małe dziecko. Zerwałem się z łóżka, chwyciłem kurtkę i wybiegłem na zewnątrz. Myślałem - koniec. Jestem skończony. Co powiem moim rodzicom? Gdzieś, pięćset kilometrów stąd, harowali ciężko, by ich ukochany synek wyszedł na ludzi, ukończył studia i był szczęśliwy. Wierzyli we mnie. Dali mi wszystko, co mogli dać, odbierając sobie bardzo wiele. Szedłem tak długo, z tymi myślami. Deszcz mieszał się z moimi łzami. Pamiętam jak wtedy kląłem , przeklinałem, chciało mi się wrzeszczeć, wyć, krzyczeć, uciec gdzieś - ale dokąd? Aż w końcu stanąłem przed kościołem. Był późny wieczór. Kościół zamknięty. Uklęknąłem przed drzwiami, oparłem o nie swoje czoło i zacząłem wrzeszczeć do Boga. Potrzebowałem Go. Kiedyś słyszałem, jak w kościele mówili, że On przyszedł do chorych a nie do tych, co się dobrze mają. Cisza... Tylko deszcz i szum wiatru. Ale w tej ciszy było coś, co mnie uspokoiło. Zerwałem się z miejsca i pobiegłem do pobliskiej plebanii. Zacząłem na oślep dzwonić do wszystkich księży, tam mieszkających. Musiałem się wyspowiadać. Tak, byłem tego pewny, musiałem się wyspowiadać!!! Potrzebowałem oczyszczenia... Potrzebowałem uzdrowienia... Potrzebowałem Boga, który nie mógł mnie odrzucić. Teraz, albo nigdy! Jeśli istniejesz - wyciągnij mnie z bagna i tego piekła, które rozpętałem na własne życzenie. W domofonie usłyszałem nagle spokojny głos jakiegoś księdza. Wybuchłem płaczem...

Ten wieczór zdawał się nie mieć końca... W spowiedzi wyrzuciłem z siebie wszystko. Nie pamiętam ile trwała. Mówiłem dużo, przez łzy, ksiądz nie przerywał, tylko słuchał. Opowiedziałem historię mojego życia, wszystko, co podpowiadało mi moje niespokojne serce. Mówiłem o tym wszystkim nie księdzu, ale Bogu. Czułem, że mnie słyszy. Pomyślałem: przecież on to wszystko wie... On tak, ale i do mnie musiało to wszystko dotrzeć. Potężna fala wyzwalającej prawdy uniosła mnie i moją rozpacz, poddałem się sile żywiołu, wiedziałem, że nic mi się nie stanie. On był zbyt blisko...

Wracałem do akademika mocno wyczerpany. Wszystko mnie bolało: kości, mięśnie, głowa... Rzuciłem się na łóżko i zasnąłem. Po raz pierwszy, od długiego czasu, zasnąłem. Nie mogło być inaczej. Łaska przebaczenia uspokoiła wezbrane wody. Spałem wtulony w mojego Boga... Który mnie ocalił...

W kilka dni póżniej spakowałem się, by powrócić w moje rodzinne strony. Siedziałem w pociągu, skulony jak przerażone pisklę. Teraz czekało mnie coś najtrudniejszego. Spotkanie z rodzicami. Pociąg sunął się mozolnie, po mocno żelaznych szynach, wioząc zalęknionego syna, który zawiódł swoją matkę i ojca. Cały czas się modliłem. Od czasu do czasu w myślach pojawiała się twarz płaczącej mamy i twarz taty, z jego surowym spojrzeniem i krzykiem w tle. Był porywczym i nerwowym człowiekiem.

Gdy pociąg wjeżdżał na stację Braniewo, czekałem na najgorsze. Wyszedłem z pociągu. W oddali ujrzałem sylwetkę ojca. Zbliżałem się do niego powoli, niepewnie. Gotowy na wszystko. Na pierwsze docinki, marudzenie, może krzyk... Na pierwsze przekleństwa...

Ojciec nagle ruszył w moją stronę. Czułem w powietrzu jego siłę i moc. Spuściłem wzrok, czułem, że pod powiekami za chwilę pojawią się pierwsze łzy. Nie krzyczał... Nic nie powiedział, tylko rzucił się na mnie, oplatając mnie swymi ramionami. Ten uścisk wszedł w fazę nieskończoności. Uścisnął mnie mocno, jak gdyby nie chciał mnie już nigdy ze swoich ojcowskich ramion wypuścić. To nie był sen. To był mój ojciec, jakiego wcześniej nigdy nie znałem... Szeptał mi do ucha: synu, jak ty wyglądasz?... Znoszona kurtka, spodnie, stare buty. Cała kasa szła przecież na zabawę, alkohol, fajki, trawę... Płakałem. A on mnie ciągle ściskał. I wtedy poczułem coś, co mnie z jednej strony przeraziło a z drugiej zalało niedającym się opisać pokojem. Poczułem nie tylko ramiona mojego taty. To nie były tylko jego ramiona. W tym momencie, na peronie, obejmował mnie sam Bóg. Ojciec obejmował syna marnotrawnego... Bóg objął swoje zagubione dziecko. To doświadczenie było tak silne, tak stuprocentowe, że nawet teraz kiedy to piszę, przenika moje ciało dreszcz, zmieszany ze wzruszeniem. Tego dnia uzyskałem, jedyny z możliwych, dowód - na istnienie Boga. Dowód spłodzony w ramionach mojego biologicznego ojca...

I wtedy byłem już pewien swojej przyszłości. W objęciu Boga pojawiło się pragnienie, mocne i nie do zniszczenia. Pragnienie obejmowania ludzi zagubionych. Pragnienie szukania tych, którym brakuje sił do odnalezienia pokoju ducha. Pragnienie, by inni w moich ramionach, słowach, gestach mogli odkryć tajemnicę najpełniejszej i prawdziwej miłości, której na imię - Bóg... Jedna droga umożliwiła mi realizację tego silnego pragnienia. Wstąpiłem do zakonu. Zostałem księdzem i zakonnikiem. By Bóg mógł przeze mnie odnajdywać tych, którzy od Niego odeszli, w dalekie strony, pełne mroku i zwątpienia...

„Stworzyłeś mnie, Boże, dla siebie i niespokojne jest serce moje, dopóki nie spocznie w Tobie”. To słowa św. Augustyna. Moje ulubione, bo pełne tego, co dane mi było doświadczyć... Wiele jest historii niespokojnych serc. I wiele z tych historii rozgrywa się pośród nas, cichych i rzeczywistych do bólu... Bogu te wszystkie historie zawierzam, z nadzieją (może czasami aż nazbyt natrętną), że nie jedno serce (zagubione i niespokojne) otworzy się na łaskę wiary, by spocząć w ramionach ciepłych od prawdziwej miłości.

"Oto czynię wszystko nowe. (...) Stało się. Jam Alfa i Omega, Początek i koniec. Ja pragnącemu dam darmo pić ze źródła wody życia (...) I będę Bogiem dla niego, a on dla mnie będzie synem..."
(Ap 21, 5-7)