5 listopada 2013

Żywy Różaniec Młodych

Uparła się i nie daje spokoju. Za każdym razem, gdy pojawia się pośród nas, prosi: "Odmawiajcie różaniec". Musi to być niezły patent na szczęśliwe życie, skoro zawsze o tym mówi. Różaniec stał się katolicką specjalnością. Modlitwą prostaczków, którzy mają Papieża i pozostają mocną prowokacją dla świata. Jesteśmy szczęściarzami. Bo mamy różaniec. Bo się możemy uczepić tajemnic, które dokonały największych rewolucji w dziejach świata. Bo się możemy dać wciągnąć w te tajemnice. Zresztą, czy nie są to też nasze tajemnice? Pełne radości i bólu, światła i chwały. Może dlatego modlitwa różańcem staje się wciąż, tak jak niegdyś, początkiem wielu rewolucji, w naszym życiu i życiu całej ludzkości.
Gdy dzisiaj odmawialiśmy z młodzieżą różaniec, pomyślałem sobie przez chwilę: "I co to da?". Głupiec. Potem spojrzałem się na Najświętszy Sakrament. "Ojcze nasz... któryś jest w Niebie...". Głos młodego chłopaka rozbijał się o cząsteczki powietrza. Przebijał się przez czas i przestrzeń. Ulatywał do Nieba. Jedna myśl mi przez serce przemknęła. Pan Jezus spogląda na nas i mówi po cichu: "Pójdź za Mną...". Poszliśmy. Do Ogrójca, na biczowanie, na cierniem ukoronowanie, potem na drogę krzyżową, wreszcie na Jego ukrzyżowanie i śmierć. Mnóstwo krwi, bólu i ludzkiej rozpaczy. Modlitwa różańcowa to wędrówka drogami Jezusa. I Jego Matki. Uczepiasz się różańca, jak liny albo łańcucha wysoko w górach. Wiesz, że musisz iść do przodu, wspinać się, nie ma odwrotu. Jego życie przenika się z twoim. Przecież mówimy na początku Różańca: "Wierzę w Ciebie"...". 

Bóg, który wszedł w nasze człowieczeństwo. I my, którzy czasami z mocno brudnymi butami wchodzimy w Jego bóstwo. Nie syczy, nie obraża się. Zaprasza. Ilekroć odmawiam różaniec, uświadamiam sobie, jak to cudownie być człowiekiem. Że Boga można spotkać nie na obłokach niebieskich, ale w źrenicy oka, które na ciebie spogląda, w dłoniach zimnych od jesiennego wiatru, w słowach lecących niewidzialnym strumieniem do twojego ucha. W uśmiechu rodzącej, w krzyku umierających, w szczęściu zaślubionych, w chwale Bożego ducha zstępującego codziennie na nasze serce. Tajemnice różańca. Jakby Maryja chciała powiedzieć: tak niewiele potrzeba do szczęścia, wystarczy, że wyruszysz z moim Synem i ze Mną, że zaczniesz żyć normalnie, bez fajerwerków, że stoczysz bitwę ze swoimi iluzjami. Że odkryjesz smak radości, potęgę bólu, moc światła, siłę chwały.

 Modlitwa różańcem uspokaja. Czasami sprowokuje. W tej modlitwie nie ma zbędnych słów. Nie ma miejsca na bezsensowne chlapanie jęzorem. Na gadatliwość pogańską. Prawie wszystkie słowa z tej modlitwy pochodzą z Pisma Świętego. Powtarzasz je, trawisz, dajesz się im ponieść. Gdy kończysz różaniec, wstajesz i idziesz żyć dalej. A różaniec się nie kończy. Tajemnice Jezusa i Jego Matki oddychają w tobie. Mój Boże, chyba dopiero po tamtej stronie, stojąc przed Odwiecznym, przekonamy się jak wiele z tych wszystkich tajemnic zaczerpnęliśmy, jak wiele w tych tajemnicach odnaleźliśmy prawdy o sobie. Jak wiele z tych tajemnic weszło subtelnie w nasze życie. 

Kocham modlić się na różańcu. I dlatego zawsze, gdy odmawiam go z moją kochaną młodzieżą, czuję się jak w Niebie. I jestem szczęśliwy, że tylu młodych ludzi w Stargardzie, modli się różańcem. Pragnę was na koniec o modlitwę poprosić. Za Bożym natchnieniem (wierzę w to głęboko) powstaje w naszej Parafii Żywy Różaniec Młodych. Można powiedzieć - zgłosiło się dużo chętnych. Może uda się zrobić nawet cztery "róże". Zawierzcie dziś w swojej wieczornej modlitwie tych wspaniałych młodych żołnierzy Jezusa, którzy nie lękają się iść pod prąd. Niech ta młoda Armia Pana przemienia świat. Wiem jedno. Nie mamy złej młodzieży. Mamy kochaną, wrażliwą i wspaniałą młodzież. Czasami wielu się z nich mocno zagubi. Dlatego tworzymy tę Armię. Chcemy duchowo i różańcem powalczyć o dusze młodych. Skoro Maryja zachęca - warto Jej zaufać. "Odmawiajcie różaniec"...

1 komentarz:

  1. Anonimowy08 listopada, 2013

    Po przeczytaniu tekstu o różańcu zrodziło się we mnie wspomnienie. Wprawdzie nie odmawiam codziennie różańca ale zdarza się to od czasu do czasu.A wspomnienie dotyczy pewnych rekolekcji, w których uczestniczyłam przed laty, w Laskowicach Pomorskich u Księży Werbistów.Szkoda, że pamięć zatarła się trochę i nie pamiętam dokładnie całej konferencji o różańcu. Jedynie przypomniam sobie jak wtedy jeden ze starszych ojców opowiadał i dawał nam uczestnikom wskazówki w jaki sposób odmawiać różaniec aby nie wydawało się,że to długa monotonna modlitwa.Wspominał aby przy każdej tajemnicy wzbudzić swoją intencje a następnie każde "Zdrowaś Mario.." Odmawiać w bardziej szczegółowej intencji. W ten sposób okaże się, że mamy jeszcze tyle intencji do omodlenia a tu już mamy cały różaniec. i można by zaczynać następny. Na przykład kiedy ofiaruję go za zmarłych, to poszczególne "Zdrowaś." odmawiam za konkretną znaną mi osobę i po każdej "Zdrowaś" ktoś inny przychodzi mi na myśl za kogo mogłabym się modlić. Inny razem polecam jakieś sprawy rodziny i tak samo nie brakuje mi paciorków różańca a tu jeszcze tyle intencji.

    OdpowiedzUsuń

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)

Chrystusowcy....

Zasadniczym celem Towarzystwa Chrystusowego dla Polonii Zagranicznej jest uwielbienie Boga i uświęcenie się poprzez naśladowanie Jezusa Chrystusa. W sposób szczególny członkowie Towarzystwa włączają się w apostolstwo na rzecz rodaków przebywających poza granicami państwa polskiego.

Duchowość Towarzystwa Chrystusowego, wypływająca z życia zakonnego i kapłańskiego jego członków, oparta jest na charyzmacie Założyciela kard. Augusta Hlonda i posłannictwie zgromadzenia. Wypływa także z późniejszych tradycji wypracowanych przez wspólnotę, kierowanej zwłaszcza przez pierwszego przełożonego generalnego, współzałożyciela ks. Ignacego Posadzego.

Działalność Towarzystwa Chrystusowego zdeterminowana jest misją apostolską zleconą przez Kościół. Wypełniana jest poprzez gorliwe życie radami ewangelicznymi, modlitwą i pokutą oraz wszelkiego rodzaju pracami duszpasterskimi podejmowanymi dla dobra Polaków żyjącymi poza granicami kraju.

Kapłani Towarzystwa, jako słudzy Chrystusa niosą dobrą nowinę o zbawieniu wszystkim rodakom. Służą im nie tylko opieką duszpasterską, ale również kulturową i społeczną. Bracia zakonni uczestniczą w posłannictwie Towarzystwa poprzez gorliwe życie zakonne i podejmowane różnorakie prace dla wypełniania misji zgromadzenia.


Świadectwo....

...Z wiarą w Boga jest jak z lataniem. Może i nie jesteśmy ptakami, na rękach w powietrze się nie wzniesiemy, ale sny Dedala i Ikara o tańcu w chmurach drzemią w każdym z nas. Ktoś musiał zatem wymyśleć samoloty, balony, spadochrony. By poczuć trochę wolności i oderwać się od ziemi, wypowiadając wojnę poczciwemu prawu grawitacji.

Wierzyć, znaczy wzbić się - ze swoim niespokojnym sercem - w przestworza nieznane, bez skrzydeł. Myślę o tym, bo wciąż jestem świadkiem rzeczy i wydarzeń, o których jeszcze kiedyś mógłbym pomyśleć: zwykły przypadek, zbieg okoliczności, sztuczka nad sztuczkami. Kto raz spotkał na swojej drodze Boga, żywego i realnego, wszedłszy w zawiłość doświadczenia Jego obecności, ten już nigdy nie pomyśli, nawet na moment, że bez skrzydeł nie da się ulecieć w głąb tajemnicy. Niespokojne serce musi ostatecznie spocząć w Bogu...

To było 10 lat temu. Studiowałem wtedy filologię polską na Uniwersytecie Szczecińskim. Młody chłopak, z małej warmińskiej wioski, z legitymacją studencką w ręku, wylądował w dużym mieście. Zamieszkałem w akademiku. Nowe znajomości, kumple, wykłady, imprezy - życie studenckie. Wtedy w akademikach nie było internetu czy telewizji. Było za to życie towarzyskie, wysiadywanie do późnych godzin nocnych na korytarzach i w klubach studenckich. Mijały tygodnie. Wódka lała się litrami, dym palonej trawki - szwendał się bezwiednie korytarzami studenckiego organizmu. Przyszedł moment, że sięgnąłem przysłowiowego dna. Zawalone wykłady, moralność poniżej zera, pustka wewnętrzna coraz dotkliwiej dawała znać o sobie. Skreślono mnie w końcu z listy studentów. Wrak człowieka, z parszywą wewnętrzną samotnością, zawył któregoś wieczoru głęboko we mnie, ogłaszając całemu wszechświatu, że jestem prawdziwym zerem. Pamiętam ten wieczór. Leżałem w ciemnym pokoju, za oknami padał dołujący mnie jeszcze bardziej deszcz. Zacząłem płakać. Jak małe dziecko. Zerwałem się z łóżka, chwyciłem kurtkę i wybiegłem na zewnątrz. Myślałem - koniec. Jestem skończony. Co powiem moim rodzicom? Gdzieś, pięćset kilometrów stąd, harowali ciężko, by ich ukochany synek wyszedł na ludzi, ukończył studia i był szczęśliwy. Wierzyli we mnie. Dali mi wszystko, co mogli dać, odbierając sobie bardzo wiele. Szedłem tak długo, z tymi myślami. Deszcz mieszał się z moimi łzami. Pamiętam jak wtedy kląłem , przeklinałem, chciało mi się wrzeszczeć, wyć, krzyczeć, uciec gdzieś - ale dokąd? Aż w końcu stanąłem przed kościołem. Był późny wieczór. Kościół zamknięty. Uklęknąłem przed drzwiami, oparłem o nie swoje czoło i zacząłem wrzeszczeć do Boga. Potrzebowałem Go. Kiedyś słyszałem, jak w kościele mówili, że On przyszedł do chorych a nie do tych, co się dobrze mają. Cisza... Tylko deszcz i szum wiatru. Ale w tej ciszy było coś, co mnie uspokoiło. Zerwałem się z miejsca i pobiegłem do pobliskiej plebanii. Zacząłem na oślep dzwonić do wszystkich księży, tam mieszkających. Musiałem się wyspowiadać. Tak, byłem tego pewny, musiałem się wyspowiadać!!! Potrzebowałem oczyszczenia... Potrzebowałem uzdrowienia... Potrzebowałem Boga, który nie mógł mnie odrzucić. Teraz, albo nigdy! Jeśli istniejesz - wyciągnij mnie z bagna i tego piekła, które rozpętałem na własne życzenie. W domofonie usłyszałem nagle spokojny głos jakiegoś księdza. Wybuchłem płaczem...

Ten wieczór zdawał się nie mieć końca... W spowiedzi wyrzuciłem z siebie wszystko. Nie pamiętam ile trwała. Mówiłem dużo, przez łzy, ksiądz nie przerywał, tylko słuchał. Opowiedziałem historię mojego życia, wszystko, co podpowiadało mi moje niespokojne serce. Mówiłem o tym wszystkim nie księdzu, ale Bogu. Czułem, że mnie słyszy. Pomyślałem: przecież on to wszystko wie... On tak, ale i do mnie musiało to wszystko dotrzeć. Potężna fala wyzwalającej prawdy uniosła mnie i moją rozpacz, poddałem się sile żywiołu, wiedziałem, że nic mi się nie stanie. On był zbyt blisko...

Wracałem do akademika mocno wyczerpany. Wszystko mnie bolało: kości, mięśnie, głowa... Rzuciłem się na łóżko i zasnąłem. Po raz pierwszy, od długiego czasu, zasnąłem. Nie mogło być inaczej. Łaska przebaczenia uspokoiła wezbrane wody. Spałem wtulony w mojego Boga... Który mnie ocalił...

W kilka dni póżniej spakowałem się, by powrócić w moje rodzinne strony. Siedziałem w pociągu, skulony jak przerażone pisklę. Teraz czekało mnie coś najtrudniejszego. Spotkanie z rodzicami. Pociąg sunął się mozolnie, po mocno żelaznych szynach, wioząc zalęknionego syna, który zawiódł swoją matkę i ojca. Cały czas się modliłem. Od czasu do czasu w myślach pojawiała się twarz płaczącej mamy i twarz taty, z jego surowym spojrzeniem i krzykiem w tle. Był porywczym i nerwowym człowiekiem.

Gdy pociąg wjeżdżał na stację Braniewo, czekałem na najgorsze. Wyszedłem z pociągu. W oddali ujrzałem sylwetkę ojca. Zbliżałem się do niego powoli, niepewnie. Gotowy na wszystko. Na pierwsze docinki, marudzenie, może krzyk... Na pierwsze przekleństwa...

Ojciec nagle ruszył w moją stronę. Czułem w powietrzu jego siłę i moc. Spuściłem wzrok, czułem, że pod powiekami za chwilę pojawią się pierwsze łzy. Nie krzyczał... Nic nie powiedział, tylko rzucił się na mnie, oplatając mnie swymi ramionami. Ten uścisk wszedł w fazę nieskończoności. Uścisnął mnie mocno, jak gdyby nie chciał mnie już nigdy ze swoich ojcowskich ramion wypuścić. To nie był sen. To był mój ojciec, jakiego wcześniej nigdy nie znałem... Szeptał mi do ucha: synu, jak ty wyglądasz?... Znoszona kurtka, spodnie, stare buty. Cała kasa szła przecież na zabawę, alkohol, fajki, trawę... Płakałem. A on mnie ciągle ściskał. I wtedy poczułem coś, co mnie z jednej strony przeraziło a z drugiej zalało niedającym się opisać pokojem. Poczułem nie tylko ramiona mojego taty. To nie były tylko jego ramiona. W tym momencie, na peronie, obejmował mnie sam Bóg. Ojciec obejmował syna marnotrawnego... Bóg objął swoje zagubione dziecko. To doświadczenie było tak silne, tak stuprocentowe, że nawet teraz kiedy to piszę, przenika moje ciało dreszcz, zmieszany ze wzruszeniem. Tego dnia uzyskałem, jedyny z możliwych, dowód - na istnienie Boga. Dowód spłodzony w ramionach mojego biologicznego ojca...

I wtedy byłem już pewien swojej przyszłości. W objęciu Boga pojawiło się pragnienie, mocne i nie do zniszczenia. Pragnienie obejmowania ludzi zagubionych. Pragnienie szukania tych, którym brakuje sił do odnalezienia pokoju ducha. Pragnienie, by inni w moich ramionach, słowach, gestach mogli odkryć tajemnicę najpełniejszej i prawdziwej miłości, której na imię - Bóg... Jedna droga umożliwiła mi realizację tego silnego pragnienia. Wstąpiłem do zakonu. Zostałem księdzem i zakonnikiem. By Bóg mógł przeze mnie odnajdywać tych, którzy od Niego odeszli, w dalekie strony, pełne mroku i zwątpienia...

„Stworzyłeś mnie, Boże, dla siebie i niespokojne jest serce moje, dopóki nie spocznie w Tobie”. To słowa św. Augustyna. Moje ulubione, bo pełne tego, co dane mi było doświadczyć... Wiele jest historii niespokojnych serc. I wiele z tych historii rozgrywa się pośród nas, cichych i rzeczywistych do bólu... Bogu te wszystkie historie zawierzam, z nadzieją (może czasami aż nazbyt natrętną), że nie jedno serce (zagubione i niespokojne) otworzy się na łaskę wiary, by spocząć w ramionach ciepłych od prawdziwej miłości.

"Oto czynię wszystko nowe. (...) Stało się. Jam Alfa i Omega, Początek i koniec. Ja pragnącemu dam darmo pić ze źródła wody życia (...) I będę Bogiem dla niego, a on dla mnie będzie synem..."
(Ap 21, 5-7)