11 lutego 2012

Cztery gesty Jezusa

Pewnego dnia przyszedł do Jezusa trędowaty i upadając na kolana, prosił Go: "Jeśli chcesz, możesz mnie oczyścić". Zdjęty litością, wyciągnął rękę, dotknął go i rzekł do niego: "Chcę, bądź oczyszczony". Natychmiast trąd go opuścił i został oczyszczony. Jezus surowo mu przykazał i zaraz go odprawił ze słowami: "Uważaj, nikomu nic nie mów, ale idź, pokaż się kapłanowi i złóż za swe oczyszczenie ofiarę, którą przepisał Mojżesz, na świadectwo dla nich". Lecz on po wyjściu zaczął wiele opowiadać i rozgłaszać to, co zaszło, tak że Jezus nie mógł już jawnie wejść do miasta, lecz przebywał w miejscach pustynnych. A ludzie zewsząd schodzili się do Niego. (Mk 1, 40-45)

Trędowaty... Ktoś, o kim miał prawo "zapomnieć" sam Bóg. Przecież (jak czytamy w 2 Księdze Kronik 26,20) trąd uchodził za szczególną karę za grzechy. I dlatego trąd czyni człowieka Starego Testamentu kultowo nieczystym. Trędowaci byli wyłączeni ze wspólnoty, musieli chodzić w podartym ubraniu, z włosami rozpuszczonymi, "z zasłoniętą brodą" i wołać "Nieczysty! Nieczysty!" (por. Kpł 13,46).

Trędowaty i Jezus. Spotkanie w kontekście "pewnego dnia". Dla nas jest to chyba kompletnie niezrozumiała historia. Na ulicach najjaśniejszej Rzeczpospolitej raczej trędowatych nie spotykamy. Choć są rejony świata, gdzie jest ich wielu. Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) na świecie żyje 15 mln osób chorych na trąd. Najwięcej w Indiach i Brazylii. Niestety, tylko 3 mln z nich znajduje się pod fachową opieką lekarską.

Trędowaty z Ewangelii fachowej opieki lekarskiej nie miał. Jedyne, co społeczeństwo ówczesne mogło zrobić - to odseparować trędowatych od zdrowych. Skazać na powolną śmierć, gnijące i rozpadające się ciało oraz samotność, gęstą jak cuchnące błoto.

Ojcowie Kościoła, z zamiłowania tłumaczący często teksty biblijne przy pomocy alegorii, widzieli w trądzie obraz grzechu. Jan Chryzostom w swoich "Homiliach..." pisał, że nawet lekki grzech jest niezrównanie gorszy od trądu, z powodu obrzydzenia i wstrętu, jak również z powodu jego tragicznych następstw w tym życiu i po śmierci.

Tym razem nie trąd mnie w tym fragmencie Ewangelii Marka poruszył. Ale cztery gesty Jezusa. Są one czymś więcej, niż tylko łamaniem obyczajów i utartych schematów. Co zatem zrobił Jezus?...

1) "Zdjęty litością..." : Wzruszył się... Ulitował. Szczerze "wzruszyć się" znaczy: zauważyć coś lub kogoś - w innym świetle. Poza obszarem naszych nawyków i przyzwyczajeń. Człowiek "złamany" ("zdjęty") takim doświadczeniem odkrywa istnienie "innego świata" - nade wszystko wartości. I wtedy następuje przewartościowanie. Dotąd widziałem trędowatego - teraz widzę CZŁOWIEKA chorego na trąd... Innymi słowy: otworzyłem się na "łaskę"...

2) "Wyciągnął rękę..." : Gest wyciągniętej ręki wciąga nas w coś, co zwykłem określać jako "przejmujący dramat naszych uśpionych możliwości". Wyciągnięta ręka trędowatego spotyka się z wyciągniętą ręką Chrystusa. Napięcie rośnie... Dramat sytuacji wchodzi powoli w apogeum, naznaczone wiecznością. Już za chwilę ręka trędowatego stanie się oczyszczona z ran. Czego nie można powiedzieć o ręce Chrystusa. Jego ręka stanie się przecież lada chwila, na krzyżu - jedną wielką raną - "w której jest nasze zdrowie" - napisze w kilkanaście lat po tym zdarzeniu - św. Paweł. Trędowaty, zupełnie niczego nie świadom, zostaje wciągnięty w Misterium Paschalne "wyciągniętej ręki"... Innymi słowy: Już nie tylko widzę CZŁOWIEKA trędowatego... Ja chcę wejść z nim w relację... Dzięki "łasce"...

3) "Dotknął go..." : Gest dotyku - jest gestem namacalnej czułości, szczerej do bólu. Nawet nie próbuję sobie tego wyobrazić. Czysty dotyka nieczystego. Znamy siłę "złych dotyków". Które czasami bolą całe życie. A co z siłą "dotyków dobrych"? Pomagałem kiedyś w "przewijaniu" chorego człowieka. Dotknąłem czegoś, co nas momentami przerasta. Zapach kału, gnijącego ciała, otwartch ran, moczu... To kosztuje... "Dobry dotyk" kosztuje... Innymi słowy: Już nie tylko wchodzę w relację z CZŁOWIEKIEM trędowatym... Ta relacja zaczyna angażować mnie "całego"... "Łaska" spotyka "otwartą" naturę...

4) "Rzekł do niego..." : Wzruszony Jezus wyciąga rękę i dotyka trędowatego... Więcej - zaczyna do niego mówić. Czasami stwierdzamy: "same słowa to za mało". Być może dlatego Jezus dopiero w czwartym geście decyduje się na "słowo". A jest już ono tylko potwierdzeniem tego, co nastąpiło wcześniej. Tylko?... Słowo ma "siłę fatalną" - w tym znaczeniu, że raz wypowiedziane, na zawsze pozostaje żywe, błąkając się duchowymi korytarzami wszechświata. Słowa dają życie "komunikacji" między osobowej. Słowa niosą treść, wyrażają nas... Nawet niemowa niesie w swoim sercu tysiące słów, dzięki którym jest w stanie zrozumieć siebie i świat, w którym żyje... Słowa Jezusa wdarły się przez ucho trędowatego - do najciemniejszych zakamarków jego zbolałej duszy... On nie tylko na mnie patrzy - wzruszony, zdjęty litością... On nie tylko wyciąga do mnie rękę i dotyka mnie... On wypowiada słowa: "Chcę, bądź oczyszczony"... Słowa... Nasze słowa...  Ja już nie tylko jestem cały zaangażowany w relację z CZŁOWIEKIEM trędowatym... Ja potrafię z nim i o "tym wszystkim" mówić... Szczerze i bez słów "rzucanych na wiatr"... Natura nabrzmiała od "łaski" staje się "Słowem"...

Cztery gesty Jezusa - wyznaczają drogę naszym chrześcijańskim marzeniom o byciu "jednym" z Chrystusem i w Chrystusie... Mogę przez całe życie utożsamiać się z "trędowatym". Mogę... Ale, czy muszę?... Czy nie zapominamy zbyt często, że na drodze wiary, Bóg daje nam tę sprawdzoną już przez wielu chrześcijan możliwość - naśladowania Chrystusa?...

Cztery gesty Rabbiego z Nazaretu są gestami, na które stać każdego z nas... Bo są to zwyczajne, ludzkie gesty człowieka, który został stworzony na obraz i podobieństwo Boga...

2 komentarze:

  1. Klara12 lutego, 2012

    Tylko cztery gesty dzielą nas od tego, by móc naśladować Chrystusa. Ale jakże to trudne i niemodne dzisiaj gesty. Po pierwsze wzruszyć się, to wyjść na spotkanie temu co budzi nasz niepokój. Co musiałoby się stać by nasze serca poruszył drugi człowiek? Byśmy mogli wyjść z klatki egoizmu i pochylić się nad innymi. Katastrofy jednoczą nasze społeczeństwo na kilka chwil po wielkich uczynkach przychodzi pusta, codzienna zawiść. Po drugie wyciągnąć rękę. Jak często nasze ręce chowają się za zranionymi relacjami i nie są w stanie połączyć w geście pokoju czy radosnego powitania. Może warto za urazami odnaleźć człowieka Po trzecie dotknąć. Pomyślmy ile razy zawiedliśmy kogoś brakiem pomocnej dłoni? Po czwarte słowo. Ach te nasze liczne słowa, ile razy zamiast słów otuchy wypowiadamy kłamstwa czy obelgi...jak często nie pozwalamy, by Słowo przerabiało nas w Aniołów.. Jak dobrze, że Jezus w swojej miłości nie brzydzi się nikim. Przecież można powiedzieć, że przez grzech każdy z nas jest takim trędowatym, potrzebujemy Chrystusa, Lekarza by uzdrowić nasze życie i nauczyć się iść za Jego głosem.

    OdpowiedzUsuń
  2. gosia w12 lutego, 2012

    Światowy Dzień Chorych - przeżywam go codziennie w pracy. Wprawdzie moi podopieczni to osoby chore psychicznie; często cierpią na kilka różnych chorób, także somatycznych (związanych z niekoniecznie przyjemnymi zapachami). Ale chyba najtrudniejsze do przyjęcia jest Ich nieprzewidywalne zachowanie, dziwne odgłosy, w każdej chwili gotowa do startu agresja... Czasem jestem przytłoczona, zmęczona, czasem moja miłość upada.
    Pracuję tam już 5 lat. Nie byłoby to możliwe bez Znaku Krzyża kreślonego po przekroczeniu progu Domu Pomocy Społecznej.
    "Ciągle zaczynam od nowa, choć czasem w drodze upadam. Wciąż jednak słyszę te słowa: "Kochać - to znaczy powstawać" :)
    Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)

Chrystusowcy....

Zasadniczym celem Towarzystwa Chrystusowego dla Polonii Zagranicznej jest uwielbienie Boga i uświęcenie się poprzez naśladowanie Jezusa Chrystusa. W sposób szczególny członkowie Towarzystwa włączają się w apostolstwo na rzecz rodaków przebywających poza granicami państwa polskiego.

Duchowość Towarzystwa Chrystusowego, wypływająca z życia zakonnego i kapłańskiego jego członków, oparta jest na charyzmacie Założyciela kard. Augusta Hlonda i posłannictwie zgromadzenia. Wypływa także z późniejszych tradycji wypracowanych przez wspólnotę, kierowanej zwłaszcza przez pierwszego przełożonego generalnego, współzałożyciela ks. Ignacego Posadzego.

Działalność Towarzystwa Chrystusowego zdeterminowana jest misją apostolską zleconą przez Kościół. Wypełniana jest poprzez gorliwe życie radami ewangelicznymi, modlitwą i pokutą oraz wszelkiego rodzaju pracami duszpasterskimi podejmowanymi dla dobra Polaków żyjącymi poza granicami kraju.

Kapłani Towarzystwa, jako słudzy Chrystusa niosą dobrą nowinę o zbawieniu wszystkim rodakom. Służą im nie tylko opieką duszpasterską, ale również kulturową i społeczną. Bracia zakonni uczestniczą w posłannictwie Towarzystwa poprzez gorliwe życie zakonne i podejmowane różnorakie prace dla wypełniania misji zgromadzenia.


Świadectwo....

...Z wiarą w Boga jest jak z lataniem. Może i nie jesteśmy ptakami, na rękach w powietrze się nie wzniesiemy, ale sny Dedala i Ikara o tańcu w chmurach drzemią w każdym z nas. Ktoś musiał zatem wymyśleć samoloty, balony, spadochrony. By poczuć trochę wolności i oderwać się od ziemi, wypowiadając wojnę poczciwemu prawu grawitacji.

Wierzyć, znaczy wzbić się - ze swoim niespokojnym sercem - w przestworza nieznane, bez skrzydeł. Myślę o tym, bo wciąż jestem świadkiem rzeczy i wydarzeń, o których jeszcze kiedyś mógłbym pomyśleć: zwykły przypadek, zbieg okoliczności, sztuczka nad sztuczkami. Kto raz spotkał na swojej drodze Boga, żywego i realnego, wszedłszy w zawiłość doświadczenia Jego obecności, ten już nigdy nie pomyśli, nawet na moment, że bez skrzydeł nie da się ulecieć w głąb tajemnicy. Niespokojne serce musi ostatecznie spocząć w Bogu...

To było 10 lat temu. Studiowałem wtedy filologię polską na Uniwersytecie Szczecińskim. Młody chłopak, z małej warmińskiej wioski, z legitymacją studencką w ręku, wylądował w dużym mieście. Zamieszkałem w akademiku. Nowe znajomości, kumple, wykłady, imprezy - życie studenckie. Wtedy w akademikach nie było internetu czy telewizji. Było za to życie towarzyskie, wysiadywanie do późnych godzin nocnych na korytarzach i w klubach studenckich. Mijały tygodnie. Wódka lała się litrami, dym palonej trawki - szwendał się bezwiednie korytarzami studenckiego organizmu. Przyszedł moment, że sięgnąłem przysłowiowego dna. Zawalone wykłady, moralność poniżej zera, pustka wewnętrzna coraz dotkliwiej dawała znać o sobie. Skreślono mnie w końcu z listy studentów. Wrak człowieka, z parszywą wewnętrzną samotnością, zawył któregoś wieczoru głęboko we mnie, ogłaszając całemu wszechświatu, że jestem prawdziwym zerem. Pamiętam ten wieczór. Leżałem w ciemnym pokoju, za oknami padał dołujący mnie jeszcze bardziej deszcz. Zacząłem płakać. Jak małe dziecko. Zerwałem się z łóżka, chwyciłem kurtkę i wybiegłem na zewnątrz. Myślałem - koniec. Jestem skończony. Co powiem moim rodzicom? Gdzieś, pięćset kilometrów stąd, harowali ciężko, by ich ukochany synek wyszedł na ludzi, ukończył studia i był szczęśliwy. Wierzyli we mnie. Dali mi wszystko, co mogli dać, odbierając sobie bardzo wiele. Szedłem tak długo, z tymi myślami. Deszcz mieszał się z moimi łzami. Pamiętam jak wtedy kląłem , przeklinałem, chciało mi się wrzeszczeć, wyć, krzyczeć, uciec gdzieś - ale dokąd? Aż w końcu stanąłem przed kościołem. Był późny wieczór. Kościół zamknięty. Uklęknąłem przed drzwiami, oparłem o nie swoje czoło i zacząłem wrzeszczeć do Boga. Potrzebowałem Go. Kiedyś słyszałem, jak w kościele mówili, że On przyszedł do chorych a nie do tych, co się dobrze mają. Cisza... Tylko deszcz i szum wiatru. Ale w tej ciszy było coś, co mnie uspokoiło. Zerwałem się z miejsca i pobiegłem do pobliskiej plebanii. Zacząłem na oślep dzwonić do wszystkich księży, tam mieszkających. Musiałem się wyspowiadać. Tak, byłem tego pewny, musiałem się wyspowiadać!!! Potrzebowałem oczyszczenia... Potrzebowałem uzdrowienia... Potrzebowałem Boga, który nie mógł mnie odrzucić. Teraz, albo nigdy! Jeśli istniejesz - wyciągnij mnie z bagna i tego piekła, które rozpętałem na własne życzenie. W domofonie usłyszałem nagle spokojny głos jakiegoś księdza. Wybuchłem płaczem...

Ten wieczór zdawał się nie mieć końca... W spowiedzi wyrzuciłem z siebie wszystko. Nie pamiętam ile trwała. Mówiłem dużo, przez łzy, ksiądz nie przerywał, tylko słuchał. Opowiedziałem historię mojego życia, wszystko, co podpowiadało mi moje niespokojne serce. Mówiłem o tym wszystkim nie księdzu, ale Bogu. Czułem, że mnie słyszy. Pomyślałem: przecież on to wszystko wie... On tak, ale i do mnie musiało to wszystko dotrzeć. Potężna fala wyzwalającej prawdy uniosła mnie i moją rozpacz, poddałem się sile żywiołu, wiedziałem, że nic mi się nie stanie. On był zbyt blisko...

Wracałem do akademika mocno wyczerpany. Wszystko mnie bolało: kości, mięśnie, głowa... Rzuciłem się na łóżko i zasnąłem. Po raz pierwszy, od długiego czasu, zasnąłem. Nie mogło być inaczej. Łaska przebaczenia uspokoiła wezbrane wody. Spałem wtulony w mojego Boga... Który mnie ocalił...

W kilka dni póżniej spakowałem się, by powrócić w moje rodzinne strony. Siedziałem w pociągu, skulony jak przerażone pisklę. Teraz czekało mnie coś najtrudniejszego. Spotkanie z rodzicami. Pociąg sunął się mozolnie, po mocno żelaznych szynach, wioząc zalęknionego syna, który zawiódł swoją matkę i ojca. Cały czas się modliłem. Od czasu do czasu w myślach pojawiała się twarz płaczącej mamy i twarz taty, z jego surowym spojrzeniem i krzykiem w tle. Był porywczym i nerwowym człowiekiem.

Gdy pociąg wjeżdżał na stację Braniewo, czekałem na najgorsze. Wyszedłem z pociągu. W oddali ujrzałem sylwetkę ojca. Zbliżałem się do niego powoli, niepewnie. Gotowy na wszystko. Na pierwsze docinki, marudzenie, może krzyk... Na pierwsze przekleństwa...

Ojciec nagle ruszył w moją stronę. Czułem w powietrzu jego siłę i moc. Spuściłem wzrok, czułem, że pod powiekami za chwilę pojawią się pierwsze łzy. Nie krzyczał... Nic nie powiedział, tylko rzucił się na mnie, oplatając mnie swymi ramionami. Ten uścisk wszedł w fazę nieskończoności. Uścisnął mnie mocno, jak gdyby nie chciał mnie już nigdy ze swoich ojcowskich ramion wypuścić. To nie był sen. To był mój ojciec, jakiego wcześniej nigdy nie znałem... Szeptał mi do ucha: synu, jak ty wyglądasz?... Znoszona kurtka, spodnie, stare buty. Cała kasa szła przecież na zabawę, alkohol, fajki, trawę... Płakałem. A on mnie ciągle ściskał. I wtedy poczułem coś, co mnie z jednej strony przeraziło a z drugiej zalało niedającym się opisać pokojem. Poczułem nie tylko ramiona mojego taty. To nie były tylko jego ramiona. W tym momencie, na peronie, obejmował mnie sam Bóg. Ojciec obejmował syna marnotrawnego... Bóg objął swoje zagubione dziecko. To doświadczenie było tak silne, tak stuprocentowe, że nawet teraz kiedy to piszę, przenika moje ciało dreszcz, zmieszany ze wzruszeniem. Tego dnia uzyskałem, jedyny z możliwych, dowód - na istnienie Boga. Dowód spłodzony w ramionach mojego biologicznego ojca...

I wtedy byłem już pewien swojej przyszłości. W objęciu Boga pojawiło się pragnienie, mocne i nie do zniszczenia. Pragnienie obejmowania ludzi zagubionych. Pragnienie szukania tych, którym brakuje sił do odnalezienia pokoju ducha. Pragnienie, by inni w moich ramionach, słowach, gestach mogli odkryć tajemnicę najpełniejszej i prawdziwej miłości, której na imię - Bóg... Jedna droga umożliwiła mi realizację tego silnego pragnienia. Wstąpiłem do zakonu. Zostałem księdzem i zakonnikiem. By Bóg mógł przeze mnie odnajdywać tych, którzy od Niego odeszli, w dalekie strony, pełne mroku i zwątpienia...

„Stworzyłeś mnie, Boże, dla siebie i niespokojne jest serce moje, dopóki nie spocznie w Tobie”. To słowa św. Augustyna. Moje ulubione, bo pełne tego, co dane mi było doświadczyć... Wiele jest historii niespokojnych serc. I wiele z tych historii rozgrywa się pośród nas, cichych i rzeczywistych do bólu... Bogu te wszystkie historie zawierzam, z nadzieją (może czasami aż nazbyt natrętną), że nie jedno serce (zagubione i niespokojne) otworzy się na łaskę wiary, by spocząć w ramionach ciepłych od prawdziwej miłości.

"Oto czynię wszystko nowe. (...) Stało się. Jam Alfa i Omega, Początek i koniec. Ja pragnącemu dam darmo pić ze źródła wody życia (...) I będę Bogiem dla niego, a on dla mnie będzie synem..."
(Ap 21, 5-7)