Podnosimy rękę na Boga

W pretorium Piłata odbył się najdziwniejszy proces, jaki zna historia. Człowiek sądził Boga. Człowiek postawił obok Boga złoczyńcę - Barabasza i kazał ludziom wybierać. Ludzie wybrali złoczyńcę. Piłat nie wiedział, co zrobić z Jezusem. Wprawdzie oświadczał, że „żadnej winy w Nim nie znajduje” (J 19,4), a jednak pod wpływem szantażu i własnej chwiejności zdecydował się poddać Jezusa okrutnej kaźni. Relacja Ewangelisty jest niezwykle krótka: „Kazał Go ubiczować”, ale ileż kryje ona przerażającej treści. Kaźń biczowania nazywano „w pół drogi do śmierci”. O ile prawo żydowskie określało górną granice uderzeń: „Otrzyma nie więcej niż czterdzieści uderzeń” (Pwt 25,3), o tyle prawo rzymskie nie znało żadnych ograniczeń. A Jezus był przecież biczowany przez Rzymian.


Na podstawie śladów utrwalonych na całunie turyńskim obliczono, że Chrystus otrzymał około dziewięćdziesięciu podwójnych lub potrójnych uderzeń. Spełniły się słowa proroka Izajasza: „Poddałem grzbiet mój bijącym” (Iz 50,6).


Pytamy, dlaczego tak się stało? I nie znajdujemy pełnej odpowiedzi. Z jednej strony stykamy się z tajemnicą ludzkiej nieprawości, z drugiej - z wielkim misterium Bożych zamiarów. Jedno jest pewne, odkupienie dokonywało się za cenę krwi…


" Adoracja nocna. Kiedy przyszłam na adorację, zaraz mnie ogarnęło wewnętrzne skupienie i ujrzałam Pana Jezusa przywiązanego do słupa, z szat obnażonego, i zaraz nastąpiło biczowanie. Ujrzałam czterech mężczyzn, którzy na zmianę dyscyplinami siekli Pana. Serce mi ustawało patrząc na te boleści. - Wtem rzekł mi Pan te słowa: Cierpię jeszcze większą boleść od tej, którą widzisz. I dał mi Jezus poznać, za jakie grzechy poddał się biczowaniu, są to grzechy nieczyste. O, jak strasznie Jezus cierpiał moralnie, kiedy się poddał biczowaniu.

- Wtem rzekł mi Jezus: Patrz i zobacz rodzaj ludzki w obecnym stanie. I w jednej chwili ujrzałam rzeczy straszne: odstąpili kaci od Pana Jezusa, a przystąpili do biczowania inni ludzie, którzy chwycili za bicze i siekli bez miłosierdzia Pana. Byli nimi kapłani, zakonnicy i zakonnice, i najwyżsi dostojnicy Kościoła, co mnie bardzo zdziwiło, byli ludzie świeccy różnego wieku i stanu - wszyscy wywierali swą złość na niewinnym Jezusie. Widząc to, serce moje popadło w rodzaj konania. I kiedy Go biczowali kaci, milczał Jezus i patrzył się w dal, ale kiedy Go biczowały te dusze, o których wspomniałam wyżej, to Jezus zamknął oczy i cicho, ale strasznie bolesny wyrwał się jęk z Jego Serca. I dał mi Pan poznać szczegółowo, poznać Jezusa, ciężkość złości tych niewdzięcznych dusz. - Widzisz, oto jest męka większa nad śmierć Moją.


Wtenczas zamilkły i usta moje i zaczęłam odczuwać na sobie konanie, i czułam, że nikt mnie nie pocieszy ani wyrwie z tego stanu, tylko Ten, który mnie w niego wprowadził. - Wtem rzekł do mnie Pan: Widzę szczery ból serca twego, który przyniósł niezmierną ulgę sercu Mojemu. Patrz i pociesz się."    (Dzienniczek Św. Siostry Faustyny, 445)


Biczowanie Jezusa… To biczowanie Boga, który stał się człowiekiem. A skoro my, jesteśmy „ciałem mistycznym Chrystusa”, to także biczowanie całego Kościoła.


Człowiek, który wypędza Boga z serca, który skazuje Miłość Największą na wygnanie, staje się łatwym łupem dla zła… osobowego zła, któremu na imię diabeł. Serce wypełnione kłamstwem, wypełnione tym, co ojciec kłamstwa ma ludziom do zaoferowania: a więc nienawiścią, gniewem, kłamstwem i zdradą – staje się agresywne, żądne krwi… często krwi niewinnego…


Ludzie chorzy na nienawiść potrafią skopać wszystko i wszystkich. Potrafią bluzgać, bić, do krwi ostatniej. Biczowanie Jezusa staje się wydarzeniem bez precedensu: człowiek podnosi rękę na Boga. Człowiek podnosi rękę na Miłość, na Niewinnego… A skoro na Boga, ktoś rękę podnosi, to jaki problem podnieść rękę na człowieka, wymierzyć mu cios, uderzyć, upokorzyć, zgwałcić, zamordować…


Czy zastanawialiście się kiedyś, co po nas zostanie? O czym za kilkaset lat napiszą w historycznych książkach… Kiedy się rozejrzysz spokojnie wokoło, posłuchasz świata, pooglądasz to, co dzieje się na naszych oczach, co zobaczysz, co usłyszysz?... Nasza cywilizacja, nasza kultura, nasz świat – to arena na której w imię fałszywie pojętej „wolności”, w majestacie prawa, uchwalanego przez parlamenty, w białych rękawiczkach – dobija się i zabija „humanitas”, czyste człowieczeństwo, niewinne człowieczeństwo. Podnosi się rękę na Boga, na Kościół, na chrześcijaństwo, na dzieci w łonach matek, na starców, którzy nikomu nie są już potrzebni, są nieproduktywni, na młodzież i dzieci, których dobija się narkotykami, alkoholem, pornografią… Oto krwawy i wyuzdany spektakl naszych czasów: biczowanie Boga nigdy się nie skończyło. Biczowanie Boga i jego stworzeń trwa nadal. Biczowanie Jezusa i Jego Kościoła jest wciąż na topie. Jest jakimś perwersyjnym i wyuzdanym znakiem naszej cywilizacji, która gnije powoli. Gnije i rozkłada się. Bóg o nas zapomniał? Przysnął? Zrobił sobie przerwę i zajął się inną planetą?...


Jak kończy się scena biczowania?... Jezus podnosi się z kolan. Powstaje. Po tylu razach powinien już nie żyć. A jednak… Pamiętacie scenę ubiczowania, z „Pasji” Mela Gibsona?… Oto tuż przy końcu okrutnego torturowania biczami, zakończonymi haczykami rozrywającymi ciało Chrystusa, pojawia się w tłumie diabeł, z okrutnie zeszpeconym dzieckiem na rękach. W czarnych od nienawiści oczach pada pytanie: i co… Jezusie z Nazaretu? Gdzie twoje zwycięstwo?... Gdzie Twój tatuś?... Zostawił Cię?... Jesteś sam…


Nie.. Jezus nie był sam… „Ja i Ojciec jedno jesteśmy”… Był z Nim Ojciec, była z nim Matka. Bóg Ojciec w naturze Bożego Syna, Miłość Ojca w Sercu Syna. Umęczone, zakrwawione Ciało Chrystusa, kryje w sobie zwycięstwo. Oto Bóg pokazuje nam, do czego zdolny jest człowiek, który Go nie rozpoznaje, który Go odrzuca. A jednocześnie Bóg pokazuje nam, że można ubiczować ciało, można ubiczować i upokorzyć człowieka, ale jest takie jedno miejsce w nas, gdzie bicz nie sięga: serce człowieka, które nie wypędzając Boga ze swoich wnętrzności, staje się twierdzą nie do zdobycia. To w tej twierdzy ma swój początek każde zmartwychwstanie.  Tu zwycięża Bóg… On jest naszą siłą, On ma zawsze ostatnie Słowo...


Poczuliśmy się dobrze?... Tak, Pan jest naszą Siłą, dopóki walczymy, jesteśmy zwycięzcami, ale czy zawsze w tej walce stosujemy strategię Boga? Największym dramatem w scenie biczowania Jezusa – nie jest Jego samotność, nie jest Jego „pozorna” klęska. Nie ręce na Niego podniesione, ręce ludzi, którzy przepędzili Go ze swojego serca. Najbardziej bowiem boli cios, zadany przez kogoś, kogo się kocha. Jezusa biczujemy i my, ludzie Kościoła, „konsumenci” sakramentalnych dóbr, Bożej łaski…


Pozwólcie, że zacytuję w tym miejscu wstrząsające słowa kard. Josepha Ratzingera, które padły w roku 2005, w Koloseum, miejscu wielkiej kaźni niewinnych, w czasie wielkopostnej, rzymskiej Drogi Krzyżowej: „Może nasuwać myśli o upadku wszystkich ludzi, o oddaleniu się od Chrystusa wielu chrześcijan, zdających się na sekularyzm bez Boga. Czy jednak nie powinniśmy myśleć także o tym, ile Chrystus musi wycierpieć w swoim Kościele? Ileż razy nadużywa się sakramentu Jego obecności, jak często wchodzi On w puste i niegodziwe serca! Ileż razy czcimy samych siebie, nie biorąc Go nawet pod uwagę! Ileż razy Jego słowo jest wypaczane i nadużywane! Jak mało wiary jest w licznych teoriach, ileż pustych słów! Ile brudu jest w Kościele, i to właśnie wśród tych, którzy poprzez kapłaństwo powinni należeć całkowicie do Niego! Ileż pychy i samouwielbienia! Jak mało cenimy sobie sakrament pojednania, w którym On czeka, by nas podźwignąć z upadków! To wszystko jest obecne w Jego męce. Zdrada uczniów, niegodne przyjmowanie Jego Ciała i Krwi jest z pewnością największym bólem, który przeszywa serce Zbawiciela. Nie pozostaje nam nic innego, jak z głębi duszy wołać do Niego Kyrie, eleison — Panie, ratuj! (por. Mt 8, 25)”.


„Widzisz, oto jest męka większa nad śmierć Moją”- powiedział Chrystus do św. Faustyny. Męka zadana przez ludzi Kościoła, ból zadany przez ludzi Kościoła, cierpienie zadane Bogu – przez nas… O tym też będą mówić i pisać, za kilkaset lat. O nas… Którzyśmy Chrystusa biczowali, którzyśmy Kościół biczowali - złamani strachem i lękiem, egoizmem i swoim konformizmem. Zło nie bierze się z chmur. My też podnosimy rękę na Boga… Potrafimy rozedrzeć wiele szat, potrafimy perfekcyjnie składać dłonie do modlitwy, potrafimy perfekcyjnie odegrać wiele aktów sztuki własnej pobożności, religijnej perfekcyjności. Pamiętam słowa ks. Józefa Tischnera, mądre słowa, które swego czasu wypowiedział: „Chrystusa zabili ludzie religijni”… Nic się nie zmieniło… Choć wciąż zmieniać się może…


Że na końcu jest Światło i delikatny powiew anielskich skrzydeł, że na końcu drogi jest On, z rękoma ciężkimi od śmierci, lekkimi od Miłości... Wierzę... Stoją przy Nim ci, którzy nigdy nie przestali walczyć, którzy zwyciężali swoimi łzami, cierpieniem, marzeniami, tęsknotą, pragnieniem dobra, wiarą, która nie szaty, ale serce rozdzierała... Niebo pomieści nas wszystkich.... Bądźmy gotowi do drogi...


Zakończmy to nasze rozważanie modlitwą kard. Josepha Ratzingera, z pamiętnej Drogi Krzyżowej, w 2005 roku, w Koloseum: „Panie, tak często Twój Kościół przypomina tonącą łódź, łódź, która nabiera wody ze wszystkich stron. Także na Twoim polu widzimy więcej kąkolu niż zboża. Przeraża nas brud na szacie i obliczu Twego Kościoła. Ale to my sami je zbrukaliśmy! To my zdradzamy Cię za każdym razem, po wszystkich wielkich słowach i szumnych gestach. Zmiłuj się nad Twoim Kościołem: także w nim Adam ciągle na nowo upada. Naszym upadkiem powalamy Cię na ziemię. A szatan śmieje się szyderczo z nadzieją, że nie zdołasz podnieść się więcej z tego upadku. Liczy, że powalony upadkiem Twego Kościoła, będziesz leżał na ziemi, pokonany. Ty jednak podniesiesz się. Podniosłeś się, zmartwychwstałeś i możesz podźwignąć także nas. Zbawiaj i uświęcaj Twój Kościół. Zbawiaj i uświęcaj nas wszystkich. Matko, coś miłości zdrojem, Przejmij mnie cierpieniem swoim, Abym boleć z Tobą mógł. Eia, Mater, fons amoris, me sentire vim doloris, fac, ut tecum lugeam”.