29 maja 2012

Czasami młodzi zawstydzają księdza

Z dnia na dzień, przekonuję się coraz bardziej, że nasza kochana młodzież jest naprawdę wielka i niesamowita. Mam na myśli młodych, którzy mają odwagę szczerze oraz odważnie szukać Boga we wspólnocie Kościoła. Czasami na przekór temu, co modne i czym żyją ich rówieśnicy.  Wielu młodych ludzi (których znam i z którymi "wierzę") zawstydza mnie swoją duchową wrażliwością, determinacją w poszukiwaniu prawdy, która wyzwala. I każdego dnia dziękuję Panu Bogu, że daje mi szansę tak wiele od młodzieży się uczyć.

Na początku była pokusa, by młodym czymś zaimponować. Taki "równy" ksiądz, spoko ziomek, jest "nasz". Z czasem odkryłem, że nie o to chodzi. Ksiądz nie jest księdzem po to, by czymś imponować. Oczywiście jeśli stara się żyć, sprawować liturgię i pracować "in persona Christi". Zresztą młodzież nie potrzebuje  księdza (bynajmniej tak to odczuwam), który będzie bardziej rasowym celebrytą (popkulturowym szpanerem), niż wyrazistym przekazicielem Ewangelii i nauki Chrystusa. Owszem, ksiądz powinien dobrze orientować się w kulturze i rzeczywistości, w których młody człowiek żyje. Ale jeszcze bardziej warto, by był świetnie zorientowany w sprawach duchowych, biegły w teologii, rozmiłowany w modlitwie. Dorzucę jeszcze świat kultury i sztukę (literatura, muzyka, teatr, malarstwo, film).

Pamiętam jedną scenkę z katechezy w szkole średniej. Przychodzę pewnego dnia (przyznaję, nie byłem przygotowany) i proponuję "obejrzyjmy dobry film". Na co jedna z uczennic wypala mi (całkiem rozsądnie) ripostę: "filmy to ja sobie mogę na kompie w domu pooglądać, daj ksiądz spokój, pogadajmy o czymś". I pogadaliśmy. A mi się głupio zrobiło (dzięki, Panie Boże) a dziewczynie tej wdzięczny jestem ogromnie, bo dała mi cenna lekcję a i Duch Święty mocno przez nią przemówił.

No więc zaprzestałem prób "zaimponowania". Zresztą młodzi szybko wyczuwają, co w człowieku siedzi. A we mnie siedzi nie tylko Odwieczny, ale i mnóstwo słabości. Przerażają mnie one i zawstydzają. Ale nie ma wyboru: trzeba grać w otwarte karty. Czyli być sobą, być prawdziwym. Bez magicznych sztuczek, antycznych masek, kolejnych szmirowatych ról i rolek pod tytułem: "ale jestem fajny". Tego mnie wciąż młodzi uczą - wiarygodności, spontaniczności, wiary, w której nie ma miejsca na półmrok i półprawdy.

Przede wszystkim więc próbuję z nimi być. Słuchać, obserwować, subtelnie im towarzyszyć. To nie jest łatwe. Czasami brakuje cierpliwości. Pojawia się pokusa: przestań się starać, gadasz, tłumaczysz, modlisz się i zobacz - nici z tego, oni i tak swoje robią"... Wtedy ratuję się Ewangelią. Jezus nauczył mnie, że nie warto kapitulować. To prawda, mają oczy a nie widzą, mają uszy a nie słyszą, ale czy to zwalnia mnie z tego, by wciąż próbować, iść z młodymi dalej, w kierunku Jerozolimy, by dać się w końcu nawet za nich ukrzyżować (bo chyba na tym polega kapłaństwo: nauczać, uzdrawiać (mocą Boga), łamać chleb, obmywać w Miłosierdziu Bożym, zanurzać innych i siebie w sakramentach, w końcu poddać się woli Ojca, dać się znieważyć, ukrzyżować i umrzeć...). Pamiętam słowa jednego z kapłanów: "po co mam się starać, za rok dwa mnie przeniosą, więc nie opłaca się tu czegoś zaczynać". Powiedziałem mu wtedy: "to po co zostałeś księdzem?". Głupio się uśmiechnął...

Być z młodymi można tylko wtedy, gdy się bywa (czyt. "jest") blisko z Chrystusem. To On pozostaje jedynym źródłem "mocy", która w słabości się doskonali, dojrzewa. Łatwe to nie jest. Wciąż szukam sposobów i metod, by podprowadzić młodych do Jezusa. Myślę sobie: oni muszą Go spotkać. Nie lubię słowa "muszą", ale w tym wypadku słowo "mogą" to za mało. Wiem, za gębę ich do Nieba nie zaprowadzę. Ale jedno mogę: pokazać im, że z Jezusem wszystko jest możliwe. Spotkałem Go, poszedłem za Nim, ożyłem, więc dlaczego nie miałbym robić wszystkiego, co w mojej mocy, by młodzi doświadczyli tego samego?...

Jest też druga strona medalu. Bez młodych, sam samiuśki, do Nieba nie dojdę. Nosowski napisał kiedyś genialną książkę o małżeństwie: "Do nieba idzie się parami". Analogicznie jest w życiu księdza: albo tam trafimy razem, albo... Boje się myśleć... A niczego innego nie pragnę nad to, by młodzież moja w Chrystusie się rozsmakowała i to tak porządnie, że nauczy się pragnąć Nieba równie mocno jak "chleba powszedniego".

Idę z młodymi katolikami powoli, droga jest długa i żmudna, przed nami Emaus. Jesteśmy cząstką Kościoła. Chrystus dołącza się i nas słucha, tłumaczy Pisma, czasami potrząsa nami mówiąc "O nierozumni"... Nasza wiara szuka umocnienia. Czasami dowodów. Nie raz jeden wsadzamy paluchy ubrudzone naszymi grzechami w Jego otwarta ranę. Jestem z młodymi, oni są ze mną. Niesiemy ten sam krzyż, pijemy z tego samego kielicha, na "łamaniu chleba" otwierają się nam oczy. Wciąż szukamy innych, by się do nas dołączyli. Jeśli coś, jako ksiądz mogę zrobić, to być z młodymi wciąż i na nowo, szukając razem z nimi "tego, co w górze".I nawet tym im nie imponować. Przecież ostatecznie liczy się tylko On. Niech Nim się zafascynują...


9 komentarzy:

  1. Anonimowy30 maja, 2012

    jak zwykle świetnie to ksiądz ujął

    OdpowiedzUsuń
  2. Anonimowy30 maja, 2012

    młodzi potrzebują kogoś z kim mogliby porozmawiać , pożartować i właśnie taki jest ksiądz i za to chwała !

    OdpowiedzUsuń
  3. Anonimowy31 maja, 2012

    bardzo poprawnie ujęte jak zawsze ksiądz plusuje :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Dziękuję za ten post.
    Daje mi to siły, bym dalej Go głosiła, bym dalej Nim zarażała. Daje mi to wiarę w to, że na prawdę otaczają mnie kapłani z powołania. Bez względu co mówią inni. Ja ich na prawdę spotkałam.

    Chwała Panu.
    powstan-ty-ktory-juz-straciles-nadzieje.blogspot.pl

    OdpowiedzUsuń
  5. hah " daj ksiadz spokoj, pogadajmy o czyms" ;) Ja mialam takiego ksiedza, ktory czesto puszczal filmy, ale na tym opierala sie lekcja) praktycznie kazda katecheza. ( poza tym to byl ksiadz dla mnie jak brat,kumpel, no i z nami bylo tak,ze ciagle komentowalismy. Az wreszcie sie wkurzyl wylaczyl laptopa, rzutnik, tylko zostawil takie urzadzonko na scianie na filmy ( sam to zamontowal xD ) zaczal sie brechtac jak zawsze i siadl i zaczeeelismy gadac. I na kazdej katechezie gadalismy zostawalismy na przerwach bo z nim nie dalo sie konczyc gadac ... xD
    Najbardziej zaluje katechez z gim chyba :D Co do tekstu jeszcze, nie znam księdza Kamlilu, ale to widać po ksiedzu ze jest ksiadz stworzony do pracy z mlodzieza, fajnie jakbyś założył jakąś oazę w Wawie albo cos podobnego ... ^^ ( Obiecalam ze napisze i napisalam :) - Eliza )

    OdpowiedzUsuń
  6. chciałabym wierzyć , że ma ksiądz taki świetny kontakt z młodzieżą .. jednak nie bardzo wierze , a to dlatego , że utrzymuje ksiądz kontakty tylko z tymi , którzy tego nie potrzebują , a nie z tymi , którzy księdza potrzebują

    OdpowiedzUsuń
  7. poważny zarzut... ergo, "przyjdźcie do mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście"... sam wyłapać wszystkich /i odnaleźć/ "w pojedynkę" nie jestem w stanie :))) +pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  8. nie czepiajcie się lepszego księdza niż ks. Rafał nie ma nigdzie :) sam się nie roztroi

    OdpowiedzUsuń
  9. ksiadz jest moim autorytetem :)

    OdpowiedzUsuń

Chrystusowcy....

Zasadniczym celem Towarzystwa Chrystusowego dla Polonii Zagranicznej jest uwielbienie Boga i uświęcenie się poprzez naśladowanie Jezusa Chrystusa. W sposób szczególny członkowie Towarzystwa włączają się w apostolstwo na rzecz rodaków przebywających poza granicami państwa polskiego.

Duchowość Towarzystwa Chrystusowego,
wypływająca z życia zakonnego i kapłańskiego jego członków, oparta jest na charyzmacie Założyciela kard. Augusta Hlonda i posłannictwie zgromadzenia. Wypływa także z późniejszych tradycji wypracowanych przez wspólnotę, kierowanej zwłaszcza przez pierwszego przełożonego generalnego, współzałożyciela ks. Ignacego Posadzego.

Działalność Towarzystwa Chrystusowego zdeterminowana jest misją apostolską zleconą przez Kościół. Wypełniana jest poprzez gorliwe życie radami ewangelicznymi, modlitwą i pokutą oraz wszelkiego rodzaju pracami duszpasterskimi podejmowanymi dla dobra Polaków żyjącymi poza granicami kraju.

Kapłani Towarzystwa, jako słudzy Chrystusa niosą dobrą nowinę o zbawieniu wszystkim rodakom. Służą im nie tylko opieką duszpasterską, ale również kulturową i społeczną. Bracia zakonni uczestniczą w posłannictwie Towarzystwa poprzez gorliwe życie zakonne i podejmowane różnorakie prace dla wypełniania misji zgromadzenia.


Świadectwo....

...Z wiarą w Boga jest jak z lataniem. Może i nie jesteśmy ptakami, na rękach w powietrze się nie wzniesiemy, ale sny Dedala i Ikara o tańcu w chmurach drzemią w każdym z nas. Ktoś musiał zatem wymyśleć samoloty, balony, spadochrony. By poczuć trochę wolności i oderwać się od ziemi, wypowiadając wojnę poczciwemu prawu grawitacji.

Wierzyć, znaczy wzbić się - ze swoim niespokojnym sercem - w przestworza nieznane, bez skrzydeł. Myślę o tym, bo wciąż jestem świadkiem rzeczy i wydarzeń, o których jeszcze kiedyś mógłbym pomyśleć: zwykły przypadek, zbieg okoliczności, sztuczka nad sztuczkami. Kto raz spotkał na swojej drodze Boga, żywego i realnego, wszedłszy w zawiłość doświadczenia Jego obecności, ten już nigdy nie pomyśli, nawet na moment, że bez skrzydeł nie da się ulecieć w głąb tajemnicy. Niespokojne serce musi ostatecznie spocząć w Bogu...

To było 10 lat temu. Studiowałem wtedy filologię polską na Uniwersytecie Szczecińskim. Młody chłopak, z małej warmińskiej wioski, z legitymacją studencką w ręku, wylądował w dużym mieście. Zamieszkałem w akademiku. Nowe znajomości, kumple, wykłady, imprezy - życie studenckie. Wtedy w akademikach nie było internetu czy telewizji. Było za to życie towarzyskie, wysiadywanie do późnych godzin nocnych na korytarzach i w klubach studenckich. Mijały tygodnie. Wódka lała się litrami, dym palonej trawki - szwendał się bezwiednie korytarzami studenckiego organizmu. Przyszedł moment, że sięgnąłem przysłowiowego dna. Zawalone wykłady, moralność poniżej zera, pustka wewnętrzna coraz dotkliwiej dawała znać o sobie. Skreślono mnie w końcu z listy studentów. Wrak człowieka, z parszywą wewnętrzną samotnością, zawył któregoś wieczoru głęboko we mnie, ogłaszając całemu wszechświatu, że jestem prawdziwym zerem. Pamiętam ten wieczór. Leżałem w ciemnym pokoju, za oknami padał dołujący mnie jeszcze bardziej deszcz. Zacząłem płakać. Jak małe dziecko. Zerwałem się z łóżka, chwyciłem kurtkę i wybiegłem na zewnątrz. Myślałem - koniec. Jestem skończony. Co powiem moim rodzicom? Gdzieś, pięćset kilometrów stąd, harowali ciężko, by ich ukochany synek wyszedł na ludzi, ukończył studia i był szczęśliwy. Wierzyli we mnie. Dali mi wszystko, co mogli dać, odbierając sobie bardzo wiele. Szedłem tak długo, z tymi myślami. Deszcz mieszał się z moimi łzami. Pamiętam jak wtedy kląłem , przeklinałem, chciało mi się wrzeszczeć, wyć, krzyczeć, uciec gdzieś - ale dokąd? Aż w końcu stanąłem przed kościołem. Był późny wieczór. Kościół zamknięty. Uklęknąłem przed drzwiami, oparłem o nie swoje czoło i zacząłem wrzeszczeć do Boga. Potrzebowałem Go. Kiedyś słyszałem, jak w kościele mówili, że On przyszedł do chorych a nie do tych, co się dobrze mają. Cisza... Tylko deszcz i szum wiatru. Ale w tej ciszy było coś, co mnie uspokoiło. Zerwałem się z miejsca i pobiegłem do pobliskiej plebanii. Zacząłem na oślep dzwonić do wszystkich księży, tam mieszkających. Musiałem się wyspowiadać. Tak, byłem tego pewny, musiałem się wyspowiadać!!! Potrzebowałem oczyszczenia... Potrzebowałem uzdrowienia... Potrzebowałem Boga, który nie mógł mnie odrzucić. Teraz, albo nigdy! Jeśli istniejesz - wyciągnij mnie z bagna i tego piekła, które rozpętałem na własne życzenie. W domofonie usłyszałem nagle spokojny głos jakiegoś księdza. Wybuchłem płaczem...

Ten wieczór zdawał się nie mieć końca... W spowiedzi wyrzuciłem z siebie wszystko. Nie pamiętam ile trwała. Mówiłem dużo, przez łzy, ksiądz nie przerywał, tylko słuchał. Opowiedziałem historię mojego życia, wszystko, co podpowiadało mi moje niespokojne serce. Mówiłem o tym wszystkim nie księdzu, ale Bogu. Czułem, że mnie słyszy. Pomyślałem: przecież on to wszystko wie... On tak, ale i do mnie musiało to wszystko dotrzeć. Potężna fala wyzwalającej prawdy uniosła mnie i moją rozpacz, poddałem się sile żywiołu, wiedziałem, że nic mi się nie stanie. On był zbyt blisko...

Wracałem do akademika mocno wyczerpany. Wszystko mnie bolało: kości, mięśnie, głowa... Rzuciłem się na łóżko i zasnąłem. Po raz pierwszy, od długiego czasu, zasnąłem. Nie mogło być inaczej. Łaska przebaczenia uspokoiła wezbrane wody. Spałem wtulony w mojego Boga... Który mnie ocalił...

W kilka dni póżniej spakowałem się, by powrócić w moje rodzinne strony. Siedziałem w pociągu, skulony jak przerażone pisklę. Teraz czekało mnie coś najtrudniejszego. Spotkanie z rodzicami. Pociąg sunął się mozolnie, po mocno żelaznych szynach, wioząc zalęknionego syna, który zawiódł swoją matkę i ojca. Cały czas się modliłem. Od czasu do czasu w myślach pojawiała się twarz płaczącej mamy i twarz taty, z jego surowym spojrzeniem i krzykiem w tle. Był porywczym i nerwowym człowiekiem.

Gdy pociąg wjeżdżał na stację Braniewo, czekałem na najgorsze. Wyszedłem z pociągu. W oddali ujrzałem sylwetkę ojca. Zbliżałem się do niego powoli, niepewnie. Gotowy na wszystko. Na pierwsze docinki, marudzenie, może krzyk... Na pierwsze przekleństwa...

Ojciec nagle ruszył w moją stronę. Czułem w powietrzu jego siłę i moc. Spuściłem wzrok, czułem, że pod powiekami za chwilę pojawią się pierwsze łzy. Nie krzyczał... Nic nie powiedział, tylko rzucił się na mnie, oplatając mnie swymi ramionami. Ten uścisk wszedł w fazę nieskończoności. Uścisnął mnie mocno, jak gdyby nie chciał mnie już nigdy ze swoich ojcowskich ramion wypuścić. To nie był sen. To był mój ojciec, jakiego wcześniej nigdy nie znałem... Szeptał mi do ucha: synu, jak ty wyglądasz?... Znoszona kurtka, spodnie, stare buty. Cała kasa szła przecież na zabawę, alkohol, fajki, trawę... Płakałem. A on mnie ciągle ściskał. I wtedy poczułem coś, co mnie z jednej strony przeraziło a z drugiej zalało niedającym się opisać pokojem. Poczułem nie tylko ramiona mojego taty. To nie były tylko jego ramiona. W tym momencie, na peronie, obejmował mnie sam Bóg. Ojciec obejmował syna marnotrawnego... Bóg objął swoje zagubione dziecko. To doświadczenie było tak silne, tak stuprocentowe, że nawet teraz kiedy to piszę, przenika moje ciało dreszcz, zmieszany ze wzruszeniem. Tego dnia uzyskałem, jedyny z możliwych, dowód - na istnienie Boga. Dowód spłodzony w ramionach mojego biologicznego ojca...

I wtedy byłem już pewien swojej przyszłości. W objęciu Boga pojawiło się pragnienie, mocne i nie do zniszczenia. Pragnienie obejmowania ludzi zagubionych. Pragnienie szukania tych, którym brakuje sił do odnalezienia pokoju ducha. Pragnienie, by inni w moich ramionach, słowach, gestach mogli odkryć tajemnicę najpełniejszej i prawdziwej miłości, której na imię - Bóg... Jedna droga umożliwiła mi realizację tego silnego pragnienia. Wstąpiłem do zakonu. Zostałem księdzem i zakonnikiem. By Bóg mógł przeze mnie odnajdywać tych, którzy od Niego odeszli, w dalekie strony, pełne mroku i zwątpienia...

„Stworzyłeś mnie, Boże, dla siebie i niespokojne jest serce moje, dopóki nie spocznie w Tobie”. To słowa św. Augustyna. Moje ulubione, bo pełne tego, co dane mi było doświadczyć... Wiele jest historii niespokojnych serc. I wiele z tych historii rozgrywa się pośród nas, cichych i rzeczywistych do bólu... Bogu te wszystkie historie zawierzam, z nadzieją (może czasami aż nazbyt natrętną), że nie jedno serce (zagubione i niespokojne) otworzy się na łaskę wiary, by spocząć w ramionach ciepłych od prawdziwej miłości.

"Oto czynię wszystko nowe. (...) Stało się. Jam Alfa i Omega, Początek i koniec. Ja pragnącemu dam darmo pić ze źródła wody życia (...) I będę Bogiem dla niego, a on dla mnie będzie synem..."
(Ap 21, 5-7)