23 sierpnia 2010

Wystarczy "nadzieja nadziei"...




Kocham ten utwór… Pachnie nadzieją, podnosi z ziemi, przynosi ulgę. Mam Przyjaciela!!! Mam Kogoś, kto przez 24 godziny na dobę opatruje rany, pociesza, wskrzesza z martwych, to, co we mnie umiera, albo co już umarło… Jakkolwiek się nazywasz, cokolwiek teraz przeżywasz… Pamiętaj: jest ramię, które cię podpiera…

Bywa różnie. Niebo potrafi zalać błękitem. Ale też od czasu do czasu wychłoszcze gradem, zmoczy ulewą. Słońce może pieścić gorącym promieniem. Ale jest też w stanie tak przygrzać, że boli głowa. Nożem można pokroić chleb, świeży i pachnący. Nożem można też zabić…

W świecie paradoksów i podłych do bólu abstrakcji bywa różnie. Jednego dnia dusisz się szczęściem, innego krzyczysz, płaczesz…

Wiem coś o tym. Nie jestem aniołem, powietrzem, czysta istotą z mitologii greckiej. Mam krew w żyłach i kości, które łatwo się łamie. Mam sumienie, wiecznie potrząsane i serce, które bije różnie, zależy od muzyki dnia, rytmu wydarzeń. Mam też rozum. A ten czasami chodzi na najwyższych obrotach innym razem śpi jak zabity. Złote reguły podpowiadają jak żyć. Fajnie… Jak reagować, jak przetrwać trzęsienia rzeczywistości, których nikt nie jest w stanie zmierzyć. Złote reguły przestają jednak działać, kiedy ktoś leje cię w pysk… Kiedy raptownie zderzasz się z prawdą (najczęściej o sobie), jak Titanic z górą lodową i powoli idziesz na dno, choć wszystko miało być inaczej…

I wtedy dzieje się coś masakrycznego. Zapominasz o Przyjacielu… Skupiasz się na swoim bólu, na swojej rozpaczy, na swojej klęsce… (NIE)przyjaciel triumfuje. Dorzuca do ognia twoich rozdygotanych emocji czarnego (od braku nadziei) węgla. Zaczyna się rozpacz. Innymi słowy duchowo ślepniesz, stajesz się głuchy, sparaliżowany. Nic… To się nazywa (nic)ość. Smutna, samotna, parszywa…

Przez ostatnie dni otarłem się o (nic)ość. Najpierw Wiolka. Urodziła niedawno trzecie dzieciątko. Michałka. Razem z mężem utonęli w szczęściu. Aż dnia któregoś Wiolce wykryto potężnego guza w mózgu. Zadrżała ziemia. Chłosta totalna. Wiola czeka na operację. Z nadzieją. Wszystko oddała Panu. Jej mąż, Adam, przeżywa to wszystko, przygnieciony jak nigdy doświadczeniem ponurym, jak noc na pustyni. Wszyscy się modlą. A ja?... Kilka dni temu osłabłem w wierze. Krzyczałem prosto w Niebo, wrzeszczałem jak smarkacz na Pana Boga… Na Przyjaciela… Dlaczego Wiolka, dlaczego guz, dlaczego oni?... a potem zrobiło mi się głupio… Było jak w poemacie Miłosza:

„Przychodzą do mnie i każą dotykać ich ran,
Ich strachu śmierci i nędzy mijającego czasu.
I czyż ośmieliłbym się im wyznać, że jestem kapłan bez wiary,
Że modlę się co dzień o łaskę zrozumienia,
Choć jest we mnie tylko nadzieja nadziei?”...

Przyjaciel wyszeptał: ona wystarczy… Nadzieja nadziei…

Potem telefon od Mateusza… I jego ból, ból rozstania, ból miłości, która musi wszystko znieść, bo jest cierpliwa, cierpliwością Przyjaciela, bo jest łaskawa, łaską Przyjaciela… Łaską obmytą krwią, która nigdy nie wysycha, krwią przelaną w Imię Miłości…

Mam Przyjaciela… Ma na imię Jezus… Dał mi kiedyś, gdy mnie stwarzał dar najcenniejszy: „nadzieję nadziei”… To nie jest tania pociecha ani slogan szurniętych katoli, łatwowiernych i naiwnych krzewicieli wiary dla wiary. To jest Ewangelia, słowo przenikające aż do szpiku kości… „Nadzieja nadziei” umierała w bólu i powstawała z martwych w chwale… Była w Nim, kiedy rzucił się w otchłań ludzkiej rozpaczy, naszego grzechu, naszej głupoty, naszego szaleńczego samolubstwa i egoizmu…

I z tą nadzieją będę dzisiaj zasypiał… w tę nadzieję rzucam dzisiaj i Wiolkę i Mateusza i tych wszystkich, których Bóg nagle postawił w ostatnich dniach na mojej drodze… Ufam Ci Przyjacielu… w imię tego, co przeszedłeś, w imię tego, co teraz przechodzisz, tuląc Wiolę, Adama, Mateusza ramionami, które dźwigały wszystko, nawet moje kapłańskie braki w wierze i ufności…

Jezu… Ufam Tobie…

10 komentarzy:

  1. : bo Moje ścieżki nie są waszymi ścieżkami...

    czas wszystko wyjaśnia... to co teraz jest przerażające po latach często okazuje sie zbawienne
    w tym pokładajmy naszą ufność..

    OdpowiedzUsuń
  2. Wielkie dzięki za tę katechezę(?). Pokładam nadzieje w Oparzności Bożej i wiem, że każde doświadczenie, każdy krzyż jest po coś. Doświadczyłam tego nieraz.

    OdpowiedzUsuń
  3. Utwór piekny ja też mam taki jeden swój już od jakiegoś czasu kiedy jest mi cięzko słucham- Trzecia Godzina Dnia-Twoje ręce to mój ląd daje dużo ukojenia, poczucia bezpieczeństwa.

    Każdego Pan inną drogą prowadzi .. i właśnie w trudnościach warto wtulić się w Jego otwarte na krzyżu ramiona, w Jego rany, w Jego Serce tam znajdziemy Miłość którą On przemienia nas w Siebie. On nigdy nas nie opuszcza nawet jeśli czasem to wszystko traci smak i wydaje się pustką... Sens znajdujemy przy Zbawicielu i Bóg Ojciec przytula nas jak ukochane dzieci. Łaska przychodzi przez cierpienie bo tylko cierpiąc, tylko w słabości człowiek może odkryć siłę.

    Życzę dużo Ducha Świętego Jego światła pokoju miłości siły i wiary.
    Pamiętam w modlitwie.

    PS: Ufaj !

    OdpowiedzUsuń
  4. K.K.Baczyński
    Psalm 2. O krzyżu

    Nie nadaremnie jest ten krzyż,
    który przykuwa trzepot rąk.
    Posłuchaj tylko: czas jak mysz
    podgryza rozłożysty dąb.

    Nie nadaremny jest ten krzyż,
    jakby odarty z czaszki mózg,
    gdzie tysiącmłotem wieków łzy,
    tak jakbyś ziemię w dłoniach niósł.

    On w miłość, w roli skowyt psi,
    on się wyciosa z ciszy snu;
    jest u każdego progu dni;
    jest, jakbyś ziemię w sercu niósł.

    I nie nadaremny, bo gdy w lustro łez -
    - jak w lustro nieba - śmiercią spojrzysz,
    zobaczysz, powiesz: otom jest,
    którym się krzyżem w Bogu drążył.


    Modlę się za Księdza i razem z Księdzem, tyle możemy.
    Z Bogiem,
    Ewelina

    OdpowiedzUsuń
  5. Może niewielka to pociecha, ale co wieczór, gdy siadamy z Michałem przed Matką, z różańcami w dłoniach, to pamiętamy o Księdzu, o Wiolecie- oddajemy w ręce Matki. Jak więc Ksiądz widzi (również po powyższych komentarzach), jest Ksiądz solidnie otoczony troskliwą modlitwą...

    OdpowiedzUsuń
  6. Czytam księdza bloga od jakiegoś czasu i jestem pod wrażeniem.
    Szczególne podziękowania za ten wpis, na chwilę obecną chyba właśnie najbardziej potrzebuje świadomości, że mam PRAWDZIWEGO PRZYJACIELA, który jest ze mną bez względu na to co ja robię.
    Dzięki
    Otaczam modlitwą :)

    OdpowiedzUsuń
  7. Czytam te wpisy z jakąś nostalgią. Przed laty umiałabym coś takiego napisać, dziś nie. Tak oddać się opatrzności, zaufać... ech, to były czasy... Czasem zazdroszczę sobie samej siebie sprzed lat. Ale dziś jest inaczej... Pozdrawiam.
    p.s. To wartościowy bardzo blog. Dobra robota Księże Rafale!

    OdpowiedzUsuń
  8. Szęść Bożę :) najpiękniejszy utwór... Dziekuje bardzo Ksiedzu za "przypomnienie" mi tego ze Jedynym i Prawdziwym Przyjacielem moze byc a właściwie jest ON...
    Prosze o modlitwę
    Kasia

    OdpowiedzUsuń

Chrystusowcy....

Zasadniczym celem Towarzystwa Chrystusowego dla Polonii Zagranicznej jest uwielbienie Boga i uświęcenie się poprzez naśladowanie Jezusa Chrystusa. W sposób szczególny członkowie Towarzystwa włączają się w apostolstwo na rzecz rodaków przebywających poza granicami państwa polskiego.

Duchowość Towarzystwa Chrystusowego,
wypływająca z życia zakonnego i kapłańskiego jego członków, oparta jest na charyzmacie Założyciela kard. Augusta Hlonda i posłannictwie zgromadzenia. Wypływa także z późniejszych tradycji wypracowanych przez wspólnotę, kierowanej zwłaszcza przez pierwszego przełożonego generalnego, współzałożyciela ks. Ignacego Posadzego.

Działalność Towarzystwa Chrystusowego zdeterminowana jest misją apostolską zleconą przez Kościół. Wypełniana jest poprzez gorliwe życie radami ewangelicznymi, modlitwą i pokutą oraz wszelkiego rodzaju pracami duszpasterskimi podejmowanymi dla dobra Polaków żyjącymi poza granicami kraju.

Kapłani Towarzystwa, jako słudzy Chrystusa niosą dobrą nowinę o zbawieniu wszystkim rodakom. Służą im nie tylko opieką duszpasterską, ale również kulturową i społeczną. Bracia zakonni uczestniczą w posłannictwie Towarzystwa poprzez gorliwe życie zakonne i podejmowane różnorakie prace dla wypełniania misji zgromadzenia.


Świadectwo....

...Z wiarą w Boga jest jak z lataniem. Może i nie jesteśmy ptakami, na rękach w powietrze się nie wzniesiemy, ale sny Dedala i Ikara o tańcu w chmurach drzemią w każdym z nas. Ktoś musiał zatem wymyśleć samoloty, balony, spadochrony. By poczuć trochę wolności i oderwać się od ziemi, wypowiadając wojnę poczciwemu prawu grawitacji.

Wierzyć, znaczy wzbić się - ze swoim niespokojnym sercem - w przestworza nieznane, bez skrzydeł. Myślę o tym, bo wciąż jestem świadkiem rzeczy i wydarzeń, o których jeszcze kiedyś mógłbym pomyśleć: zwykły przypadek, zbieg okoliczności, sztuczka nad sztuczkami. Kto raz spotkał na swojej drodze Boga, żywego i realnego, wszedłszy w zawiłość doświadczenia Jego obecności, ten już nigdy nie pomyśli, nawet na moment, że bez skrzydeł nie da się ulecieć w głąb tajemnicy. Niespokojne serce musi ostatecznie spocząć w Bogu...

To było 10 lat temu. Studiowałem wtedy filologię polską na Uniwersytecie Szczecińskim. Młody chłopak, z małej warmińskiej wioski, z legitymacją studencką w ręku, wylądował w dużym mieście. Zamieszkałem w akademiku. Nowe znajomości, kumple, wykłady, imprezy - życie studenckie. Wtedy w akademikach nie było internetu czy telewizji. Było za to życie towarzyskie, wysiadywanie do późnych godzin nocnych na korytarzach i w klubach studenckich. Mijały tygodnie. Wódka lała się litrami, dym palonej trawki - szwendał się bezwiednie korytarzami studenckiego organizmu. Przyszedł moment, że sięgnąłem przysłowiowego dna. Zawalone wykłady, moralność poniżej zera, pustka wewnętrzna coraz dotkliwiej dawała znać o sobie. Skreślono mnie w końcu z listy studentów. Wrak człowieka, z parszywą wewnętrzną samotnością, zawył któregoś wieczoru głęboko we mnie, ogłaszając całemu wszechświatu, że jestem prawdziwym zerem. Pamiętam ten wieczór. Leżałem w ciemnym pokoju, za oknami padał dołujący mnie jeszcze bardziej deszcz. Zacząłem płakać. Jak małe dziecko. Zerwałem się z łóżka, chwyciłem kurtkę i wybiegłem na zewnątrz. Myślałem - koniec. Jestem skończony. Co powiem moim rodzicom? Gdzieś, pięćset kilometrów stąd, harowali ciężko, by ich ukochany synek wyszedł na ludzi, ukończył studia i był szczęśliwy. Wierzyli we mnie. Dali mi wszystko, co mogli dać, odbierając sobie bardzo wiele. Szedłem tak długo, z tymi myślami. Deszcz mieszał się z moimi łzami. Pamiętam jak wtedy kląłem , przeklinałem, chciało mi się wrzeszczeć, wyć, krzyczeć, uciec gdzieś - ale dokąd? Aż w końcu stanąłem przed kościołem. Był późny wieczór. Kościół zamknięty. Uklęknąłem przed drzwiami, oparłem o nie swoje czoło i zacząłem wrzeszczeć do Boga. Potrzebowałem Go. Kiedyś słyszałem, jak w kościele mówili, że On przyszedł do chorych a nie do tych, co się dobrze mają. Cisza... Tylko deszcz i szum wiatru. Ale w tej ciszy było coś, co mnie uspokoiło. Zerwałem się z miejsca i pobiegłem do pobliskiej plebanii. Zacząłem na oślep dzwonić do wszystkich księży, tam mieszkających. Musiałem się wyspowiadać. Tak, byłem tego pewny, musiałem się wyspowiadać!!! Potrzebowałem oczyszczenia... Potrzebowałem uzdrowienia... Potrzebowałem Boga, który nie mógł mnie odrzucić. Teraz, albo nigdy! Jeśli istniejesz - wyciągnij mnie z bagna i tego piekła, które rozpętałem na własne życzenie. W domofonie usłyszałem nagle spokojny głos jakiegoś księdza. Wybuchłem płaczem...

Ten wieczór zdawał się nie mieć końca... W spowiedzi wyrzuciłem z siebie wszystko. Nie pamiętam ile trwała. Mówiłem dużo, przez łzy, ksiądz nie przerywał, tylko słuchał. Opowiedziałem historię mojego życia, wszystko, co podpowiadało mi moje niespokojne serce. Mówiłem o tym wszystkim nie księdzu, ale Bogu. Czułem, że mnie słyszy. Pomyślałem: przecież on to wszystko wie... On tak, ale i do mnie musiało to wszystko dotrzeć. Potężna fala wyzwalającej prawdy uniosła mnie i moją rozpacz, poddałem się sile żywiołu, wiedziałem, że nic mi się nie stanie. On był zbyt blisko...

Wracałem do akademika mocno wyczerpany. Wszystko mnie bolało: kości, mięśnie, głowa... Rzuciłem się na łóżko i zasnąłem. Po raz pierwszy, od długiego czasu, zasnąłem. Nie mogło być inaczej. Łaska przebaczenia uspokoiła wezbrane wody. Spałem wtulony w mojego Boga... Który mnie ocalił...

W kilka dni póżniej spakowałem się, by powrócić w moje rodzinne strony. Siedziałem w pociągu, skulony jak przerażone pisklę. Teraz czekało mnie coś najtrudniejszego. Spotkanie z rodzicami. Pociąg sunął się mozolnie, po mocno żelaznych szynach, wioząc zalęknionego syna, który zawiódł swoją matkę i ojca. Cały czas się modliłem. Od czasu do czasu w myślach pojawiała się twarz płaczącej mamy i twarz taty, z jego surowym spojrzeniem i krzykiem w tle. Był porywczym i nerwowym człowiekiem.

Gdy pociąg wjeżdżał na stację Braniewo, czekałem na najgorsze. Wyszedłem z pociągu. W oddali ujrzałem sylwetkę ojca. Zbliżałem się do niego powoli, niepewnie. Gotowy na wszystko. Na pierwsze docinki, marudzenie, może krzyk... Na pierwsze przekleństwa...

Ojciec nagle ruszył w moją stronę. Czułem w powietrzu jego siłę i moc. Spuściłem wzrok, czułem, że pod powiekami za chwilę pojawią się pierwsze łzy. Nie krzyczał... Nic nie powiedział, tylko rzucił się na mnie, oplatając mnie swymi ramionami. Ten uścisk wszedł w fazę nieskończoności. Uścisnął mnie mocno, jak gdyby nie chciał mnie już nigdy ze swoich ojcowskich ramion wypuścić. To nie był sen. To był mój ojciec, jakiego wcześniej nigdy nie znałem... Szeptał mi do ucha: synu, jak ty wyglądasz?... Znoszona kurtka, spodnie, stare buty. Cała kasa szła przecież na zabawę, alkohol, fajki, trawę... Płakałem. A on mnie ciągle ściskał. I wtedy poczułem coś, co mnie z jednej strony przeraziło a z drugiej zalało niedającym się opisać pokojem. Poczułem nie tylko ramiona mojego taty. To nie były tylko jego ramiona. W tym momencie, na peronie, obejmował mnie sam Bóg. Ojciec obejmował syna marnotrawnego... Bóg objął swoje zagubione dziecko. To doświadczenie było tak silne, tak stuprocentowe, że nawet teraz kiedy to piszę, przenika moje ciało dreszcz, zmieszany ze wzruszeniem. Tego dnia uzyskałem, jedyny z możliwych, dowód - na istnienie Boga. Dowód spłodzony w ramionach mojego biologicznego ojca...

I wtedy byłem już pewien swojej przyszłości. W objęciu Boga pojawiło się pragnienie, mocne i nie do zniszczenia. Pragnienie obejmowania ludzi zagubionych. Pragnienie szukania tych, którym brakuje sił do odnalezienia pokoju ducha. Pragnienie, by inni w moich ramionach, słowach, gestach mogli odkryć tajemnicę najpełniejszej i prawdziwej miłości, której na imię - Bóg... Jedna droga umożliwiła mi realizację tego silnego pragnienia. Wstąpiłem do zakonu. Zostałem księdzem i zakonnikiem. By Bóg mógł przeze mnie odnajdywać tych, którzy od Niego odeszli, w dalekie strony, pełne mroku i zwątpienia...

„Stworzyłeś mnie, Boże, dla siebie i niespokojne jest serce moje, dopóki nie spocznie w Tobie”. To słowa św. Augustyna. Moje ulubione, bo pełne tego, co dane mi było doświadczyć... Wiele jest historii niespokojnych serc. I wiele z tych historii rozgrywa się pośród nas, cichych i rzeczywistych do bólu... Bogu te wszystkie historie zawierzam, z nadzieją (może czasami aż nazbyt natrętną), że nie jedno serce (zagubione i niespokojne) otworzy się na łaskę wiary, by spocząć w ramionach ciepłych od prawdziwej miłości.

"Oto czynię wszystko nowe. (...) Stało się. Jam Alfa i Omega, Początek i koniec. Ja pragnącemu dam darmo pić ze źródła wody życia (...) I będę Bogiem dla niego, a on dla mnie będzie synem..."
(Ap 21, 5-7)