1 września 2010

Świadectwo Joanny Najfeld...

9 komentarzy:

  1. Tramwaj jechał wzdłuż Wełtawy, a blondynce na głębokim dekolcie podskakiwał duży krzyż. Na przystanku wsiadła brunetka z sześcioma kolczykami w nosie, przyjrzała się biżuterii koleżanki i wypaliła:

    - Co to jest?!

    - Jezus na krzyżu, srebrny! Babcia mi dała.

    - I ty zamierzasz tego trupa nosić?

    - Ale on jest ładny!

    - Tylko nieżywy. A babcia nie mogła ci dać Buddy? Przynajmniej jest weselszy. No, jak można nosić nieboszczyka!? Aż mnie ciarki przechodzą po plecach.

    - A dla mnie on jest ładny i pasuje do bluzki.

    Ciąg dalszy tutaj:

    http://personal.ikari.pl/files/20061113201443/

    Jest to bardzo ciekawy artykuł na temat życia w normalnym, cywilizowanym kraju, w którym nikt nie jest indoktrynowany od małości i prześladowany za swój ateizm, czy bezwyznaniowość.
    I nie jest to Holandia.

    A co do dziewuchy z filmiku, to troszkę nagina fakty na swoją modłę i próbuje manipulować. Przyzwolenie społeczne na aborcję jest w Polsce zdecydowanie większe niż jej się wydaje
    (ok. 60%). Było spore i za komuny i po jej obaleniu, bynajmniej nie za sprawą kreujących rzeczywistość mediów, bo media ten temat bardzo rzadko podejmują.

    W kwesti orientacji seksualnej.....
    No cóż, niezwykle łatwo wygłasza się swoje poglądy z pozycji tzw. "normalnego człowieka", czy po gejowsku "heteryka", więc może niech każdy zajmie się sobą, a nie zagląda do majtek i łóżek innym ludziom, to wtedy świat będzie piękniejszy.
    W tej kwestii niestety zauważyć można całkowity brak umiaru i obiektywizmu obydwu stron tego konfliktu i poszanowania prawdy, która podobno jest istotą chrześcijaństwa.
    Kiedyś tak sobie pomyślałem co by było, gdybym urodził się homoseksualistą i aż mnie ciarki przeszły. Chyba ostatnim krajem w jakim chciałbym żyć byłaby katolicka Polska.
    Osobiście nie znam nikogo o tej orientacji, ale rozmawiałem kiedyś z dziewczyną, która jest w wieku tej dziennikarki i jest też jakąś liderką w Oazie kościelnej. Jest też aktorką i obraca się w środowisku artystycznym. Zna wielu gejów i twierdzi, że ich wizerunek w mediach jest zafałszowany. Zna wielu takich, którzy żyją w 20, 30-letnich przykładnych związkach z jednym partnerem i twierdzi, że prawdziwy gej nie chodzi na żadne parady równości i nie domaga się żadnych absurdalnych praw, bo jest mu to niepotrzebne. To robią jedynie ekshibicjoniści i awanturnicy z organizacji gejowskich i młodzieży wszechpolskiej. A rozwiązłość dotyczy obu płci i orientacji seksualnych, tak samo homo, jak i hetero.
    Tak więc nie zaglądajmy nikomu do łóżek, kto z kim sypia, tylko zajmijmy się sobą, a świat będzie piękniejszy.

    OdpowiedzUsuń
  2. Litości Marek, nikt nie rodzi się gejem!

    OdpowiedzUsuń
  3. Litości Anonimowy, ksiądz ci takich głupot nagadał czy na Frondzie przeczytałeś ?
    Może lepiej nie odpowiadaj, bo nie lubię ignorantów zacietrzewionych religijnie.
    Dyskusje z nimi są całkowicie bezowocne.

    OdpowiedzUsuń
  4. Marku kochany i "vice versa" (w kontekście tego, co powyżej napisałeś)
    +pozdrawiam serdecznie

    Ps. W imię uczciwości intelektualnej: żaden z uczonych na dzień dzisiejszy nie udowodnił w 100%, że skłonności homoseksualne są wrodzone lub nabyte. Ot tyle. Spór wśród uczonych wciąż trwa i końca nie widać...

    OdpowiedzUsuń
  5. Rafale kochany, żaden z uczonych do dziś nie udowodnił w 100%, że skłonności do niektórych chorób są wrodzone lub nabyte. Wiele chorób uznaje się za genetyczne, mimo że odpowiedzialnego za nie genu nie odnaleziono.

    Sugerowanie, że homoseksualizm jest uleczalny, lub jeszcze lepiej - że jest kwestią wyboru, to czysta ignorancja podszyta zacietrzewieniem religijnym, a zarazem pretekst do dyskryminacji i obelg. Spróbuj zmienić swoją orientację tak na chwilę, na próbę i poczuć pociąg do faceta.
    Zobaczymy czy Ci się uda. Mnie na samą myśl robi się niedobrze. Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  6. Ale udowodniono w 100%- ach najdroższy że najważniejszym organem seksualnym jest ludzki mózg, jasne ? Natura jest mądra i nie tworzy patologii, to człowiek o tym decyduje.

    OdpowiedzUsuń
  7. Domyślam się więc, że Ty jesteś w stanie czuć pociąg do obu płci :-)
    Ale to się chyba nazywa biseksualizm.
    Gratuluję, choć nie wiem czy nie lepiej byłoby współczuć...... :-)
    Mnie na samą myśl o "tym czymś" z innym facetem robi mi się niedobrze. Mój mózg na szczęście nie daje mi pola manewru....."najdroższy" :-)

    OdpowiedzUsuń
  8. Podobno najbardziej atakują homoseksualistów ci, którzy sami przejawiają takie skłonności i za wszelką cenę chcą je ukryć przed otoczeniem.
    Np. tacy jak ten ksiądz z piusowego bractwa, które nie uznaje soboru vat.2:

    http://www.youtube.com/watch?v=akNs5JOhPVU

    lub politycy, np. Joerg Haider

    "Joerg Haider trząsł austriacką sceną polityczną przez kilka lat. Był miłośnikiem III Rzeszy. Żydów nie lubił. Romów też. A homoseksualistów atakował. Skrajny prawicowiec jak się patrzy. Potem zabił się jadąc po pijanemu. Wyprzedzał inne auto z prędkością ok. 140 km/h, dwukrotnie tym samym przekraczając dopuszczalną szybkość. Trafił w słup. Zginął na miejscu.

    Kim tak właściwie był Haider? Dla wyborców był szefem Sojuszu na rzecz Przyszłości Austrii, zdobywcą 11 proc. poparcia w wyborach, krewkim politykiem o kontrowersyjnych poglądach. Ale dla wówczas 27-letniego Stefana Petznera był kimś jeszcze. - Joerg Haider był mężczyzną mojego życia – wypalił podczas jednego z wywiadów. Okazało się również, że jego starszy o ponad 30 lat kochanek na kilka-kilkanaście minut przed śmiercią upił się w gejowskim klubie. Zakulisowe plotki na temat biseksualności czy też homoseksualizmu Haidera krążyły od kilkunastu lat. Aż do jego śmierci, kiedy okazały się prawdą."

    OdpowiedzUsuń
  9. Padre Rafale pozdrawiamy serdecznie, Joanna jest rewelacyjna, można brać przykład i zazdrościć.
    - magda i jacek

    OdpowiedzUsuń

Chrystusowcy....

Zasadniczym celem Towarzystwa Chrystusowego dla Polonii Zagranicznej jest uwielbienie Boga i uświęcenie się poprzez naśladowanie Jezusa Chrystusa. W sposób szczególny członkowie Towarzystwa włączają się w apostolstwo na rzecz rodaków przebywających poza granicami państwa polskiego.

Duchowość Towarzystwa Chrystusowego,
wypływająca z życia zakonnego i kapłańskiego jego członków, oparta jest na charyzmacie Założyciela kard. Augusta Hlonda i posłannictwie zgromadzenia. Wypływa także z późniejszych tradycji wypracowanych przez wspólnotę, kierowanej zwłaszcza przez pierwszego przełożonego generalnego, współzałożyciela ks. Ignacego Posadzego.

Działalność Towarzystwa Chrystusowego zdeterminowana jest misją apostolską zleconą przez Kościół. Wypełniana jest poprzez gorliwe życie radami ewangelicznymi, modlitwą i pokutą oraz wszelkiego rodzaju pracami duszpasterskimi podejmowanymi dla dobra Polaków żyjącymi poza granicami kraju.

Kapłani Towarzystwa, jako słudzy Chrystusa niosą dobrą nowinę o zbawieniu wszystkim rodakom. Służą im nie tylko opieką duszpasterską, ale również kulturową i społeczną. Bracia zakonni uczestniczą w posłannictwie Towarzystwa poprzez gorliwe życie zakonne i podejmowane różnorakie prace dla wypełniania misji zgromadzenia.


Świadectwo....

...Z wiarą w Boga jest jak z lataniem. Może i nie jesteśmy ptakami, na rękach w powietrze się nie wzniesiemy, ale sny Dedala i Ikara o tańcu w chmurach drzemią w każdym z nas. Ktoś musiał zatem wymyśleć samoloty, balony, spadochrony. By poczuć trochę wolności i oderwać się od ziemi, wypowiadając wojnę poczciwemu prawu grawitacji.

Wierzyć, znaczy wzbić się - ze swoim niespokojnym sercem - w przestworza nieznane, bez skrzydeł. Myślę o tym, bo wciąż jestem świadkiem rzeczy i wydarzeń, o których jeszcze kiedyś mógłbym pomyśleć: zwykły przypadek, zbieg okoliczności, sztuczka nad sztuczkami. Kto raz spotkał na swojej drodze Boga, żywego i realnego, wszedłszy w zawiłość doświadczenia Jego obecności, ten już nigdy nie pomyśli, nawet na moment, że bez skrzydeł nie da się ulecieć w głąb tajemnicy. Niespokojne serce musi ostatecznie spocząć w Bogu...

To było 10 lat temu. Studiowałem wtedy filologię polską na Uniwersytecie Szczecińskim. Młody chłopak, z małej warmińskiej wioski, z legitymacją studencką w ręku, wylądował w dużym mieście. Zamieszkałem w akademiku. Nowe znajomości, kumple, wykłady, imprezy - życie studenckie. Wtedy w akademikach nie było internetu czy telewizji. Było za to życie towarzyskie, wysiadywanie do późnych godzin nocnych na korytarzach i w klubach studenckich. Mijały tygodnie. Wódka lała się litrami, dym palonej trawki - szwendał się bezwiednie korytarzami studenckiego organizmu. Przyszedł moment, że sięgnąłem przysłowiowego dna. Zawalone wykłady, moralność poniżej zera, pustka wewnętrzna coraz dotkliwiej dawała znać o sobie. Skreślono mnie w końcu z listy studentów. Wrak człowieka, z parszywą wewnętrzną samotnością, zawył któregoś wieczoru głęboko we mnie, ogłaszając całemu wszechświatu, że jestem prawdziwym zerem. Pamiętam ten wieczór. Leżałem w ciemnym pokoju, za oknami padał dołujący mnie jeszcze bardziej deszcz. Zacząłem płakać. Jak małe dziecko. Zerwałem się z łóżka, chwyciłem kurtkę i wybiegłem na zewnątrz. Myślałem - koniec. Jestem skończony. Co powiem moim rodzicom? Gdzieś, pięćset kilometrów stąd, harowali ciężko, by ich ukochany synek wyszedł na ludzi, ukończył studia i był szczęśliwy. Wierzyli we mnie. Dali mi wszystko, co mogli dać, odbierając sobie bardzo wiele. Szedłem tak długo, z tymi myślami. Deszcz mieszał się z moimi łzami. Pamiętam jak wtedy kląłem , przeklinałem, chciało mi się wrzeszczeć, wyć, krzyczeć, uciec gdzieś - ale dokąd? Aż w końcu stanąłem przed kościołem. Był późny wieczór. Kościół zamknięty. Uklęknąłem przed drzwiami, oparłem o nie swoje czoło i zacząłem wrzeszczeć do Boga. Potrzebowałem Go. Kiedyś słyszałem, jak w kościele mówili, że On przyszedł do chorych a nie do tych, co się dobrze mają. Cisza... Tylko deszcz i szum wiatru. Ale w tej ciszy było coś, co mnie uspokoiło. Zerwałem się z miejsca i pobiegłem do pobliskiej plebanii. Zacząłem na oślep dzwonić do wszystkich księży, tam mieszkających. Musiałem się wyspowiadać. Tak, byłem tego pewny, musiałem się wyspowiadać!!! Potrzebowałem oczyszczenia... Potrzebowałem uzdrowienia... Potrzebowałem Boga, który nie mógł mnie odrzucić. Teraz, albo nigdy! Jeśli istniejesz - wyciągnij mnie z bagna i tego piekła, które rozpętałem na własne życzenie. W domofonie usłyszałem nagle spokojny głos jakiegoś księdza. Wybuchłem płaczem...

Ten wieczór zdawał się nie mieć końca... W spowiedzi wyrzuciłem z siebie wszystko. Nie pamiętam ile trwała. Mówiłem dużo, przez łzy, ksiądz nie przerywał, tylko słuchał. Opowiedziałem historię mojego życia, wszystko, co podpowiadało mi moje niespokojne serce. Mówiłem o tym wszystkim nie księdzu, ale Bogu. Czułem, że mnie słyszy. Pomyślałem: przecież on to wszystko wie... On tak, ale i do mnie musiało to wszystko dotrzeć. Potężna fala wyzwalającej prawdy uniosła mnie i moją rozpacz, poddałem się sile żywiołu, wiedziałem, że nic mi się nie stanie. On był zbyt blisko...

Wracałem do akademika mocno wyczerpany. Wszystko mnie bolało: kości, mięśnie, głowa... Rzuciłem się na łóżko i zasnąłem. Po raz pierwszy, od długiego czasu, zasnąłem. Nie mogło być inaczej. Łaska przebaczenia uspokoiła wezbrane wody. Spałem wtulony w mojego Boga... Który mnie ocalił...

W kilka dni póżniej spakowałem się, by powrócić w moje rodzinne strony. Siedziałem w pociągu, skulony jak przerażone pisklę. Teraz czekało mnie coś najtrudniejszego. Spotkanie z rodzicami. Pociąg sunął się mozolnie, po mocno żelaznych szynach, wioząc zalęknionego syna, który zawiódł swoją matkę i ojca. Cały czas się modliłem. Od czasu do czasu w myślach pojawiała się twarz płaczącej mamy i twarz taty, z jego surowym spojrzeniem i krzykiem w tle. Był porywczym i nerwowym człowiekiem.

Gdy pociąg wjeżdżał na stację Braniewo, czekałem na najgorsze. Wyszedłem z pociągu. W oddali ujrzałem sylwetkę ojca. Zbliżałem się do niego powoli, niepewnie. Gotowy na wszystko. Na pierwsze docinki, marudzenie, może krzyk... Na pierwsze przekleństwa...

Ojciec nagle ruszył w moją stronę. Czułem w powietrzu jego siłę i moc. Spuściłem wzrok, czułem, że pod powiekami za chwilę pojawią się pierwsze łzy. Nie krzyczał... Nic nie powiedział, tylko rzucił się na mnie, oplatając mnie swymi ramionami. Ten uścisk wszedł w fazę nieskończoności. Uścisnął mnie mocno, jak gdyby nie chciał mnie już nigdy ze swoich ojcowskich ramion wypuścić. To nie był sen. To był mój ojciec, jakiego wcześniej nigdy nie znałem... Szeptał mi do ucha: synu, jak ty wyglądasz?... Znoszona kurtka, spodnie, stare buty. Cała kasa szła przecież na zabawę, alkohol, fajki, trawę... Płakałem. A on mnie ciągle ściskał. I wtedy poczułem coś, co mnie z jednej strony przeraziło a z drugiej zalało niedającym się opisać pokojem. Poczułem nie tylko ramiona mojego taty. To nie były tylko jego ramiona. W tym momencie, na peronie, obejmował mnie sam Bóg. Ojciec obejmował syna marnotrawnego... Bóg objął swoje zagubione dziecko. To doświadczenie było tak silne, tak stuprocentowe, że nawet teraz kiedy to piszę, przenika moje ciało dreszcz, zmieszany ze wzruszeniem. Tego dnia uzyskałem, jedyny z możliwych, dowód - na istnienie Boga. Dowód spłodzony w ramionach mojego biologicznego ojca...

I wtedy byłem już pewien swojej przyszłości. W objęciu Boga pojawiło się pragnienie, mocne i nie do zniszczenia. Pragnienie obejmowania ludzi zagubionych. Pragnienie szukania tych, którym brakuje sił do odnalezienia pokoju ducha. Pragnienie, by inni w moich ramionach, słowach, gestach mogli odkryć tajemnicę najpełniejszej i prawdziwej miłości, której na imię - Bóg... Jedna droga umożliwiła mi realizację tego silnego pragnienia. Wstąpiłem do zakonu. Zostałem księdzem i zakonnikiem. By Bóg mógł przeze mnie odnajdywać tych, którzy od Niego odeszli, w dalekie strony, pełne mroku i zwątpienia...

„Stworzyłeś mnie, Boże, dla siebie i niespokojne jest serce moje, dopóki nie spocznie w Tobie”. To słowa św. Augustyna. Moje ulubione, bo pełne tego, co dane mi było doświadczyć... Wiele jest historii niespokojnych serc. I wiele z tych historii rozgrywa się pośród nas, cichych i rzeczywistych do bólu... Bogu te wszystkie historie zawierzam, z nadzieją (może czasami aż nazbyt natrętną), że nie jedno serce (zagubione i niespokojne) otworzy się na łaskę wiary, by spocząć w ramionach ciepłych od prawdziwej miłości.

"Oto czynię wszystko nowe. (...) Stało się. Jam Alfa i Omega, Początek i koniec. Ja pragnącemu dam darmo pić ze źródła wody życia (...) I będę Bogiem dla niego, a on dla mnie będzie synem..."
(Ap 21, 5-7)